டான் ப்ளூம் நேர்காணல்: “க்ளை-ஃபை” படைப்பாளி
வில்லியம் ஏ. லிகெட் – டிசம்பர் 11, 2018
#க்ளை-ஃபை (#clifi) என்ற கொத்துக்குறியுடன் (hashtag) என் பருவநிலைப் புனைவுப் புதினமான ‘வாட்டர்மெலான் ஸ்னோ’ (Watermelon Snow) பற்றி என் நண்பர் ஒருவர் டிவீட் அனுப்பிய போதுதான் முதலில் டானைச் சந்தித்தேன். பருவநிலைப் புதினம் – கிளைமேட் ஃபிக்ஷன் (cli-fi) என்ற புதிய வகைமைக்கும் டானின் வலைத்தளம் cli-fi.net-க்கும் என் கண்களைத் திறக்கும் வகையில், டானே அந்த டிவீட்டுக்குப் பதிலளித்திருந்தார். அப்போதிருந்தே புனைவு எழுதுதல், கல்வி, மற்றும் பிரபல நூல்கள் பற்றிய கட்டுரைகளில் cli-fi-க்கான மேற்கோள்களைக் காணத் தொடங்கினேன். புதியவர்கள், முதிர்ந்தவர்கள் என இரு சாராரையும் இந்த வகைமையில் எழுத டான் சுறுசுறுப்பாக ஆதரித்து வருகிறார். 2017-இல் ‘வாட்டர்மெலான் ஸ்னோ’ வெளியாகும் நேரத்தில் என்னைப் பற்றியும் அந்த நூலைப் பற்றியும் ஒரு கட்டுரை எழுதினார்.
“க்ளை-ஃபை” எப்படி உருவானது என்றும் அது ஏற்படுத்தியிருக்கும் தாக்கம் பற்றியும் உரையாட பெருந்தன்மையோடு ஒரு நேர்காணலுக்கு ஒத்துக்கொண்டார்.
பருவநிலைப் புனைவில் உங்களின் இந்த ஆர்வத்துக்கு இட்டுச் சென்றது எது?
2006-இல் பிரிட்டனிலும் அமெரிக்காவிலும் உள்ள செய்தித்தாட்களில் வெளியான ஐபிசிசி (IPCC) அறிக்கை பற்றிய செய்திகளை அப்போதிருந்தே இணையத்தில் பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன். நியூயார்க் டைம்ஸிலும் பிரிட்டன் கார்டியனிலும் கருத்தாளர்களும் எதிர்த்தலையங்க (op-ed) எழுத்தாளர்களும் அதன் பின்விளைவுகள் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததை வைத்து, மனித இனம் மிக மிகப் பெரும் இடர்பாட்டில் இருக்கிறது என்று எச்சரிக்கை மணி அடிக்கப்பட்டவனானேன்.
அடுத்த பத்தாண்டுகளில் அதுபோலப் பல அறிக்கைகள் வந்தன என்றாலும், அந்த வரிசையில் முதல் அறிக்கையான ஐபிசிசி அறிக்கை பற்றிப் படித்ததையும் செரித்ததையும் வைத்து, 2007 ஜனவரியில், கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதத்துக்கு மனம் வெதும்பித் திரியும் அளவுக்கு மிகுந்த மனச்சோர்வுக்கும், உளவியல் ரீதியான மனச்சோர்வுக்கும், துக்கத்துக்கும் ஆளானேன். வாழ்க்கையிலேயே ஆர்வம் இழந்தேன். அதற்கு முன்பு ஒரு போதும் பருவநிலை மாற்றத்துக்காக அப்படியான ஓர் ஆழ்ந்த மன அழுத்தத்தை நான் அனுபவித்ததில்லை
ஆனால் ஒருநாள், மிக நீண்ட காலத்துக்கு அப்படியே மனமுடைந்து கிடப்பது நல்லதில்லை என்று முடிவு செய்தேன், எனவே என் கணிப்பொறியில் அமர்ந்து, என் வலைப்பதிவில், “People Get What They Deserve” (“மக்கள் எதற்குத் தகுதி பெற்றவர்களாக இருக்கிறார்களோ அதையே பெறுகிறார்கள்”) என்ற தலைப்பில் 800 சொற்களில் ஓர் எதிர்த்தலையங்கம் எழுதினேன். P-G-W-T-D என்று தலைப்பில் உள்ள ஒவ்வொரு சொல்லின் முதல் எழுத்தையும் எடுத்து “PIGSWANTED” (“பன்றிகள் வேண்டும்”) என்று துணைத்தலைப்பிட்டேன். அடுத்து உள்ளே குதித்து, 2006 ஐபிசிசி அறிக்கையை வைத்துப் பார்த்தால், மனித இனத்தின் பேரழிவு உறுதியாகிவிட்டது, இது நம் மிதமிஞ்சிய பேராசையாலும் பூமியைப் பற்றிய அக்கறையின்மையாலும் நமக்கு நாமே ஏற்படுத்திக்கொண்டது – அடுத்த 100 ஆண்டுகளிலோ என்னவோ நம்மைத் தாக்கப் போகும் இந்தப் பேரழிவுக்கு உண்மையில் நாம் தகுதியானவர்கள்தாம் என்று ஒரு மிக வலிமையான கட்டுரையை எழுதினேன்.
