ராட்டினம்

தென்றல் சிவகுமார்

கண்ணாடியில் பார்க்கையில் அவசியம் முகம் கழுவ வேண்டுமா என்று தோன்றியது. அழுது முடித்த முகம் இத்தனை பொலிவாக இருக்க முடியுமா? கண்ணாடிக்குப் பக்கத்தில் இருந்து யாராவது பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் நன்றாயிருக்கும். யாராவது என்ன யாராவது? வேறு யாரை அப்படி நினைத்துவிட முடியும்? ஒரு பேனாவைப் பற்றியிருக்கும் வாக்கில் இரண்டு விரல்களை வலக்கண்ணின் மேல் சார்த்தியபடி வேறு யார் அப்படிப் பார்த்துச் சிரித்துவிடப் போகிறார்கள்? குளியலறை வாசல் கால்மிதியின் நீலச் சிறுவட்டத்தை வேறு எந்தப் பாதங்கள் அத்தனை கச்சிதமாக ஆக்கிரமித்து விட முடியும்? அழுவதைப் பார்த்துச் சிரிக்கையிலும் கோபமூட்டாமல் அன்பு பொங்க வைக்க வேறு யாரால் முடியும்? என்ன அசதி இது? தூக்கமே வியாதி, தூக்கமே மருந்து.

மூடியிருக்கும் கண்களுக்குள் அலைபாயும் கருமணிகள் எந்நேரமும் மயக்கம் தெளியலாம் எனும் நம்பிக்கையைக் கொடுத்தன. கொஞ்ச நேரம் முன்பு வரைக்கும் இப்படி எந்த அசைவும் இன்றி அமைதியான மயக்கத்தில் இருந்தபோது அலைபாய்ந்த விலாசினியின் மனம் இப்போது ஓய்ந்தது. தூக்கம் கூட வரும் என்று தோன்றியது. பசிக்கிறாற் போலவும் இருந்தது. கௌதமுக்கு ஃபோன் செய்வது உசிதமா இல்லையா எனத் தீர்மானிக்க முடியவில்லை. எதற்கும் இன்னும் கொஞ்சம் காத்திருக்கலாம் எனத் தோன்றியபோதே கண்களைச் சுழற்றியது. நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி அத்தையின் கட்டில் மேல் அவர் கையருகில் தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டாள். பெரிதாய் வேறெதும் தோன்றவில்லை. வலக்கையைச் சற்று மேல் நீட்டி, க்ளுக்கோஸ் ஏறிக் கொண்டிருந்த அத்தையின் இடக்கையை ஆனமட்டும் மிருதுவாகப் பற்றிக் கொண்டாள். யாருக்கு யார் ஆறுதலாய் இருந்தால் என்ன? இருந்தால் போதும்.

“சின்னக் காயம்தான், வண்டிக்குக் கூடப் பெரிதாய்ச் சேதமில்லை, ஆனால் அதெல்லாம் நான் தானே சொல்லவேண்டும், நீ பதறுவதுதானே நியாயம்” என்று அக்கம்பக்கம் பார்த்துக்கொண்டே நூலக வளாகத்தில் வைத்துக் கேட்கும் இந்தப் பட்டூவை என்ன சொல்லி ஆற்றுவதென்று புரியவே இல்லை. போதாததற்கு சிரிப்பு வேறு வெடித்துக் கிளம்பியது. “உஷா அஞ்சே அஞ்சு நொடி சிரிக்காம இருந்து, நா வேணா கூடவே வந்துரவான்னு மட்டும் கேளு, போதும்” என்றபின் மிகத் தீவிரமாக முயன்றும் மூன்று நொடிதான் தாக்குப்பிடிக்க முடிந்தது. மெல்லிசாக ஹும் என்றுதான் சத்தம் வந்திருக்கும், அதற்கே முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு முணுமுணுத்த செல்லக் கோபத்தின் மேல் இன்னும் இன்னும் அன்பு பொங்கிற்று. நாலைந்து ஹும் சேர்ந்தாற்போல் சிதறியது.

