கிளுவை முள் – ரமேஷ் ரக்சன்

குளியலறையில் ஹேன்ட்வாஷிற்கு மேல் மாட்டியிருந்த முகம் பார்க்கும் ஓவல் வடிவ இரண்டடி உயரக் கண்ணாடியை, பெருவிரல் ஊன்றி கால்கள் நடுங்கக் கழற்றி, கண்ணாடியின் எடையால் சிவந்து போன விரல்களோடு முன் அறைக்கு எடுத்து வந்து சுவற்றில் கொஞ்சம் இறக்கிச் சாய்த்து, நிற்குமா இல்லை டைல்ஸ் தரைக்கு வழுக்கிக் கொண்டு தரைதொட்டு சிதறிவிடுமா என்ற பயத்தோடு விடவும் முடியாமல், பிடித்துக் கொண்டும் நிற்க முடியாமல் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள் ரோஸ்லின். தன் குதிகால் பிடியில் கண்ணாடியை நிறுத்திவிட்டு, அப்படியே பின்னோக்கி முதுகைச் சாய்த்தவள், கைக்கெட்டிய இருக்கையை இழுத்து, அதில் கிடந்த தனது ஜீன்ஸ் பேண்ட் துணையோடு கண்ணாடி சறுக்கி விடாமல் இடமிருந்து வலப்பக்கம், வலமிருந்து இடப்பக்கம் எனக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அசைத்து ஜீன்ஸை உள்ளே இழுத்து கண்ணாடியை நிறுத்தினாள்.

நின்றுவிடும் என்ற தைரியத்தில், படுக்கையில் தூக்கிப்போட்ட அலைபேசியை எடுத்து வந்து, நெட்பேக் தீர்ந்துவிட்டதாகச் சொல்லி அவன் அனுப்பிய டெக்ஸ்ட் மெசேஜ்களையும், அதற்கு, தான் சொல்லிவந்த பதிலையும் சேர்த்தே வாசித்துக்கொண்டு மேல் நோக்கி ஸ்க்ரால் செய்து கொண்டிருந்தாள். ஒதுங்கிக் கிடந்த ஸ்க்ரீன் துணியை இழுத்துவிட்டு சன்னலில் வழியே வந்த வெளிச்சத்தைக் குறைத்து, இருக்கையில் அமர்வதற்குள், அணைந்து விட்ட அலைபேசித் திரையை ரேகை கொண்டு இயக்கி மீண்டும் வாசிக்கத் தொடங்கினாள் ரோஸ்லின்.

ஏதாவது ஒரு செயலை முழுமையாகக் காட்டு என்பதைக் கோரிக்கையாக வைத்தான் கென்னத். பிடிபடாதவளாக மீண்டும் கேட்க, உதாரணத்திற்கு, பல் விளக்குதல் என்றால், ப்ரெஷ்-ல் பேஸ்ட் வைப்பதில் தொடங்கி, நாக்கை சுத்தப்படுத்துவது வரைக்கும் நான் பார்க்க வேண்டும் என்று, விலாசினியின் முகத்தைப் பார்த்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

பிடிகொடுக்காமல் பேசி வீடியோ காலைத் துண்டித்த பின், நீண்ட யோசனையில், தன்னைப் பற்றி எங்கே சொல்ல நேர்ந்தாலும், தனித்த அடையாளமாக, உடனடியாக நினைவிற்கு வர வேண்டிய விஷயம் இதுவாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அப்படி நம்மிடம் என்ன “ஸ்பெஷலாக” இருக்கிறது என்று யோசித்து முடிவுக்கு வந்தவள், “Between 5:30 to 6:30 சூரியன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சன்னலை விட்டு வெளியேறும் நேரம். இருவருமாக சேர்ந்து க்ரீன் டீ போடலாம்” என்று அவனுக்கு ஒரு மெசேஜ் அனுப்பி வைத்தாள். ‘Today’ என்ற கேள்விக்கு, ‘நாளைக்கு’ என்று பதில் சொல்லிவிட்டு கென்னத் பதிலுக்குக் காத்திருக்காமல் இணையத்தை துண்டித்தாள்.

ஒரு க்ரீன் டீ இருந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று தோன்றியும், சோம்பலில் தரையிலிருந்து எழுந்திருக்கவே மனமின்றி சில்வர் நிற கெட்டில்-ஐ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் விலாசினி. தேனை ஊற்றுவதற்கு ஸ்பூன் இருந்தாலும் உள்ளங்கையில் ஊற்றி, அதைக் கண்ணாடி தம்ளரின் விளிம்பின் வழியே வழித்து தம்ளரில் வடியுமாறு பார்த்துக் கொள்வாள்.

ஒரு மிடறு அளவிற்கு மட்டுமே தம்ளரில் சுடுநீர் ஊற்றிவிட்டு, கண்ணாடி தம்ளரின் வெளிப்பக்கம் வழியே தேன் வழிந்து வெந்நீரைத் தொடுவதைப் பார்த்துக் கொண்டே க்ரீன் டீ-க்குத் தேவையான மிச்ச வேலைகளைச் செய்யத் தொடங்குவாள் விலாசினி.

தேன் வழியும் போதெல்லாம் முதன்முறை பின்னங்கழுத்திலுள்ள பூனை முடிகளை புகைப்படம் எடுத்துக் கொடுத்ததை நினைத்துக் கொள்வாள். அது மினுங்கிய நிறமும், தேனின் நிறமும் ஒன்று என்றே நினைத்துக் கொள்வாள். சிலிர்த்து நிற்பதை அலைபேசியில் பார்க்கும் போதெல்லாம், தோள்களைக் குறுக்கி, தன்னைத் தானே உள்ளுக்குள் ரசித்துக் கொள்வாள். அலுவலகத்தில் உள்ள கழிப்பறையில் கூட இப்படிச் செய்து  சிரித்தது உண்டு, விலாசினி.

தன் உண்மையான பெயர் என்ன என்பதை சொல்ல மறுத்துவிட்ட ரோஸ்லின் உரையாடத் தொடங்கிய இரண்டாம் நாள் இரவில், முன்பே எடுத்து வைத்திருந்த செல்ஃபி ஒன்றின் வழியே அவளின் முகத்தை கென்னத்திற்குக் காட்டினாள். மரியாதையாகவே சென்று கொண்டிருந்த உரையாடலை அடுத்த கட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்வதற்காக இருவர் பக்கமிருந்தும் தூண்டில் போடப்பட்டிருந்தது.

ரோஸ்லினை முதன்முறை செல்ஃபியில் பார்க்கிறான், பேஸ்புக் முழுவதுமே அவளது நிழற்படம் எதுவும் கிடையாது. அவளை ஒரு சாதாரண உடையில், ஈரக்கூந்தலில் பார்த்தது, அவனுக்குள் இருவேறு மனநிலையை விதைத்தது. காமத்திற்கு தூண்டாத ஒன்றில் தொடங்கி காமத்தில் வந்து சேரும் காமவுணர்வு.