நான் எழுதியதை வாசித்தபின், என் ஆழ்ந்த மனச்சோர்வை ஒரு சொந்தக் கட்டுரையாக உருமாற்றிய அந்த படைப்புச் செய்முறை என் மனநிலையைத் தூக்கிவிட உதவியதையும் உடனடியாக என் மனநிலை பிரகாசமடைந்ததையும் உணர்ந்தேன். மீண்டும் மகிழ்ச்சியாகவும் இன்பமாகவும் என் வழக்கமான தன்னிலையையும் உணர்ந்தேன். என் துக்க உணர்வுக்குள் நான் செய்த அந்தப் படைப்புத்திறன் மிக்க அகழ்வாய்வு, சொற்களுக்கு இருக்கும் முக்கியத்துவத்தையும், மேலும் பல கட்டுரைகளோடும் எதிர்த்தலையங்கங்களோடும் வலைப்பதிவுகளோடும் மக்கள் தொடர்புக் கருத்துக்களோடும் பாய்ந்து வரும் புவி சூடாதலின் அபாயங்கள் பற்றி எச்சரிக்கை மணி அடிக்க என் எழுத்தாற்றலைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்றும் எனக்கு உணர்த்தின.
“க்ளை-ஃபை” என்ற சொற்கூற்றை உருவாக்குவதற்கு உங்களுக்கு உளத்தூண்டலாக இருந்தது எது?
இந்த எச்சரிக்கை மணியைப் பரந்துபட்ட அளவில் பொதுமக்களுக்குக் கேட்க வைப்பதில் புதின எழுத்தாளர்களும் திரைப்பட இயக்குனர்களும் புதினங்களையும் திரைப்படங்களையும் பயன்படுத்துவதன் சாத்தியம் பற்றிச் சிந்திக்கத் தொடங்கினேன். அப்போது இது போன்ற நூல்களுக்கும் படங்களுக்கும் ஒரு பெயர் தேவைப்பட்டது. 1991-இலிருந்து தைவானில் நான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறிய நகரத்தில் இருக்கும் சாலையோரக் காப்பிக்கடைக்கு வெளியே அமர்ந்துகொண்டு, ஒரு பீரும் ஒரு தட்டு நூடுல்சும் கொண்டுவரச் சொல்லிவிட்டு, இந்தப் புதினங்களையும் படங்களையும் என்னவென்று அழைக்கலாம் என்பது பற்றி சில குறிப்புகள் எடுக்கத் தொடங்கினேன்.
20 சாத்தியமுள்ள பெயர்களை எழுதினேன், அதில் எனக்கு மிகவும் பிடித்தது “climate fiction” (“பருவநிலைப் புனைவு”), அது கண்டிப்பாக அதற்கு முன்பிருந்த “science fiction” (“அறிவியல் புனைவு”) என்ற இலக்கியச் சொற்கூற்றின் அடிப்படையிலானதுதான், பின்னர் science fiction-க்கு “sci-fi” என்று செல்லப்பெயர் வைத்தது போல, அதேபோலவே எதுகையோடு ஒலிக்கிற விதத்தில் climate fiction என்பதற்கு “cli-fi” என்று செல்லப்பெயர் இட்டேன்.
