யோகேஷ்வர்
முதல்கதை – 02
ஆயிரம் பொன்!!!
எங்கும் பச்சைப் பசேலென்று காட்சியளிக்கும் புல்வெளிகள். வயலை ஒட்டியே காடுகளும், மனிதன் மற்றும் காட்டு விலங்குகளும் சேர்ந்து வாழும் ஒரு சமஸ்தானம். இது வியட்நாமின் கிராமங்களில் மட்டுமே பார்க்க முடியும். இந்த மக்களின் ராபின் ஹூடாகவும், வெளியுலகிற்கு தீவிரவாதியாக தெரியும் பாபுவைப் பற்றி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். மக்களின் நலன் கருதி அரசாங்கத்தை எதிர்த்து நிற்கும் ஒரே காட்டு விலங்கும் அவன் தான். வியட்நாமில் இருக்கும் ஒரு வளர்கின்ற தாதாவாகவும் சொல்லாம். ஆனால் அடியாட்களோ மிகக்குறைவு. காரணம், இவன் மனதில் தவறு என்று தெரிந்த உடனே கொன்றுவிடுவான். இதனாலேயே இவனிடம் வேலைக்குச் சேருவதை பலரும் மறுத்தனர். ஆனால் மக்களுக்கு உதவும் நல்ல எண்ணம் படைத்தவன். அதான் சொன்னேன் இவனை பற்றி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம் என்று……..
இவனுக்கு அங்க அடையாளங்கள் என்று சொன்னால் இடுப்பில் மரு, உதட்டில் மச்சம் என்று சிம்ரன் போல் இல்லாமல் பரட்டைத்தலை, ஒரு நாளைக்கு 3 சிகரெட்க்கு மேல் குடித்து கருப்பு நிறத்தில் காட்சியளிக்கும் உதடுகள்.
“அண்ணே எழுந்திரிங்க!!!” பாபுவை மென்மையாக உசுப்பினான் மயில்வண்ணன்.
“சும்மா எழுப்புடா” என்று சொன்னான் கோவிந்தன்.
“நீ ஏன் சொல்ல மாட்ட, போன வாட்டி ‘உங்க பக்கத்துல கட்டுவிரியன் இருக்கு பார்த்து எழுந்திரிங்க’ என்று எழுப்பி சொன்ன பழனிய சுட்டுக் கொன்ற கொடூர கொலை சம்பவம் இன்னும் என் கண்ணுல இருக்கு அவளோ சீக்கிரம் மறந்து போறதுக்கு அது என்ன அரசாங்கம் சொல்லுற அறிக்கையா என்ன” என்று சொன்னான் கோவிந்தன்.
தூக்க கலக்கத்தில் எழுந்தான் பாபு. அவனை அப்படியே அலேக்காக ஜீப்பில் தூக்கி உட்கார வைத்தான் பயில்வான் பரமசிவம்.
“எங்கடா காலையில கூட்டிட்டு போறீங்க, என்னைய கொலை பண்ண பாக்கிறீங்களா” என்று சொன்னான் பாபு. அதை உற்று நோக்கி ஒருவிதமான படபடப்பில் கவனித்தான் கரன். நிகழ்வு நடந்த இடத்திற்கு வந்தார்கள். ஒரு சரக்கு பாட்டிலை கையில் எடுத்து குடித்துக் கொண்டே வந்தான் பாபு.
டேய் !!!! இது எப்படி?? என்று பாபு, மயில்வாகனை பார்த்து கேட்டான்.
“அண்ணே நம்ம எதிரி நாடான U.S காரனுங்க தான் இதுக்கெல்லாம் காரணம். அவனுங்க 20 லட்சம் கண்ணிவெடி நம்ம மண்ணுக்கு அடில பொதச்சு வச்சிருக்காங்கனு உங்களுக்கு தெரியாதா” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்த மயில்வாகனனை திடீரென கண் இமைக்கும் நேரத்தில் வந்த ஒரு புல்லட் அவனை மண்ணில் சாய்த்தது. அவன் துடித்துக் கொண்டே இருக்க, அருகில் சென்று “ஏன்டா கேன பயலே உனக்கு குளிர் விட்டு போச்சா, நமக்கு தெரிஞ்ச பையன் புதுசா வேலைக்கு சேர்த்துகிட்டா என்கிட்டேயே தெனாவெட்டா பேசுற. இங்க என்னத்தவிர யாரும் அதிகமா பேச கூடாது.. இவன கொண்டுபோய் எங்கையாது எரிச்சுடுங்கடா” என்று சொல்லிவிட்டு கரன் பக்கம் திரும்பினான் பாபு.