விலாசினி உரையாடத் தொடங்கிய முதல்நாள் இரவிலேயே, போதும் என்றும், ஸ்டாப் என்றும், முற்றுப்புள்ளி வைத்தும் வெவ்வேறு தருணங்களில் சொல்லிக் கொண்டே வந்தாள். விலாசினிக்கு யோசிக்க முடியாமலிருந்தது. ஆனால் ஆங்காங்கே உரையாடலை மடைமாற்றும் முயற்சியில் நிறுத்துவாள். அவனும் வேறு விசயத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்குவான்.

அவளுக்கு பயம் என்றால், பயமில்லை. ஆனால் இவ்வளவு வேகமாக தேர்ந்தெடுக்க வேண்டுமா என்ற குழப்பம் இருந்தது. அதனாலோ என்னவோ விடியற்காலை 3:14 வரை தாக்குப்பிடித்துப் பேசி, விடுபட்டு, நழுவி, தப்பித்து உறங்கச் சென்றிருந்தாள். இருவரும் ஒரே கல்லூரி என்றாலும், வலுக்கட்டாயமாக தேடி வந்து பார்த்தாளே ஒழிய, தற்செயலாகக்கூட சந்திக்க வாய்ப்பில்லை என்பதாலும், இன்னும் நான்கு மாதத்தில் படிப்பை முடித்துவிட்டு வெளியேறப் போகிறோம் என்கிற நம்பிக்கையில், கென்னத்தொடு உரையாடத் தொடங்கியிருந்தாள்.

தமிழை தப்பும் தவறுமாக தொடர்ச்சியாக வாசிக்கத் தொடங்கியது ஆன்லைனில் “காமக்கதைகள்” வாசிக்கத் தொடங்கியதிலிருந்துதான். நண்பர்களோடு உரையாடுவதற்கு வாட்சப், மெசஞ்சரில் “தங்லீஷ்” பயன்படுத்தியிருந்தாலும், கென்னத்தால் தொடர்ச்சியாக முழுக் கதையை வாசிக்க முடியாமல் இருந்தது. “கீ வேர்ட்” பயன்படுத்துவதற்காக தமிழில் தட்டச்சு செய்வதற்கு தமிழ் ‘ஆப்’ பயன்படுத்திக் கொண்டான். தொடக்கத்தில், கதை முடிவுக்கு பின்னர், சஜசனில் கீழே காட்டும் கதைகள், அதிலுள்ள வார்த்தைகளை, காபி செய்து பின்னர் தேடிப்படிக்கத் தொடங்கினான். அது எரிச்சலூட்டவே, தமிழ் தட்டச்சுக்குத் தாவினான். விரைவில் கென்னத்திற்கு கைகூடவும் செய்திருந்தது. முதலாம் ஆண்டு என்கிற பயம் வெகு விரைவாகவே அவனிடமிருந்து வெளியேறியிருந்தது.

தன் இரு கால்களையும் பின்பக்கம் மடக்கி, யோகா செய்வதுபோல பக்கவாட்டில் அமர்ந்து கண்ணாடியைப் பார்க்கத் தொடங்கினாள் ரோஸ்லின். தன் உடலை எப்படிப் பார்ப்பது என்றே அவளுக்கு பிடிபடாமலிருந்தது. அப்படியொன்றும் பெரிதாய் வர்ணித்துவிடவில்லை. இருந்தும் அவளுடல் மேலே அவளுக்கு மோகம் கொள்ளும்படி செய்திருந்தான் கென்னத்.

கொஞ்சம் தீர்க்கமாக யோசித்தால், திட்டமிடல் போலவே இல்லை. பேசினான்; பேசினேன் என்ற ரகத்தில் இருந்தது உரையாடல். கண்ணாடியைப் பார்ப்பதும், அவன் அனுப்பிய குறுஞ்செய்திகளைப் பார்ப்பதும் என, முகம் குறுஞ்செய்திக்கு ஏற்றார்போல மாறிக் கொண்டிருந்தது. முட்டியில் வலி எடுக்கத் தொடங்கியதும்,  வலது காலில் எடை கொடுத்திருந்த தன் உடலை இடது காலுக்கு மாற்றிக் கொண்டாள். அவளுக்குத் தேவையெல்லாம், எங்கு பிசிறு தட்டியிருக்கிறது என்பதைக் கண்டறிவது மட்டுமே. அதன் மூலம் உரையாடலை நிறுத்தவோ, இல்லை என்றால் வரம்பு மீறாமல் உரையாடவோ அல்ல, யார் முந்திக் கொண்டோம் என்பது தெரிந்தால் போதும் என்று இருந்தது.

குறுஞ்செய்தி வாசிப்பதை நிறுத்தியிருந்தாள். அவள் யோசனையின் வழியே முகம் எந்தவித தீவிரத்தன்மையும் எட்டாமலிருந்தது. ஒவ்வொரு குறுஞ்செய்தியும் முடிவற்று இருந்தது. அதையே திரும்பத் திரும்ப யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். தொடர்ந்து பதில் சொல்லும்படியும், கேள்வி கேட்கும்படியும் எப்படி இந்த உரையாடல் அமைந்தது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆடைக்குள் எவ்வளவு பாகம் உடல் என்பது தெரியாமலிருந்தது. வயிற்றுப்பகுதியை இறுக்கிப் பிடித்தாள். அவன் சொன்னது சரி.

ரோஸ்லின் பருவம் தொட்டே தன் தசைகளின்மேல், வழவழப்பு மெருகேறுவதன் மேல், நாட்பட நாட்பட அதன் தன்மை மாறிவருவதை கவனித்திருக்கிறாள். இப்போது உடலில் இருந்து தசை, பிடியை தளர்த்தியிருக்கிறது. அப்படியொன்றும் முதிர்ந்து விடவில்லை. ஆனால் கென்னத்திற்காக இதையெல்லாம் யோசிக்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.

விலாசினியின் உடல் வழியே ரோஸ்லினை கடந்துவிட வேண்டும் என்பதே கென்னத்திற்கு தீராப்பகையாக தன் வேட்கையின் மேலே உருக்கொண்டிருந்தது. ரோஸ்லினின் வாஞ்சை, அவளுடலில் அவனை எதுவுமே செய்யவிடாமல் தடுத்திருந்தது.

தசையின் இறுக்கம் தளர்ந்த ரோஸ்லின், காலை பின்னோக்கி மடக்கி அமர்ந்ததில் கொஞ்சம் இறுகியதுபோல தோன்றிய தொடையை தடவிக் கொண்டாள். ஆடுதசை திண்ணமாகத் தெரிந்தது. குதிகாலையும், கணுக்காலையும், உள்ளங்கைக்குள் வைத்து பொத்திப் பார்த்தாள். அவ்வழியே உடல் வெவ்வேறு கொதிநிலையில் இருப்பதாகத் தோன்றவும், அக்குளில், தொப்புள் மூடியபடி, பின்னங்கழுத்தில், என்று உடல் சூட்டை எடைபோட்டு தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஆடை களைந்தது அவளுக்கு நினைவிலே இல்லாமல் இருந்தது. உடலின் பக்கவாட்டை, மீண்டும் பார்க்கத் தொடங்கினாள். தன் இரு கைகளையும் உள்ளங்கை விரித்து தொடையில் வைத்துக்கொண்டு உடலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். தூரத்து தரிசனம் போலிருந்தது. கையில் அலைபேசி இல்லாமலே ஸூம் செய்து பார்ப்பது போன்ற காட்சி மனதில் ஓடியது. ஒவ்வொரு பாகமாக கையை நகர்த்திக்கொண்டு போனோமா அல்லது எடுத்து எடுத்து வைத்தோமா என நினைக்கையிலே, உடல் சிலிர்த்துக் கொண்டது.

