- கவிதைக்காரன் இளங்கோ
நவீனத்துக்குள் சுழலும் காட்சிப் பிழை..
*
அனைத்து உயிரினங்களும் இயற்கை நடைமுறையின் ஒரு பகுதியாகப் பரிணாம வளர்ச்சியில் உருவானவை. – சார்லஸ் டார்வின்
சென்ற கட்டுரையில் மூன்று பிரதானக் கேள்விகளோடு தொடங்கி இரண்டு கேள்விகளுக்கான பதில்களோடு ஒரு தொலைவு வரை பயணித்து பகிர்ந்துக் கொண்டோம்.
இந்தக் கட்டுரை விடுபட்ட மூன்றாம் கேள்விக்கான விடைத் தேடலோடு தொடர்கிறது..
3.நவீனக் கவிதையைப் பொருத்தவரை ஒரு Normalகோணத்திலிருந்து மேலெழும்பி நாம் பார்க்கும் கோணம், சரியான கோணம் தான் என்ற முடிவுக்கு எப்படி வருவது?
பொதுவாக நம் பார்வையில் படுவதெல்லாம் காட்சியே. அந்தந்தக் காட்சி ரூபங்கள் நமக்கு உணர்த்துவது என்ன? அல்லது அவைகளைப் புரிந்துக் கொள்வது எப்படி – இதைத் தான் கற்றல் வழி நமக்கு அறிவாகப் புகுத்தப்பட்டு, அதன் ஆழ அகல நீள உயரங்களைப் பொறுத்து தனித்தத் திறனாக வளரவோ மதிக்கவோ படுகிறது.
இது ஓர் அடிப்படை க்ரியா சக்தி என்று வகுத்துக் கொள்ளலாம். அதன் பயன்பாடு அவ்வளவுதானா என்றால் இல்லை.
வாழ்வெனும் தொடர் நகர்தலுக்கான ஓர் அன்றாடத் தேவை அது.
அவ்வகைத் தேவைகளை நோக்கி மிதமான வேகம், வேகம், அதிவேகம் என்று துரிதப்படுத்திக் கொள்வதற்கான காரணங்களைப் பேசி, புரிந்து, சுவீகரித்து, நுகர்ந்து பழகிவிட்ட – வரையறுக்கப்பட்ட அமைப்பின் பிரதிநிதிகள் நாம். இந்தமனிதப் பிறவி.
நம் மீது கண்காணிப்பு இருக்கிறது. நாம் பழகுகிறோம் அல்லது பழக்கப்படுத்தப்படுகிறோம். அல்லது இரண்டுமே.
ஒவ்வொன்றின் அசைவும் தமக்கே உரிய அர்த்தங்களை தன் இயல்பில் வைத்திருக்கலாம். ஆனால் அதனை நாம் என்னவாகப் புரிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை. அவற்றை என்னவாக அறிந்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை யார் முடிவு செய்வது? அல்லது எப்போது முடிவு செய்வது? இதெல்லாம் அதனுள் கிளைவிட்டுப் பரவும் உபகேள்விகள்.
இதை இத்தனை விலாவாரியாகப் பேச வேண்டுமா. தர்க்கத்துக்கான விஷயமாக எடுத்துச் செல்ல வேண்டுமா என்றால்..
ஆம். பேசித்தான் ஆக வேண்டும்.
அது இக்கட்டுரையின் பின்வரவிருக்கும் ஏதோ ஒரு பகுதியின் ரகசியத்தையோ அல்லது அதற்கு நிகரான ஒரு புதிரையோ திறக்க உதவும்.
சரி..
பொதுவில், ஒரு மனிதனாகவே அப்படிப் பார்வையில் படும் காட்சிகளின் வழியே நம்மை வந்து சேரும் அர்த்தங்களைப் பற்றின முடிவுக்கு வந்தாக வேண்டும்.
நாகரீகம் என்ற சட்டகத்தைப் பொருத்தவரை அதில் ஒழுக்கக் குறியீடுகள் சேர்ந்துக்கொள்ளும்.
கலாச்சாரம் என்ற வட்டத்தைப் பொருத்தவரை அதில் தொன்மம் அல்லது புராணக்கதை (Myth)சார்ந்த வகைமைகளும் குறியீடுகளும் சேர்ந்துக் கொள்ளும்.
இவை எல்லாம் நம் பொதுப் பார்வையில் படும் காட்சிகளின் வழி நம்மை வந்து சேரும் அர்த்தங்களின் பாதை. அது ஒரு நெடிய பயணத்தின் தொடர்ச்சி. சிலப் பல அடிப்படைகளைக் கொண்டவை. ஆனால் அவை அதன் மீது வளர்ந்தபடியே இருக்கும் மாறுதலுக்குரியவை.
அந்த வளர்தலும், அதன் மாறுதலுமே ஒருவன் கவனித்து அடைய வேண்டிய அடையாளமாகவோ, கவனிக்காமல் போவதால் நேரும் பின்னடைவாகவோ தேங்கும்.
நடைமுறை வாழ்வின் சக மனிதர்களோடான அன்றாட உரையாடல்கள்.
அவர்களின் அன்றாட அசைவுகள். அன்றாட முகபாவானைகள். இவைகளையெல்லாம் பழகிவிட்ட ஒரு சொற்றொடர் போல நாம் கடந்துவிடுகிற நிலைக்கு எளிதாகத் தள்ளப்பட்டுவிட்டோம்.
The regular day to day activities and the formal reactions.
இது நமக்கு நடைமுறை வாழ்வின் சௌகரியங்களாகிப் போய் விட்டதால்..
அதனுள் இயங்கும் நுணுக்கங்களை ஆராயவோ, அவதானிக்கவோ அவசியம் இல்லை என்பதைப் போல அதன் அவசியம் குறித்த தேவையைக் கூட உணராமல் எளிதாகக் கடந்தும் பழகிவிட்டோம்.
ஆனால் –
அதே அன்றாட உரையாடல்களோ, அசைவுகளோ, முகபாவனைகளோ சட்டென்று முக்கியத்துவம் பெறுவதற்கான ஸ்திரமான காரணங்கள் உருவாகும் சூழ்நிலை ஒன்றில், அவை அனைத்து நடைமுறை செயல்களையும் ஸ்தம்பிக்கச் செய்து விடும். கண நேரத்துக்கு மட்டுமாவது நிறுத்தி வைக்கும்.
அப்போது அனைத்துக் கவனமும் ஒற்றைப் புள்ளியில் குவியும் தன்மைக்கு நாம் கட்டாயப்படுத்தப்படுகிறோம். அந்த உந்துதல் திணற வைக்கும்.
அப்படிச் சூழலில் மனிதன் இரண்டு வகையானவனாகப் பிரிகிறான்.
அதுவரை அனைத்தையும் உற்று நோக்கிய பயிற்சியுடையவன்.
அவ்வகை பயிற்சி இல்லாதவன்.
பயிற்சி உள்ளவன் சம்பவத்தை, சூழலைக் கையாள்கிறான்.பயிற்சி இல்லாதவனோ சம்பவத்தையும் சூழலைக் கையாள்பவனையும் வேடிக்கைப் பார்க்கிறான்.
ஒரு படைப்பாளிக்கும் பார்வையாளனுக்கும்.
ஓர் எழுத்தாளனுக்கும் வாசகனுக்கும்
ஒரு கலைஞனுக்கும் கலை ரசனையாளனுக்கும் உள்ள வித்தியாசமும் அதே தான்.
இந்த இருமுனை சுவாரஸ்யத்தின் வித்தியாசத்தை, நாம்முதல் கட்டுரையிலேயே ஓரளவு பார்த்துவிட்டோம்.
எனவே -இங்கு தம் பார்வையை ஒரு சாதாரணக் கோணத்திலிருந்து (Normal Perspective)மாறுபட்ட கோணத்துக்கு செலுத்த வேண்டிய அவசியத்தை ஒரு நவீனக் கவிதை கோருகிறதா என்றால்..
ஆமாம், அது தேவையாகவே இருக்கிறது.
அதற்கான நுணுக்க அவதானிப்பே அதை அடைவதற்கான கலையின் வாசல்.
இங்கே கட்டுரையின் இந்தப்பகுதியில் ஒரு தவறான புரிதல் நிகழ்ந்துவிடக்கூடும்.
சாதாரணத்துக்கு(Normal) எதிர்ப்பதம் அசாதாரணம்(Abnormal) என்று ஒரு சிந்தனைத் தாவல் முயற்சி வேண்டாம்.