“சரிடா.. நீயாவது சொல்லுடா இங்க என்ன நடந்துச்சு?”.
“அது வந்து ….. அது வந்து.….”
“ப்ச், இப்ப சொல்லப் போறியா இல்ல உன்னையும் அவன் கூட அனுப்பவா.” என்று கேட்க, அவன் கண்களில் ஒரு மரண பயம் தெரிந்தது.
“அது ஒன்னும் இல்ல அண்ணே! அந்த எமகாரனுங்க வைச்ச கண்ணிவெடில காலு வச்சு பாவம் அநியாயமாசெத்து போச்சுண்ணே.,”
“டேய் என்ன கருமம்டா இது.. நாத்தம் தள்ளுது” என்று சொன்னான் பாபு.
பெரிய மாமிசத் துண்டுகள் அந்த இடம் முழுவதும் சிதறி கிடந்தது. அந்த விலை மதிப்பில்லாத ஒன்றை பார்த்த பிறகுதான் முடிவு செய்தான் அது ஒரு யானை என்று. பொதுவாக இது வியட்நாம், கம்போடியா, லாஒஸ் போன்ற இடங்களில் நடக்கக்கூடிய சாதாரண விஷயம் தான். யானைகள் எப்போதும் கூட்டமாகத் தான் அலையும். குட்டி ஆண் யானை பெரிதானதும் தாய் யானை அவைகளைத் துரத்தி விடும். இதற்கு காரணம் ஒரே கூட்டத்துக்குள் இனப்பெருக்கம் நடந்து பிறக்கும் யானை ஏதோ ஒரு குறையோடு பிறக்கும். நம் மனித இனத்துக்கே ஒரே சொந்தத்தில் திருமணம் செய்து குழந்தை பெற்றால் குழந்தை குறையுடன் பிறக்குமாம் என்ற ஒரு பேச்சு இன்னும் வழக்கில் இருக்கு. ஒரே குடும்பத்துக்குள் நடக்கும் இனப்பெருக்கத்தை INBREEDING என்று சொல்வார்கள். இதனால் மரபணுக்களில் மாற்றம் நடந்து பிறக்கும் போதே ஏதோ ஒரு குறைபாடு, அல்லது ஏதோ ஒரு குறையோடு பிறக்கும். என்னதான் தாய் யானை துரத்திவிட்டாலும் அந்தக் கூட்டத்தைப் பின்தொடர்ந்து வரும் அந்த இளம் ஆண்யானை பின்பு வேறு வழியில்லாமல் கூட்டத்தைப் பின்தொடர்வதை நிறுத்திவிட்டு பிரிந்துவிடும். இப்படிப் பிரியும் யானை உணவு தண்ணீர் தேடி கண்ணிவெடியில் கால் வைத்து இறந்துவிடும். சில அதிர்ஷ்டசாலி யானைகள் இது மாதிரி துரத்திவிடப்பட்ட ஆண் யானைக் கூட்டத்திற்கு வந்து சேரும். இதை நகைப்புடன் சொல்ல வேண்டும் என்றால் அது ஒரு BACHELOR’S CLUB. பரிணாம வளர்ச்சியில் யானைகள் பெரிய புத்திசாலிகள் தான். அவர்கள் தான் காடுகளை உருவாக்கியவர்கள் எனும் மரியாதையுடன் இன்றும் பேசப்படுகிறார்கள். வியட்நாம், லாஒஸ், கம்போடியா போன்ற இடங்களில் அமெரிக்கா ராணுவம் ஒரு குழு அமைத்து கண்ணிவெடிகளை பூமிக்கடியில் புதைத்து வைத்தார்கள். இது இரண்டாம் இந்தோ-சீனா போரில் புதைக்கப்பட்டவை. ஒருசில கண்ணிவெடிகள் மட்டுமே கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இன்னும் ஏராளமான கண்ணிவெடிகள் கண்டுபிடிக்காமல் இருக்கிறது.
