‘டார்லிங்’ என பெயர்சூட்டப்பட்ட சித்தாந்தம்…

லட்சுமிஹர்

 சுற்றித் தனிமை மட்டும் குடிகொண்டுள்ள அந்த கூடாரத்தின்  மேல்பரப்பு  காற்றின் வேகத்திற்கு ஏற்ப  தன் பாதையை தேர்வு செய்துகொள்ள மறுத்து அதனோடு போராடிக் கொண்டிருப்பதாகவும், போர்கள வீரர்களாக  தங்களை  கற்பனை செய்துகொண்டு இருவரும் சேர்ந்து நம்முடைய  உறக்கத்தை கிண்டல் செய்வதாக மானசா சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள். 

“எப்போதிருந்து இந்த கூடாரம் இங்கிருக்கும் ” மேல் நோக்கிய பார்வையுனுடன் அவளின் கேள்வி ரானை  ஆச்சர்யப் படவைத்தது. பயணத்திற்கு  புதியவள் போன்ற அந்த கேள்வியை சரியாக அணுகி விடை சொல்ல இயலாமல் போன நேரத்தை பயன்படுத்திக்கொண்டவள் மீண்டுமொரு கேள்வியை கேட்க அது இன்னும் அவள் மேல் இந்த இரண்டு நாட்களாக எழும் சந்தேகத்தை மீண்டும் மீண்டும் அடிகோடிட்டு காட்டியது.

“இது கண்டிப்பா நம்மோடது தான?” என்றாள். பரந்து விரிந்து கிடக்கும் இந்த வானத்தை நம்முடையது தானே என்கிறாள் அவ்வளவு இயல்பாக.

பெரும் வனத்தினுள் எந்த வித அச்சமின்றி மானசி நிம்மதியாக உறங்குவதை ரான் பல நாட்கள் ஆச்சர்யமாக பார்த்திருக்கிறான். உறங்கும் போது சில நேரங்களில் அவளருகில் சென்று மூச்சுக்காற்று இருக்கிறதா என்றெல்லாம் கூட சோதித்திருக்கிறான். ஒரு மரணம் அங்கு நிகழ்த்திய  அமைதி அவளை சுற்றி இருக்கும். அவள் ஞானியா?  இல்லை.. அவள் எதையும் இழக்கவில்லை தன் மொழியின்றி அனைத்தையும் உள்வாங்கிக் கொள்கிறாள் அவ்வளவுதான்.

மேல் நோக்கிய பார்வையை  எடுக்காது , கட்டி அணைத்து கொண்டிருந்தவள் என்னிடமிருந்து விலகி மெல்ல எழுந்தாள். அவளின் உடல் மொழியை கவனிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை, கங்காருவின் வயிற்றில் இருக்கும் குட்டியைப் போல ஒரு தீர்க்க பார்வையுடன் எப்போதும் என்னுடன் அவள் பிணைந்திருந்த நாட்களின் மெய்யாய் ஊர்ந்து நழுவித் ததும்பும் பிரியத்தின்  நறுமணம் வெவ்வேறாக  மாறுவதை என்னால் உணர முடிந்தது. இந்த காலக் கட்டம் தான் என்னை என் எண்ணங்களோடிருந்து  பிரித்து அணுக கூடிய நேரமாக மாற்ற  முயன்றேன்.

“உனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதா மானசி, என்னிடம் நீண்ட போதனையை சொன்ன ஒரு வழிப்போக்கன் என்னை பைத்தியம் என்று சொல்லிவிட்டு போனான்…. எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கும் பட்சத்தில் அவனுக்காக நான் என்ன பிராத்தனை செய்திருப்பேன் தெரியுமா… சிரிக்காதே மானசி .. அன்றிரவு அவன் உன் மீது ஆழ்ந்திருந்தான் என்று எனக்கு தெரியும்… தெரியும்…எதற்கு உன்னிடம் நான் சொல்லவேண்டும்?.. அது படி அவன் நடந்தேர்வான் அவ்வளவுதான்… அவ்வளவுதான்… அந்த நீர்வீழ்ச்சியில் என்னை பறிகொடுத்த போதே அந்த பிராத்தனையை நிறைவேற்றினேன். பிராத்தனையின் எச்சத்தை முழுவதுமாக என்னிடமிருந்து விலக்கிவிட்டு பெரும் ஆணவத்தோடு பூமியை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தது..”