Normal பார்வைக் கோணத்தை இன்னும் கொஞ்சம் கூடுதலாக நுணுக்கமாக செலுத்த முயற்சிப்பது. அதுவே இதுவரை கட்டுரைக்குள் சொல்லிக்கொண்டு வருவதில் அவசியப்படுகிற நம் முதல் தேவை.
[ நவீனக் கவிதைகளுக்கான அசாதராணநோக்குப் பார்வையின்(Abnormal view) தீவிரத்தையும் தேவையையும் நாம் சென்று அடைய கட்டுரையின் வழியே இன்னும் முன்னேறிப் போக வேண்டியிருக்கிறது]
அதனால் – எப்படி ஒரு நுணுக்கப் பார்வைக்கானவாய்ப்பு (Micro View) ,நம்முடைய நடைமுறை வாழ்வில் மேலோட்டமாகவும், தட்டையாகவும்–எடுபடாதஒரு மேல்பூச்சுப் போல படர்ந்துவிடுகிறது என்பதற்கு நிறைய உதாரணங்களைச் சொல்லிப் போக முடியும்.
இப்படி நம் அன்றாட வாழ்வின், வாழும் சூழலுக்குள் நாம் கடக்க நேரும் கணங்களை சற்றே கூர்ந்து கவனித்தால் கூட போதுமானது. இதெல்லாம் ஓரளவு பிடிபட்டுவிடும் என்றும் நம்பலாம்.
அப்படிக் கூர்ந்து கவனிப்பதை எதன் அடிப்படையில் தொடங்குவது என்ற சந்தேகத்தை சமாளிக்க
ஒரு வசதிக்காக அவைகளைப் பிரித்துப் பார்த்துவிடலாம்.
அதற்கான மூன்று அடிப்படைகள்.
1.இடம்
2.பொருள்
3.நிலை
1.இடம்- நாம் ஓரிடத்தில் வாழ்கிறோம். அதை ஊர் என்கிறோம். ஊருக்குள் எங்கே என்றால், ஒரு பகுதியை குறிப்பிடுகிறோம். பகுதிக்குள் ஒரு தெருவைக் குறிப்பிடுகிறோம். தெருவில் ஒரு கட்டிடத்தை குறிப்பிடுகிறோம். கட்டிடத்துக்குள் ஒரு வீட்டைக் குறிப்பிடுகிறோம். வீட்டுக்குள்ளும் சிலருக்கு, ஒரு அறையைக் குறிப்பிட வேண்டி இருக்கும்.
இப்படியாக ஒரு மனிதன் தங்குவதற்கான இடமாக – நாம் எடுத்துக் கொள்ளும் ‘இடம்‘என்ற கோட்பாடு (Theory)ஒவ்வோர் அடுக்காகக் குறுகுகிறது அல்லவா..
இந்த அடுக்குகளைக் கவனத்துக்குக் கொண்டுவர முடிவதே ஒரு கூர்மை தான்.
ஆனால் அது மேலோட்டமான கூர்மை.
இருக்கும் இடத்தை அறிதல். அறிந்ததிலிருந்து புரிதல். அதன் மேலோட்டம் அவ்வளவுதான்.
இன்னும் சற்று அதனுள் கூர்மையாக பயணிக்க வேண்டுமென்ற விருப்பம் இருந்தால்..
ஒவ்வோர் இடத்துக்கும் ஒரு வண்ணம் உண்டு. ஒவ்வொரு வண்ணத்துக்கும் ஒரு சாயல் உண்டு. ஒவ்வொரு சாயலுக்கும் ஒரு தன்மை உண்டு. ஒவ்வொரு தன்மைக்குள்ளும் ஒரு வழக்கம் உண்டு. ஒவ்வொரு வழக்கமும் பழக்கமாய் மாறுவதற்கே மனிதன் பயன்படுகிறான்.
இதனை ஒவ்வொன்றின் முடிவு பகுதியிலிருந்தும் திரும்புமுகமாக (அ) Reverseஆக (அ) உல்ட்டாவாக, சிந்தனையை அதன் தொடக்கம் நோக்கி செலுத்த முடிந்தால்..
அது இயங்கும் விதங்களையும் அதன் ஆற்றல் பங்கையும் உணரவும் முடியும். அவை ஒரு மனிதனுக்குள் எப்படியெல்லாம் தாக்கத்தை உண்டு பண்ணுகிறது என்பதையும் ஓரளவு எட்டிப்பிடித்துவிட முடியும்.
இது வாய்ப்புள்ள ஒரு பயிற்சி தான். இருக்கும் இடத்தை அறிய முயலுதல்.
அதாவது ஓர் இடம் நமக்குள் என்னவாக இருக்கிறது. இருக்கும் இடத்தில் நாம் என்னவாக இருக்கிறோம் என்கிற ஓர் இனிய சுய தர்க்கத்தை (Self- Disputation)தொடங்கி வைக்கும்.
ஏனென்றால் –
இடம் என்பது ஒவ்வொரு தனித்த மனிதனின் கூட்டு வினை. தனித்த மனிதன் கூட்டு மனிதனாகக் குவியும்போது..
என்னவெல்லாம் செய்திருக்கிறான்.
என்னவெல்லாம் செய்கிறான்.
இன்னும் என்னவெல்லாம் செய்துவிடுவான் என்கிற முக்காலத்தையும் கூட ஒரு காகிதம் போல மடித்துவிட முடியும்.
அனுமானித்தல் (Something like a Prediction).
ஓர் இடம் என்பது சகமனிதர்களாலும் நிரம்பி உள்ளது.
கவிஞனுக்கு அல்லது கவிப்பார்வைக் கொண்ட வாசகனுக்கு அது ஒரு சுவாரசிய ஊடுபார்வையைக் கட்டி எழுப்பவும் செய்யும்.
இதை காரல் மார்க்ஸ் வரலாற்று பொருள்முதல்வாதம் (Historical Materialism)என்பார்.. அந்த வகையில் ஓர் இடம் பொருள்முதல்வாதமாக மாறும் விதம் ஒரு ரசவாதம் தான்.சந்தேகமே வேண்டாம்.
அடுத்து இரண்டாம் அடிப்படை
2.பொருள் – பொருட்களால் நிறைந்த உலகு நம்முடையது. நம் சுய பயன்பாட்டுக்கோ அல்லது பொது பயன்பாட்டுக்கோ பொருட்களை உற்பத்தி செய்து பயன்படுத்துகிறோம். அதற்காக, குறுகிய அல்லது நீண்டகாலப் பயன்பாட்டுக்கான பொருட்களை சேமித்தும் வைக்கிறோம். இப்படியாக பொருட்களால் ஒவ்வோர் இடமும் நிறைகிறது. அதற்குள் நாம் இருக்கிறோம். அல்லது நம்மைச் சுற்றி அவை இருக்கின்றன.
அந்தந்த பொருட்களை, அதன் இருப்பை நாம் எத்துனை மாற்றங்களோடு அவதானிக்கிறோம் என்று நம்மை நாமே கேட்டுக்கொண்டால்..
அது மிக மிகக் குறைவு. பொருட்களுக்கும் நமக்கும் இருக்கும் சம்பந்தத்தை / ஒட்டுதலை நம் மேலோட்ட பயன்பாட்டு உணர்வு தாண்டி நாம் யோசிக்க மறுக்கிறோம். ஆனால் அவையோ தொடர்ந்து ஒவ்வொரு விதமாகவும் நம்மோடு தொடர்பில்(Communicated)இருக்கிறது.
நம்மோடு அசையும் பொருட்கள். அசையாப் பொருட்கள் என்று இரண்டு வகை உண்டல்லவா.
அசையாப் பொருட்களின் இருப்பில், நாட்பட உண்டாகும் மாற்றத்தை நாம் கவனிப்பதில்லை.
அசையும் பொருட்களின் பயன்பாட்டில் இருக்கும் நாட்பட்ட / நிமிடத்துக்குட்பட்ட மாற்றங்களையும் நாம் கவனிக்கத் தவறிவிடுகிறோம்.
ஓர் அனிச்சை செயல் போல அவை நம் கையாளுதலில் சிக்கிக் கிடக்கின்றன. வைத்த இடம் தெரியாமலும் பொருட்கள் சிதறக்கூடும், தொலையக் கூடும்.