முலைகளின் இடைவழியே வயிற்றில் நிமிர்ந்து நின்ற பூனை முடிகளை கண் வலிக்கப் பார்த்துக் கொண்டாள். சுழித்தோடும் நரம்புகளை ஒருவேளை அவன் பார்க்க நேர்ந்தால் எப்படி எல்லாம் இருக்குமென்று யோசித்தாள். கற்பனைக்கு எதுவும் எட்டாமலிருந்தது. புடைத்து நிற்கும், வேப்பிலையின் மஞ்சள்நிற நரம்புகள் ஏனோ நினைவுக்கு வந்தது.

தன்னை அவனுக்கு காட்ட விரும்பினாள். புகைப்படம் எடுப்பதும், அதை உடனே அழிப்பதுமாக விளையாட்டுக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். ஃப்ளாஷ் வெளிச்சம் கண்ணாடியில் பட்டுத்தெறித்த புகைப்படங்களை பின்னாட்களில் அனுப்புவதற்கு வைத்துக் கொள்ளலாமா என்ற எண்ணத்திற்கு இணங்கி, அதைமட்டும் வைத்துக் கொண்டாள். அப்படியே எழுந்துகொள்ள முடியாமல் தவித்தாள்.

எந்த உந்துதலும் இல்லாமல் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த மோனநிலையை வெகுவாக ரசித்தாள். ‘தேங்க்ஸ்’ என்றாள். உடலின், முன்பாகத்தைப் பார்க்கக் கூச்சமாக இருந்தது. உள்ளாடையில்லாமல் முலைகள் உரசிய சட்டையின் மேலே, மேலிருந்து கீழ்நோக்கி வருடினாள். என்ன செய்வதென்று புரியாமலிருந்தது. மேலாடையோடு எழுந்து தற்செயலாக கண்ணாடியைப் பார்க்கவும் வெடுக்கென்று தன்னைத்தானே மூடிக் கொண்டாள். அவள் கண்கள் நிறங்களைப் பிரித்துணர முடியாதொரு நிலைக்குச் சென்று விட்டதா என்று ஒருமுறை நினைத்துக் கொண்டாள். துப்பட்டாவின் நிறம் என்னவென்பது மறந்து போயிருந்தது.

குளியலறையில் தனியாளாக இருந்து தூக்கிவந்த கண்ணாடியை மாட்டிவிட முடியுமா என்ற கேள்வியோடு, கண்ணாடி முன் சம்மணமிட்டு அமர்ந்து தூக்கிப் பார்த்தாள். உடலின் எந்த பிடிப்பும் இன்றி, தோள் பலம் மட்டும் கொண்டு கொஞ்சமாகத்தான் தூக்க முடிந்தது. ஜீன்ஸ் பேண்டில் அலுங்காமல் வைத்து விட்டவளுக்கு சுவற்றில் சாய்ப்பதற்கு பயமாக இருந்தது. பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.

ஏரோகட் ஷர்ட். சட்டையின் இருமுனையும், தொடையிடுக்கில் குவிந்து கிடந்தது. தொடை வழியே வளைந்து விழுந்ததை, அதன் விளிம்பை இருபக்கமிருந்தும் ஆள்காட்டி விரல் வழியே பின்தொடர்ந்தாள். இரு தொடைகளின் பக்கவாட்டில் தொடங்கி, கால்நடுவே அந்தரத்தில் நின்று பின் மீண்டும் தொடங்கி, இந்த சறுக்கு விளையாட்டை ரசித்தாள். இரசியமாக சொல்வதற்கு உடலில் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று முதன்முறையாக தன்னுடலைப் பார்ப்பது போல பார்க்கத் தொடங்கினாள். தன் கண்ணிலிருந்து விடுபட்டிருந்தாள். நிச்சயம் அவனில்லை. அது இன்னொரு பெண்ணாக இருந்தது. கலைத்துக் கொண்டாள்.

இன்னும் அடர் கருப்பை எட்டிவிடவில்லை. தொப்புளுக்கு கீழே நான்கு விரல் இறங்கியிருந்தது கென்னத் பேன்ட். அங்கிருந்து மேல்நோக்கி கயிற்றில் சுற்றிவிட்ட அவரைக்கொடி போல மேல்நோக்கிச் சென்று காணாமல் போயிருந்தது. புகைப்படத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் விலாசினி.

புகைப்படமாக அனுப்பினால் பிக்சல் உடையும் என்பதால், வாட்சப்பில் டாக்குமென்ட் ஃபார்மெட்டில் அனுப்பியிருந்தான். அவள் இழுத்த இழுப்பிற்கெல்லாம் அச்சு பிசகாமல், வளைந்து கொடுத்தது புகைப்படம். உடல்மீது எந்த பிரயத்தனமும் இல்லை என்பது புகைப்படத்தைப் பார்த்தாலே தெரியும். இருந்தும் அவனுக்கு கட்டுப்பட்ட உடலாகவே இருந்தது.

தட்டையான மார்பு. உள்வாங்கி கீழே தலை தாழ்த்தியிருந்தது காம்பு. புகைப்படத்தின் பேக்ரவுன்ட் கல்லூரியாக இருந்ததால் கூடுதல் குறுகுறுப்பு. எப்படி, எப்போது எடுத்திருப்பான்? அதுவும் முதல் வருடத்திலேயே. விடுதியிலும் தங்கிப் படிக்கவில்லை பின் எப்படி?

விலாசினி திட்டமிட்டு தேர்ந்தெடுக்கவெல்லாம் இல்லை. கென்னத் விசயத்தில் நிகழ்வது எல்லாம் மர்மக்கதைகளே. ஒன்றை மட்டும் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். சொற்ப நாட்களே இந்தப் பக்கம் வரப்போகிறோம். திட்டமிடலோ, விபத்தோ ஒருமுறைக்கு மேலே அவனை அனுமதிக்கக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருக்க வேண்டும். வெறுமனே பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.