கையை விலக்காமல், நிமிர்ந்தும் அமராமல், அப்படியே தலையை மட்டும் அண்ணாந்து பார்த்தபோது அத்தையின் விரிந்த புன்னகை அசத்தியது. இந்நேரம் கண்கள் திறந்திருந்தால் பளபளத்து மின்னியிருக்கும் என்று தோன்றியது. கண்கள் மூடியிருந்தாலும் கையைச் சற்று அசைத்திருக்க வேண்டும், அதனால்தான் அந்த அரை உறக்கம் கலைந்து, கலைந்தவுடன் நிமிர்ந்து பார்க்கும் உந்துதல் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். நினைக்கையிலேயே “இண்ட்யூஷன் ஆர் இல்யூஷன்” என்று சிரிக்கும் கௌதம் முகம் மனசுக்குள் முளைத்தது. அவன் அத்தை ஜாடைதான். ஆனால் அத்தையின் இந்தப் புன்னகை ரொம்பப் புதுசு. கௌதமின் புன்னகை எப்போதும் இப்படி இருந்ததில்லை. அன்பானவன் தான் சந்தேகமே இல்லை, என்ன ஒன்று.. எண்களால் நிரம்பியவன், அல்லது அவன் வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் லாஜிக்கல் திங்கர். என்ன சொன்னாலும் பரவாயில்லையென்று குறுஞ்செய்தி இட்டாயிற்று. “உன் அம்மாவின் மிக அழகான புன்னகையைப் பார்த்தேன். சீக்கிரம் விழித்துவிடுவார் என்று தோன்றுகிறது”.

“உஷான்னா உதயத்துக்கு முந்தைய காலம்தானே, ஆனா புன்னகை மட்டும் எவ்வளவு வெளிச்சம்? முறைச்சாலும் அதே போலக் கண் கூசுது. உனக்கு சூர்யான்னு பேரு வெச்சிருக்கலாம்.” இப்படிச் சொன்னால் மாறி மாறிப் புன்னகைத்து முறைத்துச் சிரித்து… அப்போதும் கண் துளிர்த்துவிடும். “இதை உலர்த்த நாந்தான் வருவேன், அப்போ நான் தான் சூர்யாவா?” “இல்லை நீ காற்று, கோடைகாலக் காற்றே” “ஆங் அது மலேஷியா, ஒன் அண்ட் ஒன்லி.”

“ஒன் செண்டன்ஸ் ஒன்லி” அம்மா விழித்தபின் செய்தி அனுப்பு என்று சொல்லிவிட்டு முக்கியக் குறிப்பாக இதை இணைத்திருக்கிறான் கௌதம். நாமென்ன எழுத்துக்கு இத்தனை காசு என்று தந்தியா அடிக்கிறோம்? சரி அவன் வேலை அப்படி. அலுவலக மின்னஞ்சல்கள் ஆறு இருந்தன. அவற்றைப் பார்த்தபடியே அத்தையையும் பார்ப்பது மிக வினோதமாக இருந்தது. வாழ்க்கை என்னவெல்லாம் செய்துவிடுகிறது. அம்மாவை அழைத்துப் பேசலாம் என்று தோன்றியது. கொஞ்சம் பதட்டத்தில்தான் இருப்பார். அத்தை சிரித்ததைச் சொல்லலாம். நினைத்த மாத்திரத்தில் அம்மாவின் அழைப்பு வந்தது, “போர் அடிக்கிதாம்மா.. எவ்ளோ சொன்னாலும் கேக்காம ஃபோன் பண்ணுன்னு ஒரே அடம்” என்றவுடன் சஞ்சு பேசத் தொடங்கினாள். எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் நிதானமாக, சத்தம் குறைத்துப் பதில் சொன்னபிறகும் அனத்திக்கொண்டே அம்மாவிடம் கொடுத்தாள். “அம்மா அத்தை முகமெல்லாம் அசைவு இருக்கும்மா… சீக்கிரம் மயக்கம் தெளிஞ்சிடும்னு நெனைக்கறேன்…”. “கண்ணு முழிச்சான்னா சொல்லு… எனக்கும் பாக்கணும்போல இருக்கு..”. பள்ளித் தோழிகளுக்கு மத்தியில் அமைந்த அதிசய சம்பந்தம், பாக்கணும் போலத்தானே இருக்கும். அத்தையின் சிரிப்பு இப்போது அளவு குறைந்திருந்தது. ஆனால் அதிலொரு குறும்பு இணைந்திருந்தது. கண்கள் திறவாமலே என்னவெல்லாம் யூகிக்கிறேன் என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