முக்கியத்துவம் பொறுத்துத்தான் அவை நினைவுக்கூரப்படுகிறது. அல்லது ஒரு தேடுதலுக்கு உட்படுகிறது.
அல்லாமல் போனால் அவை வெறுமனே நம்மைச் சுற்றி இறைந்து கிடக்கின்றன.அல்லது அலங்காரத்துக்காக அடுக்கி வைக்கப்படுகின்றன.
இரண்டுமே கவன ஈர்ப்பற்ற செயலால், சத்தற்ற ஓர் இருப்பு நிலையை அடைந்துவிடுகிறது.
ஒரு நவீனத்துவம் வேண்டுகிற படைப்பு மனத்திற்கு.. அவ்வகைப் பொருட்களின் தன்மையும் தன்னை சூழ்ந்த அவைகளின் இருப்பும் தன் கூர்மையான சிந்தனைக்குத் தேவையான கச்சாப்பொருளாக மாறும் வாய்ப்பு உண்டு.
பெரும்பாலும் அதை உணரமுடியாமல் போவதால்..
கவிஞன் தன்னுடைய சாதாரண கோணத்துக்கான நியாயத்தை அடைவதில் கூட அதன் அடிப்படைக் கட்டமைப்பிலேயே குழம்புகிறான் அல்லது தவிக்கிறான்.
அதனால் நவீனக் கவிதைக்குள் அல்லது நவீனக் கவிதைக்கான சிந்தனைக்குள் நுழைவதற்கு பொருட்களைக் கூர்ந்துக் கவனித்தலின் அவசியம், ஓர் அடிப்படைத் தொடக்கமாக உருமாறுகிறது.
அதற்கான தேவையையும் படைப்பாளியிடம் அது கோருகிறது.
அடுத்த அடிப்படை..
3.நிலை – நிலை என்பதை நிலைப்பாடு என்ற புரிதலில் பேசத்தொடங்குவோம். மிக எளிமையாக. ஒரு மனிதனின் நிலைப்பாடு என்பது அக நிலைப்பாடு, புற நிலைப்பாடு என்று இரண்டாக உடைகிறது.
இதில் புற நிலைப்பாடு என்பது இருக்கும் இருப்பும், அதில் புரியும் செயலும், செயலால் உண்டாகும் விளைவும் தான் அதன் பிரதான மூன்றுப் புள்ளிகள்.
புற நிலைப்பாட்டின் இருப்பு, செயல், விளைவு – எல்லாமே ரூப வடிவங்கள். காணக் கூடியவை. காட்சி வடிவத்தைக் கொண்டவை. அதனால் அங்கு இடமும், பொருளும் முக்கியத்துவம் பெற்றுவிடுகிறது.
இது கணித சமன்பாட்டைப் போன்ற ஒரு வடிவத்தைக் கொண்டிருக்கிறது.
இடம் + பொருள் = நிலை (புற நிலைப்பாடு).
அதே நேரத்தில் – அக நிலைப்பாடோ அரூபமானது. அதற்கொரு வடிவம் கொண்டு வர சம்பவம் தேவையாகிறது.
ஆனால் ஏன்? எதற்கு? எப்படி? எங்கு?– என்ற ஆதாரக் கேள்விகள் அல்லாமல் அதை ஆராய்வதோ, அரூபம் சார்ந்த பிற கலைவடிவத்தை முயல்வதோ நவீனத்துவத்துக்கான் படைப்பு தரிசனத்தை துல்லியமாய் தராமல் மனம் தேங்கிவிடும்.
இப்படி அகத்தையும் புறத்தையும் எதிரொலிக்கும் நிலையை ஒரு மனிதன் கூர்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கிவிடும்போது சக மனிதர்கள், சக பொருட்கள் – இவர்களின் / இவைகளின் நுணுக்க வேறுபாடுகள் / அசைவுகள் / மாற்றங்கள் மெல்ல மெல்ல கவனத்துக்கு புலன்பட்டு, அறிவாக அர்த்தமாக மூளைக்குள் சேர்ந்துவிடும்.
ஆகையால் – இடம் பொருள் மற்றும் நிலை – என்ற இம்மூன்றின் அடிப்படைத் தொடர்ச்சியல்..
நாம் நம் நுணுக்கப் பார்வைக்கான ஒரு தொடக்கத்தைப் புரிந்துக்கொள்வதோடு..கவிஞனுக்கான அர்த்த சாத்தியப்பாடுகளும் கணிசமாக உயருவதைக் கண்டுணர முடியும்.
சரி..
நாம் கையில் எடுத்துக்கொண்ட மூன்றாம் கேள்வியை மீண்டுமொருமுறை நினைவுப் படுத்திக்கொண்டு மேற்கொண்டு தொடரலாம்..
3.நவீனக் கவிதையைப் பொருத்தவரை ஒரு Normal கோணத்திலிருந்து மேலெழும்பி நாம் பார்க்கும் கோணம், சரியான கோணம் தான் என்ற முடிவுக்கு எப்படி வருவது?
சரியான கோணம், தவறான கோணம் என்று ஒன்று கிடையாது. அதனால் அப்படி ஒரு குறுகிய முடிவுக்கு வரவேண்டிய அவசியம் ஒரு படைப்பாளிக்கும் அந்தப் படைப்பை வாசிக்க நேரும் வாசகனுக்கும் தேவையில்லை.
ஏனென்றால் இதுவரை கட்டுரை நெடுக நாம் பார்த்துப் புரிந்துக்கொண்ட விஷயங்களின் அடிப்படையில் ஒரு தாற்காலிக தீர்மானத்துக்கு வந்துவிட முடியும்.
அது –
நடைமுறை வாழ்வின் Normal கோணம் எனப்படும் சாதாரணப் பார்வையின் ஆழத்துக்கே நாம் இன்னும் போய்விடவில்லை என்பது.
அப்படியிருக்க –
நவீனக் கவிதைக்குள் ஒரு Normalகோணத்திலிருந்து மேலெழும்பி, நாம் பார்க்கும் கோணம், சரியான கோணம் தான் என்ற முடிவுக்கு எப்படி வர முடியும்?
முடியாது.
சரி.. அப்படியென்றால் அதற்கு என்னத்தான் பண்ணுவது.
நடைமுறை வாழ்வின் இடம் /பொருள் /நிலைகளைப் புரிந்துக் கொள்வதில் தொடங்கி அதை ஒரு நவீனக் கவிதை வெளிக்குள் பொருத்திப் பார்க்கப் பழகினால் அதுவே பெரிய விஷயம்.
நவீனக் கவிதைக்கான தொடர் வாசகன், ஒரு தேர்ந்த வாசகனாக மாற்றமுற..எந்தவொரு கவிதைக்குள் இயங்கும் சிறு சிறு அசைவுகள் / மாற்றங்களை அவன் தன் அவதானிப்பின் வழியே தரிசிக்க முடியும்.
சென்ற கட்டுரையில் நாம் விரிவாகப் பார்த்த ஏன்? எப்படி? எதற்கு? எங்கே?என்ற நான்கு ஆதாரக் கேள்விகள் இந்த இடம் /பொருள்/ நிலை என்ற மூன்று அடிப்படைகளோடு கலந்து நம் ரசனைக்குள் செயல்படுவதையும் உணர முடியும்.
இவை இணைந்து நம்மை உந்தும் கூர்மை உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடு அபரிமிதமானது.
இயற்கையின் பிரம்மாண்ட வாசலில் நாம் நின்றுக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதையும் உணர முடியும்.
அது அத்தனை ஆச்சரியங்களை / மர்மங்களை / புதிர்களை தன்னகத்தே வைத்துக்கொண்டு அமைதியாகக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறது.
கலைஞன் மட்டுமே அதன் வாசலை அடைவதோடு..உள்ளே நுழைந்து பிரமிப்புக் கடந்து அவற்றைத் தரிசிக்கவும் துணிகிறான்.
அதன் பிறகு அவன் எதிர்கொள்ளும், கடந்து போகும் அல்லது பேச்சற்று நின்று விடும் அனைத்தும் அவனுக்கு ஒரு பெரும்வியப்பு மட்டுமே.
படைப்பின் ஊற்றுக்கண் உணரப்பட்ட தருணத்தில் அது ஒரு நதியென இயற்கைக்குள் பாய்ந்தோடுவதையும் அவன் கண்டுக்கொள்கிறான்.