இந்த தீவுக்கு  வந்தடைய நாங்கள்  கடலின் பிரயாணியாய் கடந்த மணித்துளிகளை கைமாற்றாக கொடுத்து , அதன் வாழ்க்கையை துறந்தே இந்த சுடு மணலில் பாதத்தை பறிகொடுத்தோம். இந்த தீவிற்கு நாங்கள் நீந்தியே வந்தோம் என்றால் உங்களால் நம்ப முடியாது..

அப்படி எங்களை ஏற்று கொண்ட இந்த நிலபரப்பின் கூரை வானமெனில் மானசி அதை தான் அன்றிரவு முழுவதும் உளறிக்கொண்டிருந்தாள். காற்றினால் மேகத்தை மட்டுமல்ல வானத்தையும் நகர்த்த முடியும் என்றவளுக்கு என்ன பதில் சொல்ல முடியும்.

நேற்றைய கலவியில் அவளின் இன்னொரு கேள்வி இரவின் உறக்கத்தை திருடிக்கொண்டது.

“உனக்கு தெரியுமா ரான்.. மச்சங்கள் நகர கூடியது…”

“விளையாடாதே…மானசி..”

“விளையாட்டல்ல….” என்று அவளின் பின்முதுகை என்னிடம் காட்டினாள் ஞாபகம் இருக்கிறதா என்கிற முக பாவனையில்..?

மானசியை முதன் முதலில் தழுவிய போது அவள் பின் முதுகில் மிக பெரியதாய் ஒரு மச்சம் இருந்தது. அது என்னை தழுவிக்கொண்ட முதல் ஆண் நீதான் என்று என்னிடம் சொல்லியதை எப்படி மறந்திருப்பேன்..

அது அவளுடன் எப்போதும் இருப்பதாய் என்னிடம் கூறியிருந்தாள் , அதில் எனக்கென்ன சந்தேகம் இருந்திருக்க கூடும் சாதாரண மச்சம் தானே என்று இருந்த என்னிடம் விளையாட்டாக பேசுகிறாள் என்று எந்த பதட்டமும் இல்லாமல் தான்  பின்முதுகை  அணுகினேன். என்னுடன் உறையாடலை முதல் கலவியின் போது நிகழ்த்திய அந்த மச்சம் வெட்கப்பட்டு ஓடிவிட்டதாக அதை எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. அதற்கு பின் எத்தனையோ சேர்க்கையிலும் அதனை மறந்திருந்திருக்கிறேன் என்பது எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்தனம்.

இருட்டினுடன் சேர்ந்து கொண்டு என்னை ஏமாற்றப் பார்க்கிறாள் என்று அவளை முறைத்தேன். அதற்கு பதிலாய் என் காதை திருவி பலத்த சிரிப்புடன்.. “கண்ணில் ஏன் அவ்வளவு பயம்”

இல்லை என்பது போல தலையசைத்த ரானை தன் வசமாக்கி இன்னும் நெருக்கத்தில் அவனை அணுகினாள்.

மச்சம்..மச்சம்..மச்சம்…

பதிலின்றி அதன் போக்கில் அது எங்கு சுற்றி திரிந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை அறிய ஆவல் எழ எங்ஙனம் அதை விட்டொழிக்க முடியும்.

“எங்கே ஊர் சுற்றி கொண்டிருக்கிறது…” என்றேன்.

“என்னிடம்..கேட்கிறாய்?..”

“விளையாடாதே மானசி..உன்னை என்ன சொல்ல..நீ கேட்கும்..” என்று பாதியிலேயே நிறுத்திக்கொண்டேன்..

“எதையும் முழுங்காதே ரான்..எனக்கு அது பிடிக்காது..நீ நினைத்ததை எந்த தயக்கமும் இன்றி கேட்கலாம்..நான் எப்போதும் அதை பின்பற்றி இருக்கிறேன்..”

“நீ கேட்பதை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.”

“கேட்பதையா..?”

“அதான் உன் கேள்விகள்..என்னை கிரங்கடிக்கின்றன மானசி..”

“அது என் கேள்விகள் இல்லை..”

“பின் அவைகள் யாருடையது..?”

‘ என்னுடையது இல்லை ,..அவ்வுளவுதான் எனக்கு தெரியும்…ரான்’

“இதை தான் சொல்கிறேன்…இது மாதிரியான பதில்களை தான் சொல்கிறேன்..”

“இப்போது தான் கேள்விகள் என்றாய்..இப்போது பதில்கள் என்கிறாய்..”