“இப்ப எதுக்குடீ கண்ண உருட்டி மொறைக்குற?” “பஸ்ல நின்னுட்டு வந்தியா?” “இல்ல… ஜன்னல் சீட்டு கெடச்சிது” “பக்கத்துல?” “ஏய் யாரோ ஒரு பெரியவர் உக்காந்திருந்தாரு… அதுக்கென்ன?” “எனக்கு அவர் மேல பொறாமையா இருக்கு” “அடிப்பாவி” “என்னமோ இன்னிக்கு எல்லாத்து மேலயும் பொறாமையா இருக்கு… இன்னிலேருந்து இது போகாது… நீ பாக்குற எல்லா எடத்துலயும் நாந்தானே இருக்கணும்… உன் பேச்சு மொத்தம் எனக்குதானே சொந்தம்?” “ஏ லூசு… இதெல்லாம்… ஆமா இரு… அப்டிப் பாத்தா நானும் இதையே சொல்லலாம் தானே?” “காப்பி அடிக்காத… சொந்தமா எதாவது சொல்லு... பட்டூதானே நீ… கார்பன் இல்லையே?” “என்னாச்சு இன்னிக்கு?” “என்னமோ? ஒருநாள் சிரிக்கணும், ஒருநாள் அழணும், ஒருநாள் காரணமே இல்லாமக் கோவிச்சுக்கணும்னுலாம் தோணுறாப்ல இன்னிக்கு இது..”

அத்தை மீண்டும் சலனமற்ற உறக்கத்துக்குள் ஆழ்ந்துவிட்டார் போலிருந்தது. அல்லது மருத்துவ மயக்கத்தின் பிடி இன்னும் தளரவில்லையோ என்னவோ? நல்லவேளை கௌதமுக்கு இன்னொரு செய்தியை அனுப்பவில்லை என்று நினைத்துக் கொண்டாள். முற்பகல் பதினொரு மணிக்கு அறுவைச் சிகிச்சை நடந்தது. தலைமை மருத்துவர் மயக்கம் தெளிய நான்கு முதல் ஆறு மணிநேரம் ஆகலாம் என்று சொல்லியிருந்தார். இப்போது மணி மூன்றரை. கௌதம் இப்படிக் கணக்குப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க மாட்டானா? ஒருவேளை தானும் அலுவலகத்தில் இருந்திருந்தால் நேரம் நினைவிலிருக்காதோ என்னவோ என்றும் யோசித்தாள். அம்மா கொடுத்தனுப்பியிருந்த ரொட்டித்துண்டுகளின் ஒன்றை எடுத்தாள். விரல் நுனிகளாலேயே எடுத்து அப்படியே கடித்துண்ணும் அளவில் வெட்டப்பட்டு அவளுக்குத் தோதான விதத்தில் அடுக்கி… அம்மாவின் நேர்த்தி எப்போது கைகூடுமோ.

இவ்வளவு தித்திப்பை மனசு எப்படித்தான் தாங்குகிறதோ? எவ்வளவு புளிப்பும் காரமும் சுற்றி வந்தாலும் எல்லாவற்றையும் கழுவித்தள்ளிவிட்டுத் தன்னை மேலெழுதிக்கொள்ளும் இனிப்புக்கு இப்படிப் பழகியாயிற்று. அவ்விடமிருந்து வரும் கற்கண்டுப் பொடி ஒவ்வொன்றும் பெரிய பெரிய கட்டிகளாகி மனம் முழுக்க நிறைந்து, மூளைக்குள் இடம்பிடித்து, சில சமயம் பேச்சிலும் தெறித்து விடுகின்றன. இவ்வளவு அன்பான உன்னை இதுவரை பார்த்ததில்லை என்கிறாள் உயிர்த்தோழி. “என்னுயிர்த் தோழி கேளொரு சேதி…”