மகாகவி பாரதிக்கு, தாகூருக்கு, கலீல் ஜிப்ரானுக்கு இன்னும் எண்ணற்ற கவிஞர்களுக்கு அது தான் நடந்திருக்கும்.
நமக்கும் நடக்கும்.
அவரவர் கைமணல் அவரவர்க்கு காத்திருக்கவே செய்கிறது. நம்புங்கள்.
நின்று நிதானித்து புரிந்து உணர்ந்து குனிந்து எடுப்பதில் தான் நம் அனைவருக்கும் சிரமம்.
ஏனென்றால் வேகமான ஒரு நடைமுறை வாழ்வில் ஓடிக்கொண்டிருப்பதை ஓர் எளிய காரணமாக நாமெல்லோரும் சுமந்து அலைகிறோம்.
அவற்றை மீறி – அதற்கு அப்பாற்பட்ட மனங்களுக்கான இடமாக கலை உலகம் இருக்கிறது.
அவை சார்ந்து எழும் அறிதலும் புரிதலும், அவ்வுலகின் உட்கிளைப் பாதைகள்.
இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கமும் அந்த உட்கிளைப் பாதைத்தான்.
அதன் தொடர்ச்சியாக நாம் வந்து நிற்கிற முக்கியமான புள்ளி..
தோற்றம் (The Perspective).
இதன் அதிமுக்கிய பங்கு, நவீனக் கவிதைக்குள் அடர்ந்து கெட்டித்து உறைந்து கிடக்கிறது.
நூற்றாண்டுகளாய் நிலத்தில் புதைந்துக் கிடந்து கல்லாகிவிடும் ஒரு பண்டையப் பொருள் (Fossil) போல.
சரி..
நாம் வாழும் இடமான ஒரு குறுகிய இடத்தை கூர்ந்து கவனிப்பது அல்லது உள்வாங்குவது அல்லது கிரகிப்பது என்பது என்றைக்குமே ஒரு புதிய தோற்றத்தை நம் பார்வைக்குக் கொண்டு வரும்.
பொதுவாக..
ஒரு சதுர அறைக்குள் நாம் இருக்கிறோம் அல்லது வசிக்கிறோம்.
யோசித்துப் பார்த்தால் அன்றாட வாழ்வில் நாம் ஏதோ ஒரு அறைக்குள் நுழைவதும் வெளியேறுவதுமாகத் தானே இருக்கிறோம்.
( அது வாழ்விடமா / பணியிடமோ )
எந்த ஒரு அறையும் நான்கு பக்கச் சுவர்கள் கொண்டிருக்கிறது.
அதில் –
எந்த சதுரத்தில் கதவு இருக்கிறது.?
எந்த எந்த சதுரத்தில் ஜன்னல் இருக்கின்றது?
கதவு இருக்கும் திசை எது?
ஜன்னல் இருக்கும் திசை எது?
கிழக்கா மேற்கா வடக்கா தெற்கா ?- இது மேலோட்ட அவதானிப்பு.
( இன்னும் கொஞ்சம் ஆழமாகப் போக விரும்பினால்… அவை இருக்கும் திசை தென்கிழக்கா? வடகிழக்கா? தென்மேற்கா? வடமேற்கா? என்பதுவரை யோசிக்க முடியும் ) – இது நுணுக்க அவதானிப்புக்கான நுட்பக் கேள்விகள்.
ஏனென்றால் –
ஓர்அறைக்குள்ளிருந்து வெளியே போகும்போது, ஒன்று மனிதனின் உடல் உயிரோடு வெளியே போகிறது. அதற்கு பெயர் உண்டு. அடையாளம் உண்டு.
அல்லது
அந்த உடல் உயிரற்று வெளியே போகிறது. அதற்கு பெயர் அடையாளம் எல்லாம் ஒழிக்கப்பட்டு.. பிணமாகிவிடுகிறது.
பிணத்துக்கு அறை திரும்புதல் இல்லை.
பெயர் தாங்கிய உயிருள்ள உடலுக்கு / மனிதனுக்கு, அறை திரும்புதல் உண்டு.
இந்த வித்தியாசத்தை உயிர் இருக்கும்போது என்று எடுத்துக்கொண்டால் அது ரூபம்.
உயிரற்று என்று எடுத்துக்கொண்டால் ரூபம் &அரூபம் – இரண்டுமே.
ரூபம் (Image).அரூபம் (Non-Image state).
ஆக – சிறிய வித்தியாசத்தில் பெரிய அர்த்த மாற்றத்தை அடைந்துவிடுகிறோம்.
ஓர் அறையை தனித்து அவதானிக்கும்போதுமே கூட.. அதன் உட்கட்டமைப்பை நாம் வெறுமனே கடப்பதும் இருப்பதுமாக பயன்படுத்திப் பழகிவிட்டோம்.
அந்த மேலோட்டம் என்பதே நம் அளவில் மிகச் சாதாரணமானதாக மட்டுமே இருக்கிறது.
எந்த மனிதனுக்கும் திசையை அறிந்துக் கொள்வது தொடங்கி அடிப்படை இயற்கையைப் புரிந்து வைத்தல் அவசியம். விலங்குகள், பறவைகள், நம் மூதாதையர்கள் அந்தத் தெளிவைக் கொண்டிருந்தார்கள்.
நம் அறைக்குள்ளிருந்து நாம் வெளியே போகாமலேயே, நம் மனம் மட்டும் வெளியே சஞ்சரிப்பதற்கு கூட, நாம் இருக்கும் இடத்தின் திசை முதலில் புரிந்திருக்க வேண்டும்.
அப்படியோர் அனுபவத் தொடர்ச்சியில் அல்லது கூர்ந்த அவதானிப்பில்..
அத்திசையில் விழும் வெயில் கூடத் தெளிவாகப் புரியும்..
அவ்வெயில் எத்திசையில் நிழலைச் சாய்க்கும் என்ற மனத்தோற்றமும் கிடைக்கும்.
அப்படித் துல்லியங்களை நாம் நம் மனம் கொண்டு நெருங்குவதற்கு முன்பே..நேரிடையாக அவற்றைத் தரிசிக்கத் தொடங்கினால் மட்டுமே அதெல்லாம் சாத்தியமாகும்.
அப்படியான தரிசனத்தால் நாம் இருக்கும் இடச் சூழலின் தட்பவெப்பம் பற்றியும் புரிந்துக்கொள்ள முடியும்.
தட்பவெப்பம் பொறுத்துத் தான் மனித வாழ்வின் நடைமுறை உருவாகிறது. அதையொட்டியே அவனுடைய கோப தாப, இன்ப துன்ப வெளிப்பாடுகள் அமைகிறது.
நம் அறையை விட்டு வாசலுக்கு வரும்போது நமக்கு எதிர்ப்படும் முதல் மனிதன் நமக்கான சமூகத்தைத் தொடங்கிவைக்கிறான். அதுபோல அவனுக்கு நாம் தொடங்கி வைக்கிறோம்.
தெருவில் கால் வைத்த நொடியே நாம் பொதுவெளிக்கான ஆளாக உருமாறிவிடுகிறோம்.
ஒருத்தரோடு மற்றவர் என்ற இணைப்புப் புள்ளிக்கான காரணங்கள் அதிவேகமாக வளர்கின்றன.
இந்தப் புரிதலோடு / சொற்ப அனுபவங்களோடு நாம் அறை திரும்புதல் நம் படைப்பு மனத்துக்கு மேலும் கொஞ்சம் கோட்பாடுகளை உட்புகுத்தியோ.. ஏற்கனவே இருந்ததை கொஞ்சம் சிதைத்தோ வைக்கும்.
தப்பில்லை.
அவற்றிலிருந்து வேண்டியதைக் கண்டெடுத்து, நமக்குரியதை அடுக்கிவைத்துக் கொள்ளவே..
அந்தக் கூர்ந்தப் பார்வையின் நுணுக்கத் தோற்றம் அவசியப்படுகிறது.
நாம் புழங்கும்..நம்மோடு இருந்துவிடும் பொருட்கள் நம்மை அனைத்திலும் சம்பந்தப்படுத்துகிறது.
அது அந்நியமல்ல. நாம் தான் அது. அது தான் நாம்.
உதாரணத்துக்கு –
நாம் அன்றாட உபயோகத்துக்கு என்று பயன்படுத்தும் ஒரு பேனாவோ ஒரு செல்போனோ நம்மோடு சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறது.
நாம் ஒரு பேனாவைக் கொண்டு எழுதுவதின் வழியே நமக்குத் தெரிந்த மொழியைக் கையாள்கிறோம்.