விருப்பு வெறுப்பு, பொதுத்தளம் குறித்த உரையாடல் எதுவுமில்லை. இருந்தும் விலாசினி தூண்டப்பட்டிருந்தாள். சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்திருப்பதில், முட்டிக்கு கொஞ்சம் மேலே, தொடையிலிருந்து பெருவிரல் தாண்டி வெயில் எதிர் சுவற்றில் மடிந்து நிமிர்ந்திருக்கும். நம் கண்கள் இப்போது என்னவாக இருக்குமென்று எதுவுமே தெரியாத அந்த சுவற்றில் அசையும் சித்திரம் வரைந்தாள். இந்தக் கண்கள் தன்னைக் காட்டிக் கொடுத்து விடும். இருக்கட்டும். தன்னால் எதையும் முன்வைக்க முடியாது. கண்களாவது உதவட்டுமே என்று இமை கொட்டாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

காட்சி மாறி எதைப் பார்க்கிறோம் என்பதே தெரியாதொரு வகையில் கண்கள் இருந்தது. கொஞ்ச நாட்கள் நேரில் பார்க்காமல் இங்கேயே பேசிக்கொள்வோம் என்ற தொனி அவனுக்கு எப்படிப் புரிந்ததோ, இவள் வேண்டுகோளாகத்தான் கேட்டாள். சரி என்றான்.

விலாசினி உடல்மீது மிகுந்த கர்வம் கொண்டவள். இரவில் உடல் தகிக்கும் வேளையில், பருமனான நீண்ட மெழுகுவர்த்தியைக் கொளுத்தி, நிழலையும் ரசிப்பாள், மஞ்சளாக மினுங்கும் உடலையும் ரசிப்பாள். இப்போதே இருட்டிவிட்டால் நன்றாக இருக்கும். வெளிச்சத்தின் வழியே தன்னை எப்படி உள்வாங்கிக் கொள்வான் என்ற யோசனையும் இருந்தது. தான் என்பது உடல் மட்டுமே என்கிற புரிதல் இருந்தது. கென்னத் மேற்கொண்டு எதற்காகவும் தன்னிடம் வந்து நிற்கப்போவதில்லை என்பதை கணித்திருந்தாள். அதுவரையில் அவள் குழப்பம் இல்லாமல் இருக்க அது உதவியது. பேசக்கூடாது என்று சொல்லியிருந்தாள். தன் பக்கமும் ம்யூட் செய்துவிடுவதாக சொன்னாள். எதிர் கேள்வியற்ற அவனின் ‘சரி’ சரியாக புரிந்துகொள்ள உதவியது. தொந்தரவு பண்ணமாட்டான். எப்போதாவது கோட் அணிய வேண்டிய அவசியமிருந்ததால், பார்த்துப் பார்த்து வாங்கிய லினென் ஷர்ட்டை அணிந்து கொள்ள விரும்பினாள்.

Teal நிறத்திலான கணுக்கால்வரை இருக்கும் பேன்ட் அணிந்திருந்தாள். அப்போதைக்கு மட்டும் ஒரு காலில் தண்டை மாதிரி ஒன்றை அணிந்து கொண்டாள். விலாசினி அறையில் இருக்கும்போது உடுத்தும் ஆடையல்ல. ஆனால் அவளின் தேர்வு இப்படியானதாக இருந்தது. பேசக்கூடாது என்று சொல்லியிருப்பதால், அவனால் கேள்வியும் கேட்க முடியாது. வழக்கமாக அருந்தும் தேநீர் கோப்பை சரியாக இருக்காது என்று தோன்றியது. மாற்று ஏற்பாடுகள் இல்லாததால் அதை கைவிட்டாள்.

எப்படியெல்லாம் தன் உடலை அவன் பார்க்கக் கூடுமென்று, பார்க்க வேண்டுமென்று புருவ மத்தியில் ரிகர்சல் பார்த்துக் கொண்டாள்.

வெடுக் வெடுக்கென்று வெட்டிப்பேசும் ரோஸ்லின் தொனி மீது பித்து கொண்டிருந்தான். அதற்காகவே அவளோடு அதிகமாக பேசுவதைத் தவிர்த்தான். ஏதாவது ஒரு காரணம் அவனிடம் இருந்து கொண்டே இருந்தது. முடிந்த அளவு அழைக்க மாட்டான், எதுவானாலும் வாட்சப். லேப்டாப் பிரவுசர் புக்மார்க்கில் இருக்கும் அத்தனை கதைகளிலும் ரோஸ்லின் இருந்தாள்.

ஒருமுறை கூட விலாசினி தேவைப்படவில்லை, வரவும் இல்லை, ஹெட்போன் துணையோடு விலாசினியோடு பேசிக்கொண்டே, ரோஸ்லினுக்கும் வாட்சப்பில் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். நெற்றியும் பின்னந்தலையும் ஒருசேர வலிக்கத் தொடங்கியது. வெகுநேரமாக அமர்ந்து பேசியவன், உடல் அடித்துப்போட்டது போன்ற உணர்வைக் கொடுக்கவும் படுத்துக்கொண்டான். இரத்தவோட்டம் வேகமாக இருக்கிறதா அல்லது உறைந்து விட்டதா என்று அறியத்தெரியாதவனாக இருந்தான். விலாசினிக்கு சொல்ல வேண்டிய பதிலை, ரோஸ்லினுக்கு சொல்லிவிடக்கூடாது என்கிற கவனம் இருந்தது. அதுபோலவே விலாசினிக்கும்.

“கேக்குறியா” என்ற கேள்விக்கு கேள்விக்குறியை தொங்கவிட்டான் கென்னத். எங்கு கவனத்தை குவிப்பது என்ற குழப்பம் அவனை சுற்றவிட்டிருந்தது. மடிக்கணினிதிரை புகைசூழ்ந்த திரை போல காட்சியளித்தது. கண்கள் இருண்டுகொண்டு வந்தது. அவனால் வாசிக்க முடியவில்லை. ரோஸ்லின் ரெக்கார்டை அனுப்பினாள்.

விலாசினியும், ரோஸ்லினும், அவரவருக்கு கேட்காத வண்ணம் இவன் காதுகளின் வழியே சந்தித்துக் கொண்டனர். ஒருசேர மொழியற்று நிகழ்ந்த உரையாடலில் விலாசினியை கூட்டிச்சென்ற பாதையை மறந்திருந்தான். அவள் உடலில் எந்த பாகத்தில் நிற்கிறோம் என்பதும் தொடர்பற்று இருந்தது. ஸ்க்ரீனில் பார்த்துக் கொள்ள ரோஸ்லின் மட்டும் இருந்தாள். அவளோடு பேசியதை வைத்து இவளோடு நீட்டிக்க முடியாது. ரோஸ்லின் ஸ்க்ரீனிலிருந்து ஏற்கனவே வெளியேறியிருந்தாள்.

அவள் அனுப்பிய ரெக்கார்ட் அதற்கு சாட்சி. விலாசினிக்கு இவன் குரல் தேவையாக இருந்தது. வடிவமற்ற அவள் ஒலிக்கு ஏற்றவாறு இவனும் ஒத்திசைந்தான். இருவராலும் அழைப்பைத் துண்டிக்க முடியவில்லை. அலைபேசியை அருகே வைத்துவிட்டு, ஹெட்போனை காதிலிருந்து எடுக்காமல் அவள் பேச எடுத்துக்கொள்ளும் நிமிடங்களை கண்மூடி தரிசித்துக் கொண்டிருந்தான். இவனின் மூச்சுக்காற்று விலாசினிக்கு கேட்கும்படி பார்த்துக் கொண்டான்.