தண்ணீர் குடித்துவிட்டு மெல்ல அறைக்குள் முடிந்தவரை ஓசையெழுப்பாமல் நடக்கத் தொடங்கினாள் விலாசினி. செருப்பற்ற வெறும்பாதங்கள் முதலில் அந்தத் தரையோடு ஒத்திசையவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பழகியபின் நிம்மதியாயிற்று. இரண்டு நிமிடங்கள் பழகுவதற்குள் சன்னமான பதட்டம் எழுவது என்னவொரு அனிச்சமலர்த் தன்மை? நன்றாகப் பாதங்களை ஊன்றி வைத்து மீண்டும் நடக்கத் தொடங்கினாள். அலைபேசியை மறுகைக்கு மாற்றி புதிய குறுஞ்செய்திகள் எதுவும் இருக்கிறதா என்று பார்த்துக் கொண்டாள். அதன் ஒலியை அமர்த்தியது முதல் இந்தச் செய்கை பழகியிருந்தது. உண்மையில் அத்தையின் உறக்கமோ மயக்கமோ கலைந்து தெளிவது நல்லதுதான். ஆனாலும் அதிர்ந்து நடக்கவோ, அலைபேசியில் இயல்பான குரலில் பேசவோ முடியவில்லை. தனக்குள் லேசாகச் சிரித்துக்கொண்டாள். மருத்துவமனையில் இருக்கும்போது பல விசித்திரங்கள் நடத்தை விதிகளாக மாறிவிடுகின்றன.

“இந்த நிலைதான் என்ன விதியோ…” சட்டென்று நிலைகுலைந்து பாடலுக்குள் விழுந்து அலைபாய்ந்தபோது உலுக்கி எழுப்பி “விதியோன்னு சொல்லத் தோணியிருக்கு பாரேன்னு கேட்டுகிட்டே இருக்கேன்.. என்ன தூங்கிட்டியா?” “இல்ல என்னவோ பண்ணிருச்சு… நல்லதா ரெண்டு வார்த்தை சொல்லேன்… ப்ளீஸ்” சொல்லிவிட்டான், சொன்ன கையோடு அப்படியே திரும்பி ஓடிவிட்டான். பொங்கித் தணிந்தும் கொதித்துச் சுண்டும் மனசை என்ன செய்து அடக்க?

ஆயாம்மா வடிவாம்பாள் வாளித் தண்ணீருடன் வந்தார். “என்னா பாப்பா இன்னுமா முழிக்கல? நீ எதனா கொரல் குடுத்துப் பாத்தியா?” “இல்லம்மா. டாக்டர் நாலரை அஞ்சு மணிக்கு வந்துடுவாங்கல்ல.. அதுவரைக்கும் வெய்ட் பண்ணலாம்ன்னு சொல்லிருக்காங்க.. நீங்க தொடச்சிட்டே ஒரு பார்வை பாத்துக்கங்க.. நான் முகம் கழுவிட்டு வந்துடறேன்”. நேரங்கெட்ட நேரத்தில் தூக்கம் வருவதும் அன்றாடம் கெடுவதுமான சடவு. குளிர்ந்த நீர் முகத்தின் மலர்ச்சியைச் சொடுக்கி மீட்டுக்கொடுத்தது. முகம் துடைத்தபடி வெளிவந்தபோது வடிவாம்பாள் வேலை முடிந்திருந்தது. “முழிச்சுட்டாங்கன்னா பாத்ரூம் எதனா போகணும்னா கூப்பிடு பாப்பா” என்று சொல்லிவிட்டு அடுத்த அறைக்குப் புறப்பட்டார். கௌதம் அழைத்தான். லேசான வியப்புடன் முழு முகமும் சிரிக்க எடுத்துப் பேசினாள். சஞ்சுவிடமும் பேசியிருக்கிறான். மருத்துவர் வந்ததும் அல்லது விழிப்பு வந்ததும் அழைக்கும்படி சொன்னான். அவ்வளவுக்கு மோசமில்லை என்று தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டு அலைபேசியை விரல்களால் வருடிக்கொண்டிருந்தாள்.