ஒரு விஷயத்தை அல்லது ஓர் அர்த்தத்தை ஓர் இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்துக்கு கடத்துகிறோம்.
இது எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒரு சாதாரண விஷயம் தானே,இதிலென்ன இருக்கிறது? என்று தோன்றுகிறது அல்லவா.. அதனை இன்னும் கொஞ்சம் நெருங்கி எப்படி என்று பார்ப்போம்.
நாம் நம்மிடமிருக்கும் பேனாவைக் கொண்டு..
* ஒரு படிவத்தை நிரப்புகிறோம்.
* ஒரு காசோலையில் கையெழுத்து போடுகிறோம்.
* யாருக்கோ ஒரு கடிதம் எழுதுகிறோம்.
இனி இந்த மூன்று செயல்களையும் அதன் விளைவையும் கவனிப்போம்.
* நிரப்பப்படும் ஒரு படிவம் நாம் இருக்கும் இடத்திலிருந்து இன்னோர் இடத்தில் இருக்கும் வேறு ஒரு மனிதனைப் போய்ச் சேருகிறது.
* கையெழுத்து இடப்பட்டு அனுப்பப்படும் காசோலையும் இன்னோர் இடத்துக்குப் போய் வேறொருவரைச் சேருகிறது.
* எழுதப்பட்ட ஒரு கடிதமும் செய்தியாக ஒருவரைச் சென்று அடைகிறது.
இம்மூன்று செயலிலும் இடத்துக்கான முக்கியத்துவத்தை ஒரு பேனா என்ற பொருள் நிர்ணயிக்கிறது.
அது இன்னொரு மனிதனோடு ஒரு தொடர்பை அல்லது பரிவர்த்தனையை உண்டு பண்ணுகிறது.
ஒரு செயல் இருந்தால், ஒரு விளைவு இருக்கும்.
செயல்விளைவு சம்பவமாக மாறும் வாய்ப்பு இருந்தால் அது ரூபமாக அதாவது காட்சி வடிவத் தோற்றம் (Image) கொண்டதாக இருக்கும்.
செயல்விளைவு சம்பவமாக மாறவில்லை என்றால் அது உணர்வுநிலை என்ற அரூபத்தைக் கொண்டதாக இருக்கும்(Non-Image State).
இரண்டிலும் தாக்கம் உண்டு. இது மேலோட்டப் பார்வை. எளிதில் யாருக்கும் புரிய சிரமமில்லாதது.
ஆனால் நுணுக்கப் பார்வையில்…
இடம் என்று யோசிக்கும்போது –
விளைவை உண்டுபண்ணும் திசையும் மனத்துக்குள் துல்லியமாக விரியத்தொடங்கும்.
(கிழக்கு ,மேற்கு, தெற்கு, வடக்கு, தென்கிழக்கு, வடகிழக்கு, தென்மேற்கு, வடமேற்கு – இப்படி)
பொருள் எனும்போது –
பேனா ஒற்றைப் பொருள் போலத் தோன்றினாலும்..
அதற்குள் இருக்கும் ‘மை’ ஒரு தனித்த பொருள்.
பேனாவின் தன்மை பொறுத்து அதன் நிப், நாக்கு.. என்று தனித்தனியாகப் பிரியும்.
அதில் பேனாவின் மூடி இன்னொரு தனிப் பொருள்.
எழுதப் பயன்பட்ட காகிதம் ஒரு தனிப்பொருள்.
இப்படியெல்லாம்..
எத்தனை நுணுக்கமாக அணுக எத்தனிக்கிறோமோ அத்தனை அனுபவங்களை ஒரு நவீனக் கவிதைக்குள் மீட்டிப் பார்க்க முடியும் என்பதே இதன் நோக்கம்.
சரி..
மீண்டும் அறைக்குள் வருவோம்.
உதாரணத்துக்கு என்று எடுத்துக்கொண்ட ஒரு பேனா, எப்படியெல்லாம் நம் நடைமுறை வாழ்வோடு சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறது என்கிற அளவுகோலோடு..
இதைப் போலவே வேறெந்தப் பொருள் மீதும் நம் சிந்தனையைச் செலுத்த நாம் முனைந்தால், அதன் உட்கருவின் இயக்கம் நம்மை நோக்கி எளிதாக வந்து சேர்ந்துவிடும்.
அப்படியொரு பேனாவோ அல்லது செல்போனோ..
நம் அறையில் ஒரு மேஜையில் வைக்கப்பட்டிருக்கும்போது.
அந்த மேஜை ஒரு ஜன்னலோரம் இருக்கும்போது..
அந்த ஜன்னல் எத்திசையில் அமைந்திருக்கிறது என்பதைப் பொறுத்து,
காலையிலிருந்து மாலை வரை, கிழக்கில் தொடங்கி மேற்கு நோக்கி நகரும் சூரிய ஒளி நம் ஜன்னல் இருக்கும் திசையைக் கடக்கும்போது..
அந்த சூரிய ஒளி, வெயிலாக சொற்ப நேரம் அந்த ஜன்னல் வழியே உள் நுழைந்து தங்கியிருக்கும்போது..
நம் மேஜை மீது ஏற்கனவே இருக்கும் பேனாவோ செல்போனோ அந்த வெயிலோடு உறவாடும் அக்கணம் நம் கண்ணில் பட்டால்..
அப்போது நமக்கு ஒரு நுணுக்கப் பார்வை அவதானிப்பும் இருந்தால்..அந்தக் காட்சி நம்மை என்னவெல்லாம் செய்யும்..?யோசிக்கத் தெரிந்தால் யோசிக்கத் தூண்டும்.யோசிப்பின் விளைவால்..
எழுதும் பயிற்சி இருந்தால் எழுதத் தூண்டும்.
ஓவியப் பயிற்சி இருந்தால் வரையத் தூண்டும்.
இசைக் கருவியைக் கையாளத் தெரிந்தால் இசைக்கத் தூண்டும்.
எதுவுமே இல்லையென்றால் எழுந்துப் போய் ஜன்னலை சார்த்திவிடத் தோன்றும்.
நிறைய Choice நிறைந்தது இந்த வாழ்க்கை.
இயற்கை நகர்ந்துக்கொண்டே இருக்கிறது.. தன்னை நோக்கி அவதானிக்கத் தொடங்கும் எந்தவொரு உயிரினத்துக்கும், அது அனைத்தையும் சற்று கூடுதலாகவே தந்து செல்கிறது என்றே எப்போதும் எண்ணத்த தோன்றும்.
இதோ மார்கழி காலம் தொடங்கப்போகிறது.
என் வீட்டுக்கு எதிரே இருக்கும் ஒட்டுக் கூரையில் அவ்வப்போது காண நேரும் ஒரு பூனைக்காக நான் இப்போதே காத்திருக்கத் தொடங்கிவிட்டேன்.
இந்த மார்கழி காலத்து வெயில் எப்போதெல்லாம் தன் இளஞ்சூட்டை அந்தக் கூரையின் சரிவு ஒதுக்கத்தில் பாய்ச்சுகிறதோ, அப்போதெல்லாம் அதை நோக்கி வந்து சேரும் ஒரு பூனை அந்த இளவெயிலை சுகமாகப் புரண்டு புரண்டு அனுபவிப்பதைக் கண்டிருக்கிறேன்.
மல்லாந்த நிலையில் கண்களை மூடி அப்பூனை அவ்வெயிலை அனுபவிக்கும் சுகமும்.. அதன் அடிமடியில் இருக்கும் புஸ்சென்ற மென்மயிர் ஒளிரும் நிறமும்.. என்னை என் பால்கனியில் நின்ற இடத்திலேயே அசையாமல் நிற்க வைத்துவிடும்.
அந்தப் பூனைக்கென்றே மார்கழி மாதத்து குளிர் கலந்த வெயில், வாஞ்சையோடு தன் இளஞ்சூட்டை வாரி வழங்குகிறது. அது பூனைக்கும் வெயிலுக்குமான இணக்கம். இயற்கையோடு இயைந்து போதலை மிருகங்கள் துல்லியமாக செய்யத் தெரிந்து வைத்திருக்கின்றன.
வருடந்தோறும் இரு நண்பர்கள் தேடிவந்து சந்தித்துக் கொள்ளும் ஒரு நினைவு சதுக்கம் போல அந்த இடம் எனக்குள் உருமாற்றம் கொண்டுவிட்டது.