“வைக்கட்டா”

விலாசினியின் நெயில் பாலிஷ் தீட்டிய விரல்களையும், ரோஸ்லினின் நகம் வளர்க்காத விரல்களையும் பார்க்க விரும்பினான். ஈரத்தில் மினுங்குவதை கற்பனை செய்து கொண்டு எழுந்திருக்க மனமின்றி படுத்திருந்தான். அடிநாவில் மீண்டும் எச்சில் சுரக்கத் தொடங்கியது. கைக்கெட்டும் தூரத்திலிருந்த பர்ஸை எடுத்து எதற்கென்றே தெரியாமல் திறந்து பார்த்துக் கொண்டான். ரோஸ்லின் காற்றில் கலக்கத் தொடங்கினாள். அவளின் அந்த நொடிக்குள் தானும் கரைந்துவிட வேண்டுமென்ற தீவிரம். எதன் துணையோடும் அவனால் கரை சேரமுடியாதிருந்தது. மடிக்கணினியை மூடி வைத்துவிட்டான்.

விடாமல் பெய்த மழையால் சன்னலில் ஒட்டியிருந்த கொசு வலையில் நீர்த்திவலைகள் தேங்கி நின்றது. அலைபேசியிலிருந்து, மடிக்கணினிக்கு மாற்றி வினாடிகளில் தீர்ந்து போன, ரோஸ்லின் மேகக்கரைசலை அடுத்தடுத்து இணைத்து மூன்று நிமிடங்களுக்கு சேகரித்து வைத்திருந்த அவளின் உடலொலியை ரிப்பீட் மோடில் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

அவள் உடலொலி அழுகையை ஒத்திருந்தது. அழுகையின் வழியே பீறிடும் உடல் வேட்கையை என்ன செய்வதென்று அறியாது ஒவ்வொரு முறையும் ஸ்தம்பித்து நின்றான். ரோஸ்லின் குரல் வழியே உணரும் கண்ணீருக்கான காமமா, தன் கண்ணீரின் வழியே சுரக்கும் வேட்கையா என்பது எப்போதும் புதிர்.

இருவரும் ஒன்றாய் இவன் காதில் ஒத்திசைத்த ரெக்கார்ட், நினைத்த மாத்திரத்தில் வெடித்து அழ நேரிடும் அளவிற்கு வல்லமையோடு இருந்தது. ரோஸ்லின் உள்ளங்கை அவனிடமிருந்தது. அலைபேசி தொடுதிரை முழுமைக்கும் நிறைந்திருந்தது. ரோஸ்லின் குரல் போலவே அவள் உள்ளங்கை கண்டும் நடுங்கினான். அந்த நடுக்கத்தின் மூலமாக, அவள்மேல் தடுமாறும் வேட்கையை சரிசெய்து முன்னேற வழிவகுக்கும் என்று நம்பினான்.

எந்தக் கீறல்களும் இல்லாத ரேகைகள் மட்டுமே கொண்ட உள்ளங்கை அவனின் ஒப்பாரிக்கான தொடக்கப்புள்ளி.

மூன்றாவது முறையாக எப்போது பார்க்கலாம் என்று ரோஸ்லின் கேட்டாள். மூன்று தடவையுமே நேரடியான அழைப்பு இல்லை. தொடுதிரை அணையாமல் பார்த்துக் கொண்டான், ரோஸ்லின் அனுப்பிய விதவிதமான உள்ளங்கைகளில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து வால்பேப்பராக வைத்தான். பதிவாகியிருந்த இருவரது குரலும், மூளையிலிருந்து அழிந்திருந்தது. உள்ளங்கையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவளின் குவிந்த உள்ளங்கைக்குள் தன்னை நிறைத்துக் கொண்டான். தெளிவாக இருப்பதாக நம்பினான். எந்தவித சலனமும் இல்லாத நிமிடங்கள் இவை. ரோஸ்லினை பார்ப்பதென்று முடிவு செய்தான்.

விலாசினி, நாணயத்தை சுற்றிவிட்டு, கென்னத்திற்கு தலை தனக்கு பூ என்றாள். சுழன்று கவிழும்வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். கென்னத்திற்கு சாதகமாக அமைந்தது. தரையிலிருந்து மீண்டும் படுக்கைக்குத் திரும்பியவள், மனதிற்குள் வைத்திருந்த இரண்டு ஆப்சன்களையும் தெரிவித்தாள்.

1. அவனுக்கு பிடித்தமான இணையத்தில் வாசிக்கும் கதை ஒன்றை நிர்வாண                  நிலையில் முழுவதுமாக வாசிக்க வேண்டும்.

2. Soul Sex with John and Annie விலாசினியோடு அமர்ந்து பார்த்துவிட்டு உரையாட            வேண்டும்.

நாணயத்தை எப்படிப் பிடித்து சுழற்றினால் தனக்குச் சாதகமாக விழும் என்று ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தை ஏற்கனவே அறையில் சுழலவிட்டுத் தான் வந்திருந்தாள். ஆனால் அவளுக்குச் சாதகமாக விழவில்லை.

விலாசினியை சந்திக்கக் கிளம்புவதற்கு முன் வால்பேப்பரில் மாற்றிய ரோஸ்லின் உள்ளங்கை கண்முன்னே வந்து கொண்டிருந்தது. பிரவுசரில் மொத்தம் 17 tab ஓப்பனில் இருந்தது. பேசாமல் அவள் சொல்லும் படத்தைப் பார்த்துவிட்டு எளிதாக தப்பித்துவிடலாம் என்ற எண்ணம் உள்ளுக்குள் இருந்தது. இது அவளாகவே ஏற்படுத்திக் கொடுக்கும் வாய்ப்பு. தன்னைவிட மூத்தவள்.

இப்படியெல்லாம் ஒரு ஆண் வாசிப்பது இயல்பு என புரிந்து கொள்வாள் என்ற நம்பிக்கையில் கதை வாசிக்க சம்மதித்திருந்தான். அவளுக்கு இது முதல் அனுபவமாக இருக்கக்கூடாது என்று உள்ளுக்குள் வேண்டிக் கொண்டான். நிச்சயம் அவள் கண்களில் கூட இப்படியான கதைகள் கண்களில் பட்டிருக்கும். அதையெல்லாம் தாண்டாமல் இங்கு தன்னோடு வந்து அமர்ந்திருக்க மாட்டாள் என்பது நம்பிக்கையை விதைத்தது.

அறைக்குள் நுழைந்த நேரத்திற்கு எல்லாம் சிரித்து சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர். மயான அமைதி பூண்டிருந்தது. தனிமையும், அறையின் வெளிச்சமும், விலாசினியின் குறுகுறு பார்வையும், அமைதியும், இம்சித்தது. இரவு விளக்கு என்றால், வசதியாக இருக்கும். ஆனால் இது பின்மதியம். வெளிச்சத்தை எப்படி இருளாக்குவது. அவனுக்கு முதுகு காட்டி நின்றபடி ஆடைமாற்றினாள். அவனது கூச்சத்தை போக்கும் என்று நம்பினாள்.