ஆனால் அறிவியல் கருத்துப் பரிமாற்றங்களிலும் இலக்கியக் கருத்துக்களிலும் என்று இரு வேறு பாத்திரங்கள் ஆற்றப் போகிறது இந்தச் செல்லப்பெயர் என்பதையும் உணர்ந்தேன்.
1. இந்த க்ளை-ஃபை என்கிற சொற்கூறு, செய்தித்தாள் தலைப்புச் செய்திகளிலும் இணையத் தலைப்புச் செய்திகளிலும் சுருக்கமானதாகவும் கண்ணைக் கவரும் சொல்லாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருக்கும். என் 20-களிலிருந்தே செய்தித்தாளனாக இருக்கும் முதிர்ந்தவன் என்ற முறையில், வாஷிங்டன் டிசி, அலாஸ்கா, டோக்கியோ, தைவான் ஆகிய இடங்களில் செய்தித்தாட்களில் பதிப்பாசிரியராகவும் பிரதி திருத்துனராகவும் தலைப்புச் செய்தி எழுதுபவனாகவும் பக்க வடிவமைப்பு செய்பவனாகவும் செய்தியாளராகவும் பணி புரிந்ததில், வாசகர்களின் மீது தாக்கமும் பாதிப்பும் ஏற்படுத்துவதில் பொருத்தமான சொற்களுக்கு இருக்கும் சக்தி பற்றி எனக்கு ஓர் உணர்வு இருந்தது. க்ளை-ஃபை என்பது, கண்டிப்பாகச் சுருக்கமாகவும் வலிமையாகவும் இருக்க வேண்டிய தலைப்புச் செய்திகளில், அதுவும் குறிப்பாக தலைப்புச் செய்திக்கான இடம் அளவாக இருக்கும் அச்சுச் செய்தித்தாட்களில் பயன்படுத்துவதற்கு மிகப் பொருத்தமான சொல் என்று உணர்ந்தேன்.
2. க்ளை-ஃபை, இலக்கிய விமர்சகர்களுக்கும் கல்வியாளர்களுக்கும் நூல் மதிப்பீட்டாளர்களுக்கும் புதிய இலக்கியச் சொற்கூறாகவும் இருக்கும், புவி சூடாதலின் அபாயங்களையும் எச்சரிக்கைகளையும் பற்றி எச்சரிக்கை மணி எழுப்புவதற்கான மக்கள் தொடர்புக் கருவியாகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும் என்று உணர்ந்தேன்.
உலகுக்கு எப்போது, எப்படி முதன்முதலில் “க்ளை-ஃபை”யை அறிமுகப்படுத்தினீர்கள்?
உலகுக்கு க்ளை-ஃபை சொற்கூற்றை அறிமுகப்படுத்தும் என் முதல் முயற்சிகள் கொடுமையான தோல்வியைச் சந்தித்தன. எவருமே அந்தச் சொற்கூற்றை எடுத்துக்கொள்ளவில்லை, எவருமே என் டிவீட்களை மறுடிவீட் செய்யவில்லை. அடுத்த நான்கு ஆண்டுகளுக்கு, அந்த க்ளை-ஃபை சொற்கூறு எங்குமே சென்றடைந்தபாடில்லை.
எவரேனும் நான் செய்து கொண்டிருந்ததை விரும்பினார்களா என்று பார்ப்பதற்கு, அந்தச் சொல்லை என் வலைப்பதிவில் போட்டு, அதன் இணைப்பை டிவிட்டர் வழியாகவும் மின்னஞ்சல்கள் வழியாகவும் எனக்குத் தெரிந்தவர்களுக்கு அனுப்பினேன். பெரும்பாலானவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள்: “உன்னால் செய்ய முடியாது! அப்படியெல்லாம் புதியதொரு இலக்கிய வகைமையை நீ உருவாக்கிவிட முடியாது” முடியாதாளர்கள் (naysayers) என்னிடம் சொன்னதைக் கேட்டுக்கொண்டேன், அவர்களுடைய விமர்சனத்தை நான் பெரிதுபடுத்தவில்லை, ஆனால் இதைத்தான் பதிலாகச் சொன்னேன்: “ஓ அப்படியா? பொறுத்திருந்து பாருங்கள்!” இப்போது 2019-இல், இதோ இங்கு நிற்கிறோம்! Cli-fi.net-இல் உள்ள என் வலைத்தளம் The Cli-Fi Report (த க்ளை-ஃபை அறிக்கை) என் படைப்புச் சிந்தனையைத் தூக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறது.