“அண்ணே இத இப்ப என்ன பண்றது” என்று கரன் கேட்க,
“டேய் இந்த தந்தத்த பார்க்கும் போது எவ்வளவு அழகாக இருக்கு. சீனால இருக்கும் கள்ளச்சந்தைல இத நல்ல விலைக்கு விற்கலாம். எவ்வளவு நாள் தான் நானும் கஞ்சா, பெண் கடத்தல், தங்கம் திருடுதல், ஆளைப் போட்டுதள்ளுதல்னு இருக்கிறது. ஏதாவது புதுசா செஞ்சா மட்டும் அந்த “ச்ஹி லீ” கேங்க விட பெரியாளா வாழ முடியும். அப்ப தான் ஊர்ல ஒரு பெரிய தலக்கட்டு போல இருக்க முடியும்” என்று சொன்னான் பாபு.
“ச் ஹி லீ எல்லாம் ஒரு ஆளே இல்லை. அவன் எல்லாம் இப்பதான் அண்ணே.. நம்ம எப்போதிலிருந்து தொழில் பண்றோம்” என்றான் பரமசிவம்.
“அப்படி யாரையும் எளிதாக நினைக்காதே. இப்போ ஊருல அவன பார்த்தும் பயப்படுறாங்க மக்கள்”
கோவிந்தன், கரன் மற்றும் மயிலவாகனன் தான் வேலைக்கு சேர்ந்த புது ஆட்கள். இவர்கள் சேர்ந்து இன்னும் ஒரு வருடம் கூட ஆகவில்லை. மயில்வாகனன் அதிபுத்திசாலி. அதான் சீக்கிரமே இறந்துவிட்டான், கரன் விவேகமானவன், கோவிந்தன் ஒரு பயந்தாங்கோலி. ஆனால் பயில்வான் பரமசிவமும் பாபுவும் இந்தத் தொழிலுக்கு வரும் முன்பிலிருந்து நல்ல நண்பர்கள். இவர்கள் இருவரின் வீட்டையும் அமெரிக்க ராணுவம் தரைமட்டமாகச் சிதைத்து விட்டது. இவர்கள் இருவரும் அவர்களை எதிர்த்துப் போராடிய நபர்களில் முக்கியமான நபர்கள். மக்கள் ஆதரவை அதிகமாக பெற்று வியட்நாமில் முக்கிய புள்ளிகளாக மாறினார்கள்.
அந்த தந்தத்தை அரம் பயன்படுத்தி வெட்டி எடுத்து, நன்கு கழுவி ஒரு பெட்டிக்குள் வைத்தான் பாபு.
“டேய் எல்லாரும் வாங்கடா.. நாம சீனா கிளம்புவோம்” என்று கூறினான் பாபு. இந்தமுறை பயில்வானை வரவேண்டாம் என்று சொல்லிருந்தான். அதற்கு காரணம் புதிதாக தொழில் செய்ய வந்தவர்கள் தொழிலை அவன் இடத்திலிருந்து கற்றுக்கொள்ளட்டும் என்பதே.
வியட்நாமில் “டா நான்ங்” என்ற நகரத்தை அடைந்தார்கள். பெரிய விசாலமாகக் காட்சியளித்தது “பா னா” மலைகள். பார்த்து பிரமித்தான், சிறு வயதில் பார்த்த அதே காட்சி, செடிகொடிகளின் பச்சை நிறத்தில் சூரியனின் மஞ்சள் நிறமும் கலந்த ஒருவிதமான சாயம் எத்திசையிலும் பரவியிருந்தது. பிரெஞ்சுக்காரர்களால் பிரம்மாண்டமாகக் கட்டப்பட்டிருந்த கோட்டை.
“இவ்வளவு நாட்கள் இந்த ஊரில் தான் இருந்தேனா?? ஏன் என் மர மண்டைக்கு இது எட்டவில்லை. என்ன ஒரு அற்புதமான காட்சி”. தன்னை ஒரு குழந்தை போல எண்ணிக் கொண்டிருந்தான் பாபு.
திடீரென வண்டி நிறுத்தப்பட்டது.
“அண்ணே.. DA NANG இண்டர்நேஷனல் ஏர்போர்ட்” வந்திருச்சுண்ணே” என்று கரன் கூறினான்.