லினென் ஷர்ட், இரு கைகளையும் ஒன்றாக மேல்நோக்கித் தூக்கினால், தெரியும் சிகப்புநிறப் பேண்டி. உள்ளாடையை கை வழியே கழற்றியிருந்தாள். பாக்கெட் இல்லாத சட்டை. அவனை நோக்கித் திரும்பினாள். ஹோட்டலில் கொடுத்திருந்த வெள்ளைநிற டவலை இடையில் போட்டுவிட்டு கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தான்.

மினி ஃப்ரிட்ஜ், சுடுதண்ணி வைப்பதற்கு கெட்டில், இரண்டு க்ரீன் டீ பேக். அறையில் default.

கென்னத் 50 கிராம் தேன் பாட்டிலோடு வந்திருந்தான். அறையை தேர்வு செய்யும்போது, அறையின் புகைப்படங்களைப் பார்த்ததில், கண்ணாடி தம்ளர் இருக்குமென்று தெரிந்து கொண்டான். உண்மையில் அவன் நோக்கம், விலாசினி உள்ளங்கையில் தேனை ஊற்றி நக்கிச் சுவைக்க வேண்டும் என்பதே ஆவலாய் இருந்தது. துளசி இலையும், மிளகும் இல்லை. இருந்தாலும் க்ரீன் டீ போட்டுக் கேட்கலாம் என்றிருந்தான்.

வலது காலை இடதுகாலின் ஆடுதசை பக்கவாட்டில், மடித்து மிதித்தபடி ஒற்றைக்காலில் நின்று டீ தயாரிக்கத் ஆயத்தமானாள். கென்னத் கதையை வாசிக்கத் தொடங்கினான்.

ரோஸ்லின் புகைப்படத்திலும், வீடியோ காலிலும் தெரிந்ததைவிட ஒல்லியான தேகத்தை சுமந்திருந்தாள். உள்ளே வரச் சொல்லியிருக்கிறாள். எதுவும் பேசாமல் கென்னத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். கண்கள் பொங்கி நிற்கிறது. வலுக்கட்டாயமாக எச்சில் விழுங்குகிறான், புடைத்து நிற்கும் எலும்பு மேலும் கீழுமாக இறங்குகிறது.

எதிர் இருக்கையில் இருந்தவன், தடாலென இறங்கி ஸோபாவில் இருந்தவளின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு முட்டிக்கு கீழே இரு கால்களுக்கிடையில் முகத்தைப் புதைத்துக் கொண்டான். அவள் உள்ளங்கைக்கும் கால்களில் உணர்ந்த சூட்டிற்கும் சம்மந்தம் இன்றி வேறு வேறு உடல்கள் போலிருந்தது. அப்போதும் எதுவுமே பேசாமல் குனிந்து அவன் கன்னத்தில் இரு கைகளை வைத்து, கால்களை இறுக்கிக் கொண்டாள்.

அவன் கேவல்கள் எல்லாம் வேறுமாதிரி உருப்பெற்றிருந்தன. அசைவுகளின் மாற்றம் அறிந்து முன்னேறுதலுக்காக காத்திருந்தாள். நடை பழகும் குழந்தை போல ரோஸ்லின் மடிக்குப்போக அவ்வளவு நேரம் எடுத்துக் கொண்டான். அவள் வாஞ்சையாக தலையை கோதிக் கொடுத்தாள். தூங்க முடியாவிட்டாலும், கண் மூடிக்கிடந்தான். அலைபேசியில் பேசியதற்கும், இப்போது நடந்து கொள்வதற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருந்தன. இதையெல்லாம் யோசிக்க விரும்பாமல், சின்ன சின்ன செய்கைகளையும், சின்ன சின்ன அசைவுகளையும் ரசித்து அமர்ந்திருந்தாள்.

மடியேறிய பிறகும் ஏந்தியக் கன்னத்தை விடாதிருந்தாள். அவளின் மணிக்கட்டுகளைப் பற்றியபோது தளர்ந்திருந்த தசை தொந்தரவு செய்தது. பெயர் சொல்லவும் முடியாமல் உரிமையாக பேசவும் முடியாமல், மெளனமாகவே பொழுது நகர்ந்தது. ரோஸ்லினுக்கும் உரையாடல் தேவையில்லாமல் இருந்தது.

அவள் கழுத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த முத்துமாலையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த சிகப்புநிற ஆண் யானை தும்பிக்கை தூக்கியபடி, இரு மார்பிற்கு இடையே நின்றது. அவ்வளவு தீர்க்கமாக விலாசினியின் உடலைப் பார்க்க முடிந்தவன், வெளியற்ற அறைக்குள் நுழையும்போது எதிர்கொள்ளும் இருள்போல கண்ணை இறுக மூடிக்கொண்டு அவள் உதட்டிற்குள் நுழைந்தான். உடல் பாகங்களைத் தொட மிகுந்த தயக்கத்துடன், முதுகின் தண்டுவடத்திற்கும், நடுமுதுகிற்கும் தொட்டிமீன் போல சுற்றி சுற்றி வந்தான். அதுவே அவன் கரையேற முடியாத கடல்போல இருந்தது.

ரோஸ்லினுக்கு தனிப்பட்ட விருப்பமாக எதுவும் இருக்கவில்லை, ஒன்றைத் தவிர. மற்றபடி கென்னத் முன்னேறினால் தடுக்க வேண்டாம் என்று நினைத்திருந்தாள். கதவைத் திறக்கும்போது, அவளின் காலநிலை மாறியிருந்தது. நம்பிக்கை, உண்மைதன்மை. கொலை, சைக்கோத்தனம், இப்படி எதைப்பற்றியும் அவளுக்கு பயம் இருந்திருக்கவில்லை, உண்மையில் கென்னத் விசயத்தில் அவளை அவளுக்கு புரிந்துகொள்ளவே சிரமமாக இருந்தது. அவனுக்கு கைமைதுனம் மட்டும் செய்துவிடவேண்டும்.

காமம் அவள் உடலில் கண்டறிய முடியாதொரு ஜந்துவாகவே இருந்தது. உரையாடலில் தூண்டப்பட்டாலும், அங்கத்தில் எங்கென்று கண்டறிய முடியாமல் இருந்தது. அழைத்துப் பேசினால் கண்மூடிக் கிடப்பாள். கென்னத் தன்னுடல் உண்ணுதலை கண்டுகளிப்பாள். அதைத்தான் நேரில் தன்மூலம் நிகழ்த்திப் பார்க்க விரும்பினாள். தான் ஒரு சர்கஸ் யானை என்று உள்ளுக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள். அவனும், வீடியோகால் என்பதால் யோசிக்கிறாள் என்று விட்டுவிடுவான். அவனுக்கு எப்படி வற்புறுத்த வேண்டும் என்றுகூட தெரியவில்லை என்று நினைத்துக் கொள்வாள்.