பல வருடங்களாக ஒவ்வொரு மார்கழியிலும் அந்தக் காட்சியைப் பார்க்கிறேன்.
ஆனால் எல்லா வருடமும் ஒரே பூனையைப் பார்க்கவில்லை. பூனைகள் மாறுகின்றன.
வெயிலுக்கும் பூனைகளுக்குமான ஒத்துப்போதல் மட்டும் மாறவேயில்லை.
நாமும் அதுபோலத் தானே என்ற முடிவுக்கு வந்துவிடத் தோன்றுகிறது.ஆனால் நமக்கு இதையெல்லாம் ஒத்துக்கொள்வதில் தான் பிரச்சனை.
இவையெல்லாவற்றையும் கருத்தில் கொண்டு யோசிப்போமேயானால் எத்தனையெத்தனை வகைமைகள் கிடைக்கப் பெறுவோம்..
எண்ணில் அடங்காக் காட்சிகள். எண்ணில் அடங்கா மனித மனங்கள்.ரூபமும் அரூபமுமாக எத்தனையோ உண்டு நம்மைச் சுற்றி..
ஒவ்வொன்றையும் ஒவ்வொரு கவிஞன், தன் தனித்த நுண் அணுகுதல், அவதானிப்பு மற்றும் தகவல் துல்லியம் கொண்டு அவற்றை, தான் கற்ற மொழியின் உதவியோடு வெளிப்படுத்துகிறான்.
அது நவீனத்தைக் குறித்த ஒரு பார்வையாக விரியும்பட்சத்தில்..
அது ஒரு கவிதை என்ற வடிவத்தைக் கொண்டிருக்கும் பட்சத்தில்..
அதனை ஒரு வாசக மனம், அதே நிதானத்தோடு அணுகி வாசிக்கும்போதும்..
அதே தரிசனத்தையோ அதனைக் கடந்த வேறொரு பரிணாமக் காட்சித் தோற்றத்தையோ நிச்சயம் அவனுள்ளும் உண்டு பண்ணும்.
Though the Perspective vary person to person.
மகாகவி சுப்ரமணிய பாரதியின் ஒரு கவிதையை இந்தக் கட்டுரைக்கு பொருத்தமாக எடுத்துப் பேசலாம் என்றுத் தோன்றுகிறது.
இரண்டு தலைப்புகளை இதற்கு பாரதி கொடுத்திருக்கிறார்.
அது ஏன் என்று கடைசியில் நமக்கே புரிந்து விடும்.
*
உலகத்தை நோக்கி வினவுதல்
நிற்பதுவே, நடப்பதுவே, பறப்பதுவே,நீங்களெல்லாம்
சொற்பனந்தானா? — பலதோற்ற மயக்கங்களோ?
கற்பதுவே, கேட்பதுவே, கருதுவதே, நீங்களெல்லாம்
அற்ப மாயைகளோ? — உம்முள் ஆழ்ந்த பொருளில்லையோ?
வானகமே, இளவெயிலே, மரச்செறிவே, நீங்களெல்லாம்
கானலினீரோ? — வெறுங் காட்சிப் பிழைதானோ?
போனதெல்லாம் கனவினைப்போற் புதைந்தழிந்தே போனதனால்
நானுமோர் கனவோ? — இந்த ஞாலமும் பொய் தானோ?
காலமென்றே யொருநினைவுங் காட்சியென்றே பலநினைவும்
கோலமும் பொய்களோ? — அங்குக் குணங்களும் பொய்களோ?
சோலையிலே மரங்களெல்லாம் தோன்றுவதோர் விதையிலென்றால்
சோலை பொய்யாமோ? — சொல்லொடு சேர்ப்பாரோ?
காண்பவெல்லா மறையுமென்றால் மறைந்ததெல்லாம் காண்பமன்றோ?
வீண்படு பொய்யிலே — நித்தம் விதிதொடர்ந் திடுமோ?
காண்பதுவே யுறுதிகண்டோம், காண்பதல்லா லுறுதியில்லை
காண்பது சக்தியாம் — இந்தக் காட்சி நித்தியமாம்.
*****
— மகாகவி சுப்ரமணிய பாரதி
// நிற்பதுவே, நடப்பதுவே, பறப்பதுவே, நீங்களெல்லாம்
சொற்பனந்தானா? — பலதோற்ற மயக்கங்களோ? //
சொப்பனம் என்றால் கனவு – கனவு என்றால் மாயத்தோற்றம் (Illusion).நிற்பதும் நடப்பதும் பறப்பதுமான எல்லா உயிரினங்களையும் மாயத்தோற்றமா என்று கேட்கிறார்.
நாம் காணும் உலகம் நாம் காண்பதைப் போன்று தான் இருக்கிறதா என்பதே பாரதியின் ஆதாரக் கேள்வி. அதை மேலும் வளர்க்கிறார்.
கனவென்ற மாயத்தோற்றம் தானா?- அல்லது பலதோற்ற மயக்கங்களோ?என்கிறார்.
அதாவது அறிவு மயங்கும்படி இருக்கிறதா அந்தத் தோற்றங்கள்?
இந்த உலகில் உண்மை என்றால் என்ன? அது எங்கே இருக்கிறது? அப்படி ஒன்று இருக்கிறது தானா? – என்ற துணைக் கேள்விகளைத் தூண்டும் சிந்தனையோடு தொடங்கும் பாரதி, அடுத்து உடனடியாக அதனையொட்டி எழுப்பும் தொடர் கேள்வி அதிமுக்கியமாகிறது.
// கற்பதுவே, கேட்பதுவே, கருதுவதே, நீங்களெல்லாம்
அற்ப மாயைகளோ? — உம்முள் ஆழ்ந்த பொருளில்லையோ? //
கற்பது – கேட்பது – கருதுவது இதெல்லாம் செய்கைகள்..இந்தச் செய்கைகளை செய்பவர்கள் மனிதர்கள். அதனால் நேரிடையாகவே கேட்கிறார்..
நீங்களெல்லாம் அற்ப மாயைகளோ என்று…
வார்த்தையைக் கவனிப்போம்.வெறும் மாயைஅல்ல.. ‘அற்ப மாயை’ என்கிறார். அற்பம் என்றால் இழிவான, மிகவும் கீழ்மையான என்ற பொருளில் வந்து விழுகிறது அந்தக் கேள்வி..
கற்பது, கேட்பது, கருதுவது – இவையெல்லாம் அரூபங்கள்.. கண்ணால் காண முடியாதவை.
அதைக் கண்ணால் காணக்கூடிய காட்சி ரூபமான மனிதன் மீதேற்றி மாயைகளோ நீங்கள்..? – அதுவும் அற்ப மாயைகளோ – என்று சந்தேகமாய் கேட்கிறார். ஏன் அப்படி கேட்கிறார் என்பதற்கான பதிலாக பின்னாலேயே இன்னொரு கேள்வி உடனடியாக வருகிறது.
உம்முள் ஆழ்ந்த பொருளில்லையோ..?
நீங்களாகவே கற்பதுவாய் கேட்பதுவாய் கருதுவதாய் நினைத்துக்கொள்கிறீர்களே அப்படி பெற்றுக்கொண்டிருப்பதில் எல்லாம் ஆழ்ந்த பொருளில்லையோ..? அதனால் தான் நீங்கள் எல்லாம் அற்ப மாயைகளோ..?
கற்பதுவே, கேட்பதுவே, கருதுவதே, நீங்களெல்லாம்
அற்ப மாயைகளோ? — உம்முள் ஆழ்ந்த பொருளில்லையோ?
சந்தேகமாகவே கொண்டுப் போக முடிகிறது.. அவரால்..
நிற்பது, நடப்பது, பறப்பது – இதெல்லாம் காட்சி ரூபம். – இவைகளை மாயத்தோற்றமா என்றும்..
கற்பது , கேட்பது, கருதுவது – இதெல்லாம் காட்சியற்ற அரூபம். – இவைகளை ஆழ்ந்த பொருளற்றவையோ என்றும் உலகத்தை நோக்கி வினா எழுப்புகிற பாரதி..
அடுத்து அதற்கு மேலும் போகிறார்..
// வானகமே, இளவெயிலே, மரச்செறிவே, நீங்களெல்லாம்
கானலினீரோ? — வெறுங் காட்சிப் பிழைதானோ? //
குறைவான சொற்கள் கொண்டு எத்தனைப் பிரதிமைகளை (Image) கொண்டு வரமுடிகிறது..