“உன்னிடம் என்ன சொல்ல நான்.”

“எதைப்பற்றி.?”

“அந்த மச்சம்.”

“ஆம்…”

“அதை தான் கேட்கிறேன் உன் முதுகிலிருந்த அதை எங்கு தொலைத்தாய்..”

“நீயே விடையை வைத்திறாயே ரான்…அதை நான் தொலைத்துவிட்டேன்…”

“… தொலைத்துவிட்டாயா…? “.

மானசி , தான் இதுவரை பேசிய அனைத்தையும் விட்டு தூரம் விலகிவிட்டதை போல ரானை இறுக்கமாக அணைத்துக்கொண்டு ரானின் காதருகே சென்று இதமான குரலில் அந்த கேள்விகளை மறந்துவிடு என முனுமுனுத்தாள்..

அவள் முகத்தை பார்க்க பயந்தவன் போல அவள் பிடியினுள் விலகாமல் அடைபட்டுக்கிடந்தான்..

ரானை மானசி முதல் முறையாக பார்த்தது அவள் தோழியின் இல்லத்தில் தான். காரக்பூர் ஐஎம்இ இறுதி ஆண்டு மாணவர்களின் கூடுகை தான் அது. உலகமே தங்கள் கட்டுப்பாடுகளில் வைத்திருக்கும்  பெரும் நிறுவனத்தின் உயர்பதவிகளில் வகிக்க போகிறவர்கள் அவர்கள். மானசி அந்த கூட்டத்துடன் எப்போதும்  அந்நிய பட்டு தான் இருந்திருக்கிறாள். அவள் இங்கு வந்ததே கட்டாயத்தின் பொருட்டுதான். ரானை அங்கு சந்திக்க நேரவில்லை என்றால் மானசி அங்கு சிலரை கொலை கூட செய்திருப்பாள். அப்படி என்ன மானசிக்கு இந்த உலகத்தின் மீது அல்லது இவர்கள் மீது வெறுப்பு என்று கேட்காதீர்கள்..? அதை மானசி மட்டுமே அறிவாள்..

ரான் அவனின் ஆஸ்திரேலிய தந்தையைப் போல. இதுவரை அவனை பார்க்காதது எப்படி என்று யோசிக்காமல் அவனுடன் பேச அவளுக்கு பிடித்த ரெமி மார்டினுடன் முதல் வார்த்தையை பரிமாரிக்கொண்டாள்.

அவளுக்கு ஏன் முதல் வார்த்தை மீது அவ்வளவு விருப்பம் என்று இதுவரை தெரிந்தது இல்லை. சிறுவயது முதல் தான் இதை கடைப்பிடித்து வருகிறாள்.ஒவ்வொருவருடனும் தான் பேசிய முதல் வார்த்தையை ஞாபகம் வைத்திருக்கிறாள்  அவளுக்கு நினைவு தெரிந்தது முதல் இதுவரை எத்தனை மனிதர்களை கடந்து வந்திருப்பாள், அனைவருக்குமான முதல் வார்த்தையை அவர்களுக்கும் சேர்த்து இவள் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கிறாள். அதிலிருந்த எவற்றையும் அவள் தவற விட்டதே இல்லை. தன் போக்கில் இவ்வுலகை வசப்படுத்த முயற்சிக்காது பயணிக்க பழகியிருந்தாள்.

ரானுடன் பகிர்ந்து கொண்ட இரண்டு லார்ஜ் ரெமிக்களிலேயே ஒரு நெருக்கத்தை உணரத் தொடங்கினாள். நிலை கொண்டு இவ்வுலகில் அடம் பிடிக்காத மனதை பயணமும் மனிதர்களும் தான் பங்கிட இயலும் முனுமுனுத்துக் கொண்டாள்.

ரான் மானசியை தழுவிக்கொள்ள போதுமான உரையாடல்களாகவே அது அமைந்தது. மீண்டும் சந்திக்க அமைந்தால் இன்னும் நிறைய பேசுவோம் என்று ஒரு முடிவை எட்டியது அந்த முதல் பரிமாற்றம்.

இரவு தங்கிய இடத்தின் சாயலை பகல் களவாடிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவர்கள் அங்கிருந்து நகரத் தொடங்கினர்.

நடையில் அவ்வளவு வேகம் எதுவும் இல்லை ,எதுவும் இலக்கு என்றால் அதை நோக்கி வேகப்படுத்தலாம்..அப்படி எதுவும் இல்லை.. அதை அவர்கள் உருவாக்கி கொண்டவர்களும் கிடையாது.