விலாசினி, அவன் கதை வாசித்து முடிக்கும்வரை எந்தக் குறுக்கீடும் இன்றி கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். Incest உறவுக்கு ஆதரவான மனநிலையில் இருப்பவர்கள், அப்படியான காணொளிகளை விரும்பிப் பார்ப்பவர்கள், கதை வாசிப்பவர்கள், பயந்த சுபாவம் கொண்டவர்களாக இருப்பார்கள், தன்னால் முடியாது என்று நம்புவார்கள். வாய்ப்பைக்கூட பயன்படுத்திக்கொள்ள தயங்குவார்கள் என படித்திருக்கிறேன் என்றாள்.

கென்னத், ரோஸ்லினை, புகைப்படத்தில் பார்ப்பதற்கு முன், அவள் குரல் கேட்பதற்கு முன்பு வரை, விலாசினி சொன்னது போன்று தன்னை உணர்ந்ததில்லை. ரோஸ்லினை, இவளிடம் கண்டடைய எடுத்திருக்கும் முயற்சி எந்த அளவில் கைகூடும் என்பதைத்தாண்டி அவன் தீவிரம் காட்டுகிறவன் இல்லை, அவனின் எப்போதைய தேர்வும் இப்படி இருக்கப் போவதில்லை என்பதில் தெளிவாக இருந்தான்.

அவள் சொன்னதற்கு எப்படி பதில் சொன்னாலும், பதிலுக்கு கேள்வி, கேள்விக்கு பதில் என, எப்போதிருந்து கதைகள் தேடத் தொடங்கினோம் என்று பதில் சொல்லி  மாட்டிக்கொள்ளும் சூழல் இருப்பதால் புன்னகையோடு அந்த உரையாடலைத் தவிர்த்திருந்தான். அவனிடம் ஒரு ரெடிமேட் பொய் இருந்தது, சரியாக வராது என்ற முடிவுக்கு உரையாடலின் நடுவே வந்திருந்தான். அந்த சாதுர்யம் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது.

அதே வேளையில், இவனின் மனமுதிர்ச்சியை ஏற்றுக்கொள்ள மனமின்றி தவித்தாள். விலாசினி. உடல்கள் பேசிக்கொள்ள அனுமதிப்பதற்கு முன் கடைசி அஸ்திரம் என அவனுடைய மொபைலுக்கும் share it மூலம் அனுப்பி வைத்தாள். இருவரும் ஒரே நேரத்தில் ப்ளே செய்து, அவரவர் ஹெட்போனை மாட்டிக்கொண்டனர்.

13:10-நிமிடங்களை, ஐந்து நிமிடத்திற்குள் ஒட்டி முடித்தான். அவள் எதிர்பார்த்த எந்த பிதற்றலும் இன்றி, அவளை தாஜா செய்வதற்கான லாவகமும் இன்றி என்ன தோன்றியதோ, அதைச் சொல்லிவிட்டு, விலாசினி பக்கம் திரும்பினான். காதலென்று பின்னால் சுற்றமாட்டான் என்ற நிம்மதியிருந்தாலும், தான் நினைத்தது போலில்லையே என்ற ஏமாற்றத்துடன், கட்டிலின் ஓரமிருந்த டெலிபோன் டேபிளில் போனை வைத்துவிட்டு இவன் பக்கம் திரும்பினாள் விலாசினி.

ரோஸ்லின் வீட்டிலிருந்து திரும்பும் வழி எங்கும், விலாசினியுடன் இருந்த பொழுதை எண்ணிக் கொண்டிருந்தான். கர்வப்பட்டுக்கொள்ளும் அளவிற்கு அவனை வைத்திருந்தாள். இயலாமைக்கும், இட்டுகட்ட முடியாமைக்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது என்கிற திடம் வாய்த்திருந்தாலும், திரும்பத் திரும்ப விலாசினியை நினைத்துக் கொண்டு நடந்தான். அவளின் அந்தர மிதப்பு இவனைக் கூட்டிச் சென்றது. இருவரையும் அடுத்தடுத்த நாளில் சந்தித்திருக்கிறான். இருபத்தி நான்கு மணி நேரத்திற்கும் குறைவான இடைவெளி.

விலாசினியிடம் எந்தவித சாதுர்ய உரையாடலும் தேவைப்படவில்லை, ஆனால் இவளிடம் தொடர்ந்து பேச விரும்பினான். அவள் மனம் புண்படும்படி நடந்துவிடக்கூடாது என்று சபதம் எடுத்துக் கொண்டான். அவள் எப்போதும் தன்னை கவனிக்கிறாள் என்று உள்ளுக்குள் பெருமை பட்டுக்கொண்டான். அவள் தன்னை உரிமை கொண்டாட வேண்டுமென்று விரும்பினான். அவள் தன்னை கைக்குள் எடுக்க வேண்டும். அதிலிருந்து மீற வேண்டும். மீண்டும் மீண்டும் அவள்முன் போய் நிற்க வேண்டும். அவளோடு நிகழும் தோல்வி அனைத்தையும், விலாசினியிடம் கண்டடைய வேண்டும். வழி எங்கும் பேசிக்கொண்டே வந்தான். அடிக்கடி அலைபேசியை எடுத்துப் பார்த்துக் கொண்டான். எந்த செய்தியும் இல்லை.

ரோஸ்லினிடம் தன்னை வலிந்து காட்ட விரும்பினான், அவள் இல்லாமையில் அவதியுறும் மனவோட்டத்தை, தனக்கு தெரிந்த விதத்தில் சொல்ல விழைந்தான். அது போதாதென்று அவள் இன்னும் எதிர்பார்க்க வேண்டும். சொல்லத் தெரியாமல் அவளிடமே கையேந்த வேண்டும். இப்படி யோசிப்பதே அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது. அவனாகவே பேசத் தயங்கினான். ஆனால் அவளிடம் சரணடைய விரும்பினான். அவள் மீதான தணலை, ஊதி ஊதி, விலாசினியிடம் எரியவிட விரும்பினான். நேரடியாக விலாசினி என்றால் எந்தவித சாகசமும் இல்லை என்ற எண்ணம் எப்படியோ அவனிடம் வந்து சேர்ந்திருந்தது.

ஆனால்,

விலாசினிக்குத்தான் முதலில், எதுவுமே போதவில்லை என்று செய்தி அனுப்பினான். அவள் ஒரு புன்னகையோடு பேச்சு தொடராமல் பார்த்துக் கொண்டாள்.