வானகம் – இளவெயில் – மரச்செறிவு (நெருக்கி அடுக்கியது போன்ற மரக்கூட்டம்) –
இவைகளையும் கானலினீ ரோ? என்று கேட்கிறார்.. அழகான படிமம். அந்தப் படிமம் தனக்குள் எத்தனை மடிப்புகளைக் கொண்டிருக்கிறது என்று நாமும் வியந்துக் கொண்டே போகலாம் பாரதியைப் போலவே.
வானகம் என்றால் ஆகாயம், அதிலிருந்து பெறுகிற இளவெயில். அவ்வெயில் குடித்து வளரும் செடிகள் கொடிகள் மரக்கூட்டங்கள்.
வெப்பம் தாங்கும் எந்தவொரு தளத்தின் மீதும் வெயில் மோதித் திரும்பும் அலைகள், நீர்நிலைப் போன்ற தோற்றத்தைத் தருவது கானல் நீர். அது நம் மனிதக் கண்ணுக்குக் காணக் கிடைக்கும் காட்சிப் பிழை.
அந்தக் கானல் நீரைப் போலவே அவைகள் வெறுங் காட்சிப் பிழைதானோ? – என்ற இரண்டாம் கேள்வி.. வாசிப்பவனின் சிந்தனையை வேறெங்கோ கடத்துகிறது.
அடுத்து இயற்கையிலிருந்து மெல்ல சந்தேகக் கேள்வியை தன்னை நோக்கித் திருப்புகிறார் மகாகவி.
// போனதெல்லாம் கனவினைப்போற் புதைந்தழிந்தே போனதனால்
நானுமோர் கனவோ? — இந்த ஞாலமும் பொய் தானோ? //
மனித இனம் தோன்றி வளர்ந்து பிழைத்து.. இன்று என்னவாக இருந்தபோதிலும்.. அந்தக் கேள்வி நெஞ்சில் அறைகிறது.. மனித வரலாற்றில் இதுவரை எல்லாமே கனவினைப் போல புதைந்து அழிந்து போனதனால்.. நானும் அப்பேற்பட்ட ஒரு கனவுதானோ? என்றதோடு
அப்படியென்றால் இந்த ஞாலமும் (உலகம்) பொய் தானோ ? என்று முடிக்கிறார்.
அந்தக் கனவென்னும் மாயத்தோற்றம் என்னவெல்லாம் செய்துவிட இயலும் ஒரு கவிஞனை மற்றும் அவன் பிரக்ஞையை(Conscious)-என்பதை நுணுக்கமாய் வெளிப்படுத்திக்கொண்டே போகிறார் பாரதி.
அடுத்து –
// காலமென்றே யொருநினைவுங் காட்சியென்றே பலநினைவும்
கோலமும் பொய்களோ? — அங்குக் குணங்களும் பொய்களோ? //
மூன்றுக் காலங்கள் என்பதில், நிகற்காலம் பாடுபொருளில் ஒற்றை நினைவாக முன் நிற்கிறது.
ஆனால் அது நினைவு எனும்போதே இறந்தக் காலத்தை உள்ளிழுத்துக் கொள்ளவும் செய்கிறது.
அதனுள் நிலவும் அல்லது நிகழும் காட்சிகளோ பல நினைவுகளாய் பெருகுகிறது.. பெருகும் அனைத்தின் கோலமும் பொய்களோ என்று கேட்கிறார்.
கோலம் என்றால் உருவம் / வடிவம்..
அப்படி உருவமாக ஒரு வடிவமாக காட்சியாகும் பல நினைவின் காலத்துக்குள் அவ்வுருவங்கள் கொண்டுள்ள குணங்களும் பொய்கள் தானோ என்று கேட்டபடி முடிக்கிறார்.
யாரை நம்புவது அல்லது எதைத்தான் நம்புவது?
அப்படியெல்லாம் இருக்குமேயானால் நானும் ஒரு கனவு தானோ? -என்கிற அந்த ‘நான்’ என்ற தத்துவக் கேள்வியை புதைத்துக் கொண்டே அதிலிருக்கும் புதிர்த்தன்மைகளை உருவியபடி அவைகளைக் கேள்விகளாக உருமாற்றிக் கொண்டே இருக்கிறார்.
இன்னும் முடியவில்லை..
// சோலையிலே மரங்களெல்லாம் தோன்றுவதோர் விதையிலென்றால்
சோலை பொய்யாமோ? — சொல்லொடு சேர்ப்பாரோ? //
பாரதி, கொண்டு வந்து நம் முன் கிடத்தும் படிமமும் அதனுள் இயங்கும் இயற்கைத் தத்துவ விசாரத்தையும் கூட விடுவதாயில்லை.
சோலை மரங்கள் எல்லாம் தோன்றியிருப்பது ஒரு விதையிலிருந்து தான் என்றால்.. இப்போதிருக்கும் சோலை எப்படிப் பொய்யாகும்?
ஒரு விதைக்குள் இருக்கும் சோலையை வியக்க முயல்கிறார்.
விதையின் சிறிய வடிவம்.. ஒரு பெரிய மரக்கூட்டத்தை அல்லது ஒரு சோலையை உள்ளே வைத்திருக்கிறது.
ஆதி மனிதன் வரைக்கும் நம் சிந்தனையை விரியச் செய்கிறது உலகை நோக்கிய அவரின் கேள்வி.
ஒரு விந்து அணு தானே இத்தனை மனிதக் கூட்டத்துக்கான தொடக்கம்?
அப்படிப் பார்க்கும்போது..
// காண்பவெல்லா மறையுமென்றால் மறைந்ததெல்லாம் காண்பமன்றோ?
வீண்படு பொய்யிலே — நித்தம் விதிதொடர்ந் திடுமோ? //
எதையெல்லாம் காண முடிகிறதோ அதெல்லாம் மறைந்துவிடும் தன்மைக் கொண்டிருந்தால்..
ஏற்கனவே மறைந்ததெல்லாம் காண முடியுமல்லவா என்கிற புதிர்த்தன்மையான கேள்விக்கு (Question of Mystery)வருகிறார்.. காட்சி மீதான தனது புனைவை (Fiction), பாரதி தத்துவ நோக்கோடும் அறிவியல் செறிவோடும் கையாண்டிருக்கிறார்.
வீண்படு பொய்யிலே – அப்பேற்பட்ட பயனற்ற பொய்யிலே
நித்தம் – என்றுமுள்ள நிலையோடு விதி தொடர்ந்திடுமோ என்றும் ஐயுறுகிறார்.
உன்மத்த நிலைக்கு இட்டுச் செல்லும் அறிவார்ந்த தத்துவ நோக்கு அது.(Completely Insane)
அதன் எல்லை எதுவரை என்பது, பாரதியின் பிரக்ஞை மனதில் (Conscious Mind) துல்லியமாக இருந்திருக்கிறது. அவர் அதனுள்ளே தன்னை இழந்து விடவில்லை. ஆனால் ஒரு கவியாகக் கரைந்து போயிருக்கிறார். அது அவர் அடைந்த லயிப்பின் உச்சம். அதனை உறுதிப்படுத்துகிறது கவிதையின் இறுதி வரிகள்.
// காண்பதுவே யுறுதிகண்டோம், காண்பதல்லா லுறுதியில்லை
காண்பது சக்தியாம் — இந்தக் காட்சி நித்தியமாம். //
காண்பதுவே யுறுதிகண்டோம் – எதைக் காட்சிவழியாகக் காண முடிகிறதோ அதில் உறுதியைக் கண்டதாகவும்..
காண்பதல்லா லுறுதியில்லை – காண முடியாதவையில் (அரூபங்களில்) உறுதியில்லை என்றும்.. ஆனால் உறுதியில்லை தானே ஒழிய அதன் மீது உள்ள மயக்கம் இருக்கவே செய்கிறது அம்மகாகவிக்கு.
அப்படிக் காண்பது சக்தியாம் (பிரபஞ்ச இயக்கங்களுக்கானது) The Energy.அதனால் இந்தக் காட்சி நித்தியமாம்.
நித்தியம் என்றால் – அன்றாடம் நடப்பவை, நாள்தோறும் நடப்பவை.
அதனால் தான் இந்தக் காட்சி நித்தியம், என்றபடி அனைத்து புதிரையும் அதனுள் அடக்கிவிடுகிறார்.