அந்த பெட்டியை கையில் வைத்துக் கொண்டு வண்டியில் இருந்து இறங்குவதற்கு கடினமாக இருந்தது. கீழே இறங்கி சோம்பல் முறித்து பேண்டை சரிசெய்தான் பாபு. சீனாவிலிருந்து திரும்பி வரும்போது கைநிறைய பணமூட்டைகளுடன் வருவோம் என்று சந்தோசத்தில் இருந்த பாபுவை நோக்கி வந்த ஒரு பழைய மஸ்தா பீ சிரியஸ் ட்ரக் அவன் தொடையில் அடித்து ஆகாயத்தில் தூக்கிப் பறக்க விட்டது, டரக்கின் மேற்பரப்பில் மோதி விழுந்து, தரையில் உருண்டான். எவனோ இரண்டு பேர் அந்த காரை விட்டு இறங்கி அவனிடம் இருந்த தந்தத்தை எடுத்து சென்று விட்டார்கள். இது எல்லாம் கண் இமைக்கும் நேரத்தில் நடந்த விஷயம். அவன் உயிருக்கு போராடிக் கொண்டிருந்தான்.
“யாராவது வாங்கடா!!” என்று கதறினான்.
“உன்ன கொலை செய்ய தான் நாங்க இவ்வளவு நாள் காத்துக் கெடந்தோம் பாபு.”
“ நாங்க யாரு தெரியுமா? ச்ஹி லீ யோட ஆளுங்க. உன்ன கண்காணிக்க தான் எங்க பாஸ் இங்க அனுப்பினாரு.”
“இதுல நீ தந்தம் வித்து பெரியாளா வளர்ந்திடுவனு உனக்கு நெனப்பு வேற, தனியா அனாதை பொணமா சாவுடா” என்று கரனும் கோவிந்தனும் இகழ்ந்துவிட்டுச் சென்றார்கள்.
“எவன் கிட்டையோ வேலை செய்தது பிடிக்கவில்லை என்று சொல்லி என்கிட்ட வேலைக்கு சேர்ந்தீங்க. அதையும் நம்பி நானும் உங்களை வேலைக்கு சேர்த்தேன்” என்று முனகிக் கொண்டே இருந்தான் பாபு.
ரோடு முழுவதும் ரத்தம் ஓடியது. வலது காலில் தொடை பகுதியிலுள்ள FEMUR என்கிற எலும்பு முறிந்து விட்டது. அவன் மீது பிரம்மாண்டமான கரிய நிழல் ஒன்று படியத்தொடங்கியது. அது தந்தங்களைக் கொண்டு பற்றிக்கொள்ள ஏதுவாய் குனிந்தது. அதைப் பற்றி எழ முயற்சிக்கையில் அவன் கையில் திரவமாகப் பிசுபிசுத்தது. தன்னுடையது தான். ரத்தத்தைப் பார்த்ததும் மயக்க நிலைக்குச் சென்றான்.
உடனே அவனை யார்யாரோ காப்பாற்ற வந்தார்கள். அதில் ஒருவர் அவனுடைய நாடியை பார்த்தார். கண்ணிமையைத் திறந்து பார்த்தார். வெயில் கண் இமையைச் சுறுருக்கின. வேக வேகமாக அவனை ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றினார்கள். வண்டி வேகமாகப் பறந்தது. சுவாசம் வரவேண்டும் என்று ஏதோ வைத்தார்கள். பாபுவுக்கு மூச்சு திணறியது. உடனே அந்த மருத்துவருக்கு அழைப்பு வந்தது.
“இப்பதான் நடந்தது…………
ஏதோ கார் விபத்து……………
ம்ம்ம்… ஃப்ரெஷ்ஷா இருக்கு………”
ஆம்புலன்ஸில் இருந்தபடியே சில பேரங்கள் பேசப்பட்டது. பேரங்கள் இவனுக்கு பரிட்சமையானவையாகவும் அதே சமயம் புதிதாகவும் இருந்தது.
அவனுக்கு மேலும் மேலும் மூச்சு திணறியது. தலையில் யானையின் பிளிறல் சப்தம்
“கார்பன் மோனாக்சைட் இன்னும் இரண்டு சிலிண்டர் வாங்கணும். இது தான் கடைசி சிலிண்டர். சார் நாம அடுத்து என்ன பண்ணப் போறோம்” என்று கேட்டார் அந்த மருத்துவ உதவியாளர். போதிய அளவு செலுத்தாததால் அவன் சிறிது நினைவுடனே இருந்தான்
முழு உயிரும் போகும் முன்னரே வேலையை ஆரம்பித்தார்கள். அவனுக்கு ஒன்று சொல்லத் தோன்றியது… “ஒரே ஒரு வித்தியாசம் தான் விலங்கு – வெளி பாகம். மனிதன் – உட்பாகம்” யாரிடமாவது…
**