 இருவரின் இசைவில் தொலைந்து போன ஒன்றை இருவரால் எப்படி கண்டு பிடிக்க முடியும்..?  தனித் தனியாக பிரியும் தருணத்திற்காக அது காத்துக்கொண்டிருக்கிறது. ரான் இந்த கணங்கள் எவ்வளவு பெரிய முட்டாள் தனம் என்று யோசிக்கதொடங்கியிருந்தான். மானசியை பார்த்த இந்த ஆறு மாத காலத்தில் இதுவரை இப்படியான எண்ணம் வந்ததில்லை.இதுவே முதல் முறை. இவளை பற்றியான ஒரு குறிப்பு கூட இதுவரை அறிந்ததில்லையே என்ற எண்ணம் எழாமல் இல்லை. ஆனால் ரானை பற்றியான முழு குறிப்பு , இதுவரை வாழ்ந்த வாழப்போகிறவற்றை பற்றி அனைத்தும் மானசி அறிந்திருந்தாள்.

அப்படி தான் ஒரு பெயர் தெரியாத மலை கிராமத்தின் நீரூற்றின் அருகில் அமர்ந்து அங்கு கிடைக்கப் பெறும் தனித்துவம் வாய்ந்த பானத்தை அருந்திக்கொண்டிருந்த போது

 ‘இதற்கு மேல் என்னால் குடிக்க முடியாது ,குடித்தால் அவ்ளோதான் ,இதுதான் லிமிட்’ என்று கூறிய ரானிடம் மானசி

“அது எப்படி உன்னால் உன் எல்லையை வகுத்துக்கொள்ள முடிகிறது “என்றாள்.

“ அது அப்படிதான்..” 

“ அப்படிதான்..” என்று கூறச் சிரித்து விட்டாள். அதுவரை அதன் போக்கில் வீழ்ந்து கொண்டிருந்த நீர்வீழ்ச்சி சில மணித்துளிகள் உறைந்து மீண்டதை மானசியுடன் சேர்த்து ரானும் பார்க்க நேர்ந்தது.

அந்த ஒரு கணம் இங்கு நிகழ்ந்தேரியதை எப்படி இல்லை என்று வாதிட முடியும். நீர்வீழ்ச்சிக்கும் நீங்கள் பேசுவது கேட்கும் என்றார் உடனிருந்த மலை கிராமத்தின் பிரதிநிதி. யார் வகுத்தது ?

முன் நடந்து செல்பவளின் பின் பக்க முதுகை அவளின் நீண்ட கூந்தல் மறைத்திருக்க ஒரு நிமிடம் நின்று இளைப்பாறிய நீர்வீழ்ச்சியை எடுத்து வந்து விட்டாளோ என்பது நினைவில் இல்லை. நகரும் மச்சங்களின் பேச்சை நடுவிலேயே விட்டுவிட்டாள்.இப்படிதான் எண்ணற்ற விசயங்களுக்கு விடை தெரியாமல் ரான் பிதற்றிகொண்டிருப்பான்.இருந்தும் இவள் பின்னால் செல்ல எந்த காரணமும் இல்லை.ரான் பின்தொடரவில்லை என்றாலும் அவள் கால்கள் நின்று ‘ அப்பாவி மனிதா ‘ என்று  இவனை பார்த்து பாவப்பட்டு போகுமே தவிர வருந்தாது. அந்த நடையின் இருப்பு எங்ஙனம் கணக்கில் கொள்ளப்படும் என்கிற எந்த பரிணாமும் இல்லாமல் காலத்தை கேலிசெய்ததற்கான மன்னிப்பை எங்கும் விதையென வீசி விட்டு நகர்ந்து கொண்டே இருக்கும் என்பது உறுதி.