வீடு திரும்பியதை உறுதி செய்துகொண்டு, கண்ணாடியின்மேல் ஃப்ளாஷ் விழும்படி தான் எடுத்து வைத்திருந்த புகைப்படத்தை, கருப்பு வெள்ளையில் மாற்றி ஒன்றை அனுப்பி வைத்து “மிஸ் யூ” என்று அனுப்பினாள். அவளாக இறங்கி வருவதை விரும்பாதிருந்தான். தன்னைத்தானே தண்டித்துக்கொள்ள விரும்பினான். ரோஸ்லின் முனகல், இவனின் கேவலுக்கான முன்னோட்டம். அவளை அழைப்பதற்கு ஒரு உறவுமுறை தேவைப்பட்டது. ஒருமையில் பேசிப் பழகியிருந்தாலும், ஒருமைக்கு முன் ஏதோ ஒன்றை, போட்டுக் கொள்ள விரும்பினான். குரல் கேட்டால் அழுதுவிடுவேன் போலிருக்கிறது, இங்கேயே பேசுவோம் என்றான். ஏன் என்ற கேள்வியோடு, சரி பதில் வேண்டாம் என்று, பதில் சொல்வதற்கு முன்பாகவே அனுப்பி வைத்தாள். ஆரம்பப் புள்ளியில் வந்து நின்றான். “ங்க” எண்ணிக்கை கூடியிருந்தது.

2 மினிட்ஸ் என்றாள். “உங்களை ஏதாவது உறவுமுறை சொல்லிக் கூப்பிட வேண்டும் போலிருக்கிறது” என்று சொல்லிவிட்டு ஸ்க்ரீனை விட்டு வெளியேற தைரியமின்றி, அவள் பதிலை எதிர்கொள்ளத் துணிவின்றி நெஞ்சில் மொபைலை வைப்பதற்கு முன் வைப்ரேஷன் மோடிற்கு மாற்றினான். கொஞ்ச நேரம் கண்மூட விரும்பினான். அவள் என்ன பதில் சொல்வாள் என்று யூகிக்க முடியாது தவித்தான். பதிலே சொல்லாமல் ஸ்கிப் செய்துவிட்டால் போதும் என்றிருந்தது கென்னத்திற்கு.

But One Condition. நான் உனக்கு ஒரு பொண்ணு பேரு வைப்பேன். அப்படித்தான் கூப்பிடுவேன். அது உனக்கு சரின்னா நீ என்ன ‘சித்தின்னு’ கூப்பிட்டுக்கோ”

விலாசினி, இவன் உடலசைவில் நிறைய மாறுதல்களைக் கண்டாள். இரண்டாவது சந்திப்பிற்கு இவ்வளவு சீக்கிரம் அனுமதித்திருக்கக் கூடாது. அவசரப்பட்டு விட்டோமோ என்றுத் தோன்றியது. எச்சில் படாமல் உடலெங்கும் முத்தமிடப் பணித்தாள். அவன் இதை ஒத்திகையாக எடுத்துக்கொண்டான்.

அவன் மூர்க்கங்கள் நளினமாயிருந்தன. ஒருவார கால இடைவெளியில் இரண்டுமுறை வீடியோ காலில் பேசியிருக்கிறான். இரண்டுமுறையும், உச்சத்தை வேண்டாமென்று நிறுத்தினான். அடுத்த சந்திப்புவரை தாக்குபிடிக்க முடிகிறதா என்று சோதிப்பதாக சொன்னான். இந்த சித்திரவதையை விரும்பி ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்றான். விலாசினி இவன் பற்றிய புரிதல் அட்டவணையில் திருத்தம் செய்தாள்.

இவளை கொஞ்சம் கூட பொருட்படுத்தாதவன், மிகுந்த பொறுப்புணர்வோடு நடந்து கொண்டான். காமத்தில் பக்குவப்படுதல் என்று ஒன்று இருக்கிறதா என்ன? இவ்வளவு நிதானம் எப்படி இவ்வளவு குறுகிய காலத்தில் கைகூடும்?

விலாசினி தனக்குத்தானே தொந்தரவுக்குள்ளாகிக் கொண்டிருந்தாள். முதல் சுற்றை விறுவிறுவென முடித்துவிட்டு, ஆற அமர ஆணின் நடத்தைகளை கேலி செய்து சிரித்துக் கொண்டிருப்பாள். அது அவளுக்கு அசுர போதை. அதன்பின் நிதானம் கடைபிடிப்பாள். கென்னத் அவ்வளவு நிதானமாக இருக்கிறான். இவளை வேடிக்கைப் பார்க்கிறான்.

சொல்லப்போனால், விலாசினி இரண்டாம் சந்திப்பை விரும்பினாள். இவனிடம் காமமே பிரதனமாக இருந்தது. விலாசினி கல்லூரி முடித்து கிளம்பினாள் என்றால் இருவேறு நிலப்பரப்பு. தொடர்பு எல்லைக்குள் வைக்கும்படியான ஆள் கிடையாது. எப்போதும் சுரக்கும் எச்சிலின் சாயல்.

கண்கள் பொங்குவதும், ஈரமற்று வடிந்து காணப்படுவதும் என, பகலெல்லாம் மோக விளையாட்டை அவளோடு நடத்திக் கொண்டிருந்தது கண்கள். தனக்கென்று இருந்த விருப்பு வெறுப்புகள் கென்னத்தின் நடத்தையால் கேள்விக்குள்ளாகிக் கொண்டிருந்தன. ரசனையின் மீது குழப்பங்கள் சூழ்ந்திருந்தன. எல்லாவற்றையும் சரிகட்டும் விதமாக, அவனிடம் சொல்வதற்கு அவளிடம் ஒரு கதை இருந்தது. அவன் தேவை குறித்தும், சொன்னதன் வழியே அவன் என்னவாக வாய்ப்பிருக்கிறது என்பது குறித்தும், தீர்க்கமான முடிவுக்கு வரமுடியாதிருந்ததால் தள்ளிப்போட்டுக் கொண்டே போனாள்.

அவன் கண்களின் ஈரத்தன்மை கூடும் நொடியை கண்டுபிடித்த மறுநொடி சொல்ல வாயெடுத்து, நிறுத்திக் கொண்டாள். இவ்வளவு வாஞ்சையோடு வருபவனை துண்டிப்பது பாவக்கணக்கில் சேருமென்று அணைத்துக் கொண்டாள். கென்னத்திடம் சொல்வதற்கு ஒரு பதில் இருந்தது. ஆனால் கேள்வியின்றி நிச்சயம் சொல்ல முடியாது. அதை அவன் கண்கள் காட்டிக்கொடுத்தபடி இருந்தன.

கிளம்புவதற்கு ஏற்பாடாக, படுக்கையை சரிசெய்துகொண்டே விலாசினி சொன்னாள்.

“எங்க வீட்ல ரோஸ்லின்னு ஒரு பூனை இருந்துச்சி. ரோஸின்னு கூப்பிடுவோம்.  அதோட குட்டிங்க பால் குடிக்கும்போது பார்த்திருக்கேன். ரொம்ப குட்டியா இருக்கும் தாய் பூனையோட பிங் கலர் நிப்பிள்ஸ். நீ இன்னைக்கு அந்த குட்டிப்பூனைங்க மாதிரிதான் நடந்துகிட்டடா. அவ்ளோ soft” என்றாள்.

“மியாவ்”

***

–
( ரமேஷ் ரக்சன் – இதுவரை மூன்று சிறுகதைத் தொகுப்புகள் 16, ரகசியம் இருப்பதாய், பெர்ஃப்யூம் மற்றும் ஒரு நாவல் “நாக்குட்டி” வெளிவந்துள்ளன.  )