அந்தச் சொற்கூறு என்ன தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது இதுவரை?
மிகப்பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது, ஒரு சூடான கோடை நாளில் தைவானில் இருக்கும் அந்தச் சாலையோரக் காப்பிக் கடையில் துடைப்புத் தாளில் அந்தச் சொற்கூற்றை முதல்முறையாக நான் எழுதிய போது நான் கற்பனை செய்திருந்ததை விட மிக மிக நெடுந்தொலைவு போயிருக்கிறது. இலக்கிய விமர்சகர்களாலும் கல்வியாளர்களாலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. ஏப்ரல் 20, 2013 அன்று என்.பி.ஆர். (NPR) வானொலி வலையமைப்பு 5-நிமிடக் கேட்பொலியாகவும் அதன் உரைவடிவத்தை NPR வலைத்தளத்திலும் வெளியிட்டது இணையத்தில் வைரலானது. அவர்கள் தொடங்கி வைத்த 2013-இலிருந்து பல இதழ்களிலும் செய்தித்தாட்களிலும் வலைதளங்களிலும் தலைப்புச்செய்தி எழுதுபவர்கள் இந்தச் சொற்கூற்றைக் கிட்டத்தட்ட நாள்தோறும் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
என்.பி.ஆர். வெளியிட்ட “the rise of a new literary term dubbed cli-fi” (“க்ளை-ஃபை எனப்படும் இலக்கியச் சொற்கூற்றின் எழுச்சி”) என்கிற படைப்புக்குப் பின் அது நிற்கவே இல்லை. நியூயார்க் டைம்ஸ், பிரிட்டன் கார்டியன், அட்லாண்டிக் இதழ், சிலேட், சலோன், க்ரிஸ்ட, பிபிசி ஆகியவற்றில் க்ளை-ஃபை சொற்கூற்றைப் பயன்படுத்திய தலைப்புச் செய்திகளுடன் புதிய செய்திகள் வந்தன. ஆஸ்திரேலியாவிலும், ஃபிரான்ஸ், இத்தாலி, ஸ்பெயின், தைவான் ஆகிய நாடுகளிலும் செய்தித்தாட்களில் இந்தச் சொற்கூறு பயன்படுத்தப்பட்டது. சுருக்கமான ஐந்தெழுத்துச் சொற்கூற்றுக்கு இது மிகப்பெரிய தாக்கம். அது வேலை செய்தது.
க்ளை-ஃபை பொதுப் பயன்பாட்டுக்குள் நகர்ந்து வருவது போலத் தெரிகிறது. அதை எப்படிக் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள்?
என்.பி.ஆரும் நியூயார்க் டைம்ஸும் இலண்டனில் கார்டியனும் க்ளை-ஃபை சொற்கூற்றைப் பயன்படுத்திக் கட்டுரைகளும் தலைப்புச் செய்திகளும் எழுதிய போது பொதுப்போக்கு ஊடகங்கள் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கின. இப்போது அந்தச் சொற்கூற்றை கூகுள் செய்து பாருங்கள், ஆங்கிலத்தில் மட்டுமல்லாமல் உலகளாவிய அளவில் 5,000 இணைப்புகளுக்கும் மேல் இருப்பதைக் காணலாம். இது எல்லாமே சுத்தமான அதிர்ஷ்டத்தாலும், உலகெங்கும் உள்ள ஊடகவியலாளர்களுக்கும் இலக்கிய விமர்சகர்களுக்கும் அனுப்பிக்கொண்டிருந்த என் மின்னஞ்சல் மற்றும் டிவிட்டர் செய்திகளில் இருந்து ஒருநாள் கூட இடைவிடாமல் 24/7 முறையில் இந்தச் சொற்கூற்றை விளம்பரப்படுத்த நான் செய்த கடும் உழைப்பாலும், சிலர் சொல்வது போல “பேரண்டத்தின் கூடுகை”யாலும் (“cosmic convergence”) நடந்தது. அந்தச் சொற்கூறும் அதன் உணர்வும் அது எதற்காக நின்றதோ அந்த உணர்வும் காற்றில் பரவியது. க்ளை-ஃபைக்கு நான் பிறப்புக் கொடுக்கவில்லை, அதுவேதான் அதற்குப் பிறப்புக் கொடுத்துக் கொண்டது என்பதைச் சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். இதில் நான் பேறுகாலம் செய்த செவிலி மட்டுமே.