“ரான் இப்பொழுது நீ நிறைய வருத்தப்படுகிறாய் , எதனால் என்று கண்டு பிடிக்க முயலவில்லை  , அது உன்னை உருக்கிக்கொண்டிருக்கிறது , அதன் மணத்தை என்னால் உணர முடிகிறது ,ரான் நீ நீங்கி சென்று கொண்டிருந்த பயணம் இப்போது உன் தோல்மீது ஏறி உன்னை விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறது என்று தான் சொல்ல தோன்றுகிறது , எப்படி உன் எல்லையை நீ வகுத்துக்கொண்டவன் என்ற அறியாமையில் இருந்து மீண்டு வந்து கொண்டிருந்த உன்னை அது சிறிய பொம்மையாக்கி வேடிக்கை பார்க்கிறது….பொம்மைக்கு என்ன தெரியும்…படைத்தவனைமீறி என்ன செய்திட முடியும்….அதனால்..ரான்.ரான்…ரான்…”

இளைப்பாறும் நினைவிலும் ரான்  ஒரே இடத்தில் பல மணி நேரங்களாக நின்று கொண்டிருந்ததை  பார்த்துச்  சிரிக்கத் தொடங்கினால் மானசி. எதற்கு இதெல்லாம் என்ற கேள்வி எழுந்தவுடன் உன்னை என்னிடமிருந்து துண்டித்துக்கொண்டாய் ரான் . எந்த அடையாளங்களும் இன்றி கழண்டோடும் மனம் ஒருவனுக்கு வாய்க்கப்பெற்றால் அவன் இப்படிதான் தன்னை இழக்க நேரிடும் என்று ஒரு முறை  வழிப்போக்கன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ரான் இன்னும் அப்படியே தான் நின்று கொண்டிருக்கிறான். சிறு அசைவு கூட இல்லை. அவன் பார்வை எதிலும் சிதராமல் நேர்கொண்டு இருப்பதை  கவனிக்க தவறவில்லை மானசி. ‘  இப்படியாக உலகை தன்வசபடுத்திக்கொள்ள முயலும் அப்பாவி மானுடன்… ‘.

அந்த வழிபோக்கன் ரானிடம் தான் முதலில் பேச்சுக்கொடுத்தான்..மானசிக்கு தெரியும் அவர் பேசிய எதையும் ரான் உள்வாங்கி கொண்டிருக்க மாட்டான்..அவரின் புகையை தவிர.

“எங்கிருந்து பிடித்தாய் இந்த பைத்தியத்தை..” என்றார் அந்த வழிப்போக்கன்

“ஏன்.?”மானசி.

“அவன் என்னிடம் உன்னை பற்றி என்ன கூறுகிறான் தெரியுமா”

“என்ன?’

“நேற்றிரவு உன்னுடன் கூடும் போது , உன் மச்சங்கள் நகர்வாதாக பிதற்றுகிறான்…மடையன்”

“……”

“போதை தலைக்கேறி விட்டது..இனி இனிமையான மரணம் தான்”

ரானுக்கும் அவளுக்குமான முதல் சந்திப்பு நிகழ்ந்த பின் இருவரும் இதுவரை சேர்ந்து அலைந்த தூரத்தை கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ள முடியாது. எப்போதும் எதன் எல்லைக்கும் ஆட்படாத பறவையாகவே அவளை ரான் பார்த்திருக்கிறான். பெண் பறவை அதன் ஆண் உறவை தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்வது போல்  ரான்  மானசி என்னும் பறவையால் தேர்ந்தெடுக்கபட்டிருகிறான்.     அந்த பறவை எதையும் கடந்து போகும் ஆற்றல் இருக்கும் வரை பிரச்சனை இல்லை அது வானத்தை தனதாக்கி கொள்ள முயலுவதை ரானால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.  

 உறங்கியவளை எழுப்பியது யார் என்று தெரியவில்லை. அசையாமல் நின்று கொண்டிருந்தவன் நிலைத்தடுமாறி விழுந்த தடம் தெரிந்தது.

அதை பின்தொடர்ந்து சென்றாள் மானசி. தடம் மானசியினுடன் பயணிக்க தொடங்கி இன்னும் நின்ற பாடில்லை நீண்டுக் கொண்டே செல்கிறது.அதில் அவனை அவள் மறக்கவும் கூடும் ..

“ரான்..ரான்  ரன் ,,ரான்..ரங்….” கீச்சொலியாய்….

***

லட்சுமிஹர்
மதுரை மாவட்டம் உசிலம்பட்டியில் பிறந்தவர் தற்போது திண்டுக்கல்லில் வசித்து வருகிறார். பொறியியல் பட்டதாரி. திரைப்படத் துறையில் Visual Editor ஆக பணி புரிந்து வருகிறார். ஸெல்மா சாண்டாவின் அலமாரிப் பூச்சிகள் என்னும் முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பு யாவரும் பதிப்பகம் வாயிலாக வெளிவந்திருக்கிறது.
மின்னஞ்சல்: lakshmihar.malai@gmail.com