உலகத்தை நோக்கி வினவுதல்
என்று பாரதி தன்னுடைய இந்தக் கவிதைப் பாடலுக்கு தலைப்பிட்டிருக்கிறார்.தான் கேட்கும் அத்தனை கேள்விகளையும் ஏனைய தத்துவக் கோட்பாடுகளின் உள்வாங்கலோடு வெளிப்படுத்துகிறார்.
அதே நேரத்தில் அதற்கு ‘ இயற்கை சொல்விடை‘ – என்ற தலைப்பையும் தேர்ந்து பதிப்பித்திருக்கிறார்.
மகாகவியாய் நின்று இயற்கையை நோக்கி கேட்கும் அந்த மனிதனுக்கு இயற்கையே பல விடைகளை உணர்த்திச் சொல்லிவிடுகிறது. அவர் எண்ணத்துக்குள் அலைமோதிய அனைத்து பிம்பங்களையும் சொல்லுக்குள் கொண்டுவர முயன்றிருக்கக் கூடும்.. அது முடியாமலும் போயிருக்கும்.
அதனால் தான் சொல்லொடு சேர்ப்பாரோ? -என்ற சந்தேகம் கவிதையின் நடுவே வெளிப்படுகிறது.
இரண்டு தலைப்புகளும் கவிதைக்கு நியாயம் செய்கின்றது.
இன்னும் பலப்பல மடிப்புகளைக் கொண்டது பாரதியின் இந்தக் கவிதை.
நாம் எடுத்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கும் நவீனக் கவிதைக் குறித்த இக்கட்டுரையில் பாரதியின் இந்தக் கவிதையை ஒரு புதுக்கவிதை என்று ஒதுக்கிவிடலாகாது.
அதனுள் பொதிந்து கிடக்கும் நவீனத்துவத்தின் நுட்பத்தை, நுணுக்கத்தை நம்மால் இன்னும் இன்னும் கூட தரிசிக்க முடியும்.
காரணம்.
The Perspective -என்ற தோற்றம் குறித்து இத்தனைக் கேள்விகளைப் பொருத்தமாக கேட்க முடிந்த கவிஞன் பாரதி.
சரி..
புகைப்பட மெக்கானிச அறிவியல்படி, ஒரு நார்மல் லென்ஸ் வழியே கிடைக்கும் காட்சிச் சட்டகம் (Visual Frame) மனிதப் பார்வைக்கான தரமாக 53 டிகிரி என்று வரையறை செய்து பயன்படுத்தப்படுகிறது.
ஆக, ஒரு கச்சிதமான புகைப்படக்கருவி(Photographical Device) மூலமாக எடுக்கப்படும் புகைப்படம், மனிதனின் பொதுவான காண் தோற்றத்தை சமன் செய்ய முயல்கிறது.
அப்படியென்றால்..
பறவைகளின் கோணம், சில விலங்குகளின் கோணம்மற்றும் மீனின் கோணம் (180 டிகிரி).
மேலும்..
வர்ணங்கள் / நிறங்கள், மனித இனத்துக்கும் இன்னும் சில பறவை இனத்துக்கும் மட்டும் வாய்த்திருப்பதால்.. நாம் நம் உலகை நமக்குத் தகுந்தார்போலக் கட்டமைத்துக்கொண்டு நமக்கான புரிதலில் ஒரு தோற்றத்தை நம்பத் தொடங்குகிறோம்.
நிறங்களின் தன்மையைப் பெறாத கண்களையும் அதன் வழியே பார்க்கும் நிறமற்ற காட்சிகளோடும் வாழும் பிற உயிரினங்களுக்கு இந்த உலகு என்னவாக இருக்கும்?
விடையற்ற இந்தக் கேள்விகளோடும் சுய தத்துவ நோக்கோடும் பயணிக்க முடிகிற கலைஞர்களை, நாம் நம் கடந்த காலத்திலும் நிகழ் காலத்திலும் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதே நமக்கான உண்மை.
அதிலிருந்து வெளிவருவது தான் அழகியல், கலை, தத்துவம், ஞானத் தேடல் எல்லாம்.
இவைகளை பாரதி தோற்ற மயக்கமோ என்றும் காட்சிப் பிழைத்தானோ என்றும் நவீன சிந்தனையோடு ஒரு கவிதைக்குள் அதிநுட்பமாக கேட்கிறார்.
உற்று நோக்குதலும் – ரசித்தலும் நமக்கும் இயலும்.
பாரதியின் இந்தக் கவிதையை எப்போது வாசித்தாலும் அல்லது மனத்தில் யோசித்தாலும் நினைவுக்குள் வந்து நிற்கும் ஒரு ஜென் கதை உண்டு..
*
ஒரு புத்த மடாலயம்
அங்கு தினமும் காலையில் ஜென் தத்துவ வகுப்பு நடக்கும்.
குரு வந்ததும் பாடத்தைத் தொடங்கிவிடுவார்.
ஆனால் ஒரு நாள் காலையில் மாணவர்கள் வெகு நேரம் காத்துக் கொண்டிருந்தும், குரு அன்றைய பாடத்தைத் தொடங்கவில்லை. ஒரே அமைதி.
வகுப்பிலும் அமைதி. குருவிடமோ ஆழ்ந்த சிந்தனைக் கலந்த பேரமைதி. அது அவருடைய முகத்தில் பிரதிபலிக்கிறது.
தலைமை மாணாக்கன் மெல்ல எழுந்து குருவை நெருங்கி..
‘ குருவே..! நாங்கள் காத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நீங்களோ யோசனையில் ஆழ்ந்திருக்கிறீர்கள். இன்று பாடம் உண்டு தானே ? ‘ -என்கிறான்.
ஒரு முறை அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவர்..
‘ நான் விடிந்ததிலிருந்து ஒரு பெருங் குழப்பத்தில் இருக்கிறேன் ‘ – என்கிறார்.
‘ என்ன குழப்பம் குருவே..? ‘
‘ நான் நேற்றிரவு ஒரு கனவு கண்டேன் ‘
‘ கனவு நல்ல விஷயம் என்று சொல்லியிருக்கிறீர்களே.. தங்களுக்கு அதில் என்ன குழப்பம் ? ‘
‘ அந்தக் கனவில் நான் ஒரு பட்டாம்பூச்சியாகப் பறந்துக்கொண்டிருந்தேன் ‘
‘ ஆஹா..! அது இனிமையான கனவல்லவா..! அதில் என்ன குழப்பம் இருக்க முடியும்? ‘
குரு ஒரு முறை தன்னுடைய மூச்சை ஆழமாய் உள்ளிழுத்து மெல்ல விடுவித்துக் கொண்டு தொடர்கிறார்.
‘ இல்லை. நேற்று என் கனவில் பட்டாம்ப்பூச்சியாக பறந்துக் கொண்டிருந்தேனே அது நிஜமா..? அல்லது ஒரு பட்டாம்பூச்சியின் கனவாகத் தான் நான் இங்கே வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கிறேனா? ‘
அன்றைய வகுப்புக்கான பாடம் அதோடு முடிந்தது.
*****
இடம் – பொருள் – நிலையை..
நாம் நமக்குத் தகுந்தது போல எக்கணத்திலும் வகுத்துக் கொள்ள முடியும்.
நமக்குத் தேவையெல்லாம் நம்மைச் சுற்றி இயங்குபவையின் நுட்பங்களை உள்வாங்க முயல்வது. அதை எந்தவொரு நவீனக் கவிதைக்குள்ளும் கண்டுக்கொள்ளவும் முடியும் என்ற நம்பிக்கையோடு ஒரு சுய பயிற்சிக்குத் தயாராகத் தொடங்குவது.
அதே நேரத்தில் வாசிப்பைத் தாண்டி கூடுதலாக, நமக்கு எழுத வரும் என்றால்..நாம் கண்டு அறிந்துக்கொண்டவற்றை அவ்வகை நவீன எழுத்தாக அதனுள் சாத்தியப்படுத்தவும் முடியும்.
அவரவர் கைமணல் அவரவர்க்குக் காத்திருக்கவே செய்கிறது.
தொடர்ந்து பேசுவோம்.
கட்டுரைக் குறித்த சந்தேகங்களை மெயில் வழியாகப் பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்.
நன்றி..
ப்ரியங்களுடன்
இளங்கோ (elangomib@gmail.com)
இவரது வலைப்பூ: http://kavithaikarandiary.blogspot.in/
(******)