கட்டுரைகளில் க்ளை-ஃபை சொற்கூற்றுக்காக அடிக்கடி உங்களுக்கு நன்றியளிக்கப்படுகிறது. அந்தச் சொற்கூற்றோடு தொடர்ந்து இடைவிடாமல் உங்கள் பெயர் தொடர்புபடுத்தப்படுவதை எப்படிக் கணக்கிடுகிறீர்கள்?
ம்ம்ம், 2013-இலிருந்தே பருவநிலை மாற்றமும் புவி சூடாதலும் ஒவ்வொரு செய்தித்தாள் ஆசிரியரின் மனதிலும் இருந்தது என்பதை வைத்துப் பார்த்தால், அந்தச் சொற்கூற்றில் பொதுப்போக்கு ஊடகங்கள் ஆர்வம் செலுத்தத் தொடங்கிய போது நான் இருந்தேன். எங்கெல்லாம் தோழமையான காது கிடைத்ததோ அங்கெல்லாம் என் கதைகளை நட்டுச் செல்கிற ஒரு மக்கள் தொடர்பாளன் மட்டுமே நான். முதலில் அது எளிதாக இல்லை. ஆனால் நான் அதைப் பிடித்துக் கொண்டேன், ஏனென்றால் ஏதோவொன்றை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறோம் என்று எனக்குத் தெரிந்தது. Sci-fi சொற்கூற்றைப் போலவே எதுகையாக ஒலித்த வெறும் 5 எழுத்துக்கள் ஒரு பெரிய அதிசயம் இல்லை. உண்மையிலேயே நான் எதுவும் பெரிதாகச் செய்துவிடவில்லை. ஆனால் ஊடி ஆலன் ஒருமுறை சொன்னது போல, தினமும் புறப்பட்டு வேலைக்கு வந்து நிற்பதே வெற்றிதான். ஒருநாள் கூட ஓய்ந்து விடாமல் விடுமுறை எடுக்காமல் கடந்த 5 ஆண்டுகளில் அதைத்தான் நான் செய்திருக்கிறேன். நான் பயணங்கள் செல்வதில்லை, கடலுலாக்கள் செல்வதில்லை, விமானப் பயணம் செல்வதில்லை, என்னிடம் கார் கிடையாது, விடுமுறைகளில் செல்வதை நிறுத்திவிட்டேன். எனக்கு, நீங்கள் விரும்புவதைச் செய்து கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்றால் வாழ்க்கையே ஒரு நீண்ட விடுமுறைதான், அதைத்தான் நான் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். எனக்கு எப்போதுமே சலிப்பு வராது. ஒவ்வொரு காலையும் நான் முழுக்க முழுக்க நேர்மறை ஆற்றலோடும் நன்னம்பிக்கையோடும் எழுகிறேன். அது என் டி.என்.ஏ.விலேயே இருக்கிறது.
நீங்களே ஏதேனும் பருவநிலைப் புனைவு எழுதியிருக்கிறீர்களா?
இல்லை. நான் புதின எழுத்தாளரோ திரைக்கதை எழுத்தாளரோ அல்ல. நான் சிறிய மின்னஞ்சல்களும் 800-சொல் எதிர்த்தலையங்கங்களும் எழுதுவதிலும் பரந்து விரிந்த டிவீட்கள் போடுவதிலும் மட்டுமே வல்லவன்.
புவி சூடாதல் பற்றிய மனப்பாங்கை மாற்றுவதில் க்ளை-ஃபைக்கு என்ன பாத்திரம் இருக்கலாம்?
நெவில் ஷுட்டின் ‘On the Beach’ (‘ஆன் த பீச்’) என்று தலைப்பிடப்பட்ட 1957 புதினம் (மற்றும் நூலைத் தொடர்ந்து அதே பெயரில் 1959-இல் வெளியான திரைப்படம்), அணு ஆயுதப்போர் மற்றும் “அணு ஆயுதக் குளிர்காலம்” (“nuclear winter”) ஆகியவற்றின் ஆபத்துகளையும் அபாயங்களையும் பற்றிய விழிப்புணர்வை அதிகரிக்க உதவியது போல், க்ளை-ஃபை புதினங்களும் திரைப்படங்களும் புவி சூடாதல் பற்றிய மனப்பாங்கையும் விழிப்புணர்வையும் மாற்றும் என நம்புகிறேன். க்ளை-ஃபை என்பது ஓர் உலகளாவிய எச்சரிக்கை, ஓர் எழுப்பு மணி, ஓர் எச்சரிக்கைக் கிளரொளி, ஒரு பெருங்கூக்குரல். இதை உண்மையாகவே நம்புகிறேன்.
க்ளை-ஃபை என்பது, ஒன்று நம்பிக்கை மிக்கதாய் இருக்கிறது, அல்லது இருளும் அவநம்பிக்கையும் உடையதாய்த் தெரிகிறது. இதில் எந்த அணுகுமுறை பருவநிலை மாற்றம் பற்றிய மனப்பாங்குகளை மாற்றுவதில் மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும்?
நான் ஓர் இலக்கியக் கொள்கையாளனோ இலக்கிய விமர்சகனோ அல்ல, எனவே க்ளை-ஃபை என்றால் என்ன என்றோ அது எப்படி இருக்க வேண்டும் என்றோ நான் சொல்ல முடியாது. க்ளை-ஃபை என்கிற வகைமை எல்லாக் கருத்துக்களுக்கும் இடமளிப்பதாக இருக்கிறது என்பதே என் கருத்து. அவர்களின் கதைகளை எப்படி அமைத்துக் கொள்ள விரும்புகிறார்கள் என்கிற முடிவை உலகெங்கும் இருக்கும் நம் புதின எழுத்தாளர்கள் மற்றும் திரைப்பட இயக்குநர்களின் கடின உழைப்புக்கும் மிகைச்சுமைக்கும் விட்டுவிடவே விரும்புகிறேன். எனக்கு இருளும் அவநம்பிக்கையும் நிறைந்த க்ளை-ஃபை பிடிக்கிறது. எனக்கு நிறைவுலக, நன்னம்பிக்கை க்ளை-ஃபை பிடிக்கிறது. எனக்கு எந்தப் பாரபட்சமும் இல்லை. நான் க்ளை-ஃபை கூடாரத்துக்குள் எல்லோரையும் வரவேற்கிறேன்.
மனித இனம் புவி சூடாதலைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்துவிடும் என்று எவ்வளவு நன்னம்பிக்கை கொண்டிருக்கிறீர்கள்?
எனக்கு எந்த நன்னம்பிக்கையும் இல்லை. பேரழிவு நாளுக்கு, மனித இனத்தின் முடிவுக்கு, நம் உயிரினத்தின் முடிவுக்குத் தயாராக மனிதகுலத்துக்கு இன்னும் 30 தலைமுறைகள் மட்டுமே இருக்கின்றன என்று எண்ணுகிறேன். இந்த நேரத்தை, நம் எதிர்காலத் தலைமுறைகள் அவர்களின் விதியை ஏற்றுக்கொள்ளவும், இன்றிலிருந்து 500 ஆண்டுகளில் நயத்தோடும் கண்ணியத்தோடும், ஆன்மீக நயத்தோடும் ஆன்மீகக் கண்ணியத்தோடும், ஏற்றுச்சாகத் தயார்படுத்தப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணுகிறேன். 2500-ஆம் ஆண்டு வாக்கில் அது வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கிறேன்.
இங்கிருந்து க்ளை-ஃபை எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறது என்று பார்க்கிறீர்கள்?
21-ஆம் நூற்றாண்டின் மிச்சத்துக்கும், 22-ஆம் நூற்றாண்டுக்குள்ளும், அடுத்த 500 ஆண்டுகளுக்கும் கூட அது தொடர்ந்து வளர்வதையும் விரிவடைவதையும் பார்க்கிறேன்.
வேறு ஏதேனும் சொல்ல விரும்புகிறீர்களா? ‘கிரகம் ஏ’-க்கு நல்வரவு. இதற்கடுத்து “கிரகம் பி” என்று ஒன்றில்லை.
நன்றி.
தமிழில்: பாரதிராஜா