அடம்பிடித்து பட்டூவுடன் ராட்டினப் பயணம். “என்னதிது சின்னப்புள்ள மாதிரி?” “இல்ல… எனக்கு உங்கூட ஏரோப்ளேன்லல்லாம் போகணும்னு ஆசை… இப்போதைக்கு அதுல பாதி கிறுகிறுப்பு இந்த ராட்டினத்து மேல இருக்கு… ப்ளீஸ்... உன் கையைப் பிடிச்சிட்டுப் பக்கத்துல உக்காந்துக்கறேன்… ஒரே ஒரு தரம் போதும்… அத்தோட வீட்டுக்குத் திரும்பிடலாம்… பஸ்ல கூட தனியா உக்காந்துக்கறேன்… ப்ளீஸ் பட்டூ” “நச்சரிப்புடி நீயி… உன்னக் கட்டிட்டு நானு என்ன பாடு படணுமோ?” ராட்டினம் மெல்ல மெல்ல அசைந்து வேகமெடுத்தது. ஆகாயமும், பொருட்காட்சிக் கூட்டமும், இடையில் அருகிருக்கும் உயிருமாக எல்லாம் சுழன்றன. அடிவயிற்றிலிருந்து அச்சம் எக்கி எக்கி இறங்கியது. கண்களை இறுக மூடிக்கொண்டு சுழன்று சுழன்று வந்து, கொஞ்சமாக வேகம் தணிந்தவுடன் ஓர் அலறல் தன்னை மீறி வெளிப்பட்டது, “பட்டூஊஊ“

“பட்டூஊஊ” விதிர்விதிர்த்துத் திரும்பினாள் விலாசினி. அத்தை இன்னும் கண்களைத் திறக்கவில்லை. ஆனால் சர்வநிச்சயமாக அந்தச் சொல் காதில் விழுந்தது. சஞ்சுவையோ கௌதமின் அக்கா பிள்ளைகளையோ அத்தை ஒருநாளும் அப்படி அழைத்ததில்லை. ஒருவேளை கௌதம் அல்லது கௌரியக்காவை அப்படி அழைத்திருக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டாள். அத்தையின் புன்னகை மொத்தமாக வடிந்திருந்தது. ஓடிச்சென்று அவர் வயிற்றின் மேலிருந்த வலதுகரத்தை இறுகப் பற்றிக்கொண்டாள். மெல்ல அவரது தலையை வருடிக்கொடுத்தாள். “அத்தை… அத்தை…” என்று அழைத்துப் பார்த்தாள்.

அலறியவுடன் ராட்டினத்திலிருந்து அப்படியே தூக்கியெறியப்பட்டாற் போன்ற உணர்வு. ஆனால் எங்கும் விழவில்லை. மெல்ல மிதந்து மிதந்து வந்து ஒரு படுக்கையில், சாய்த்த குடத்திலிருந்து குவளைக்குச் சரியும் நீரைப் போல, அப்படியே வழிந்து வீழ்ந்தாற்போல மெத்தென்ற வீழ்ச்சி. கண்களைத் திறக்கப் பெரும் பிரயத்தனம்.

கண்களைத் திறந்தபோது, அண்ணாந்திருந்த முகத்துக்கு நெருக்கமாகக் குனிந்த முகத்துடன் விலாசினி நின்றிருப்பதும், அவளொரு கை தலையை வருடிக் கொண்டிருப்பதும் தெரிந்தது. மெல்லப் புன்னகைத்து க்ளுகோஸ் ஏறும் இடக்கையைக் கவனித்துவிட்டு, வலது கையை உயர்த்தி தம்ஸ் அப் காட்டினார் உஷா. “வலிக்குதா அத்தை?” என்றதற்கு இல்லை என்பதாகத் தலையசைத்தார். சிஸ்டர் ப்ரவீணா வந்து பார்த்துவிட்டுத் தண்ணீர் கொடுக்கச் சொன்னார். படுக்கையின் பக்கவாட்டில் திருகி, ஒரு பாகத்தை மெல்ல நிமிர்த்திச் சாய்த்து, அத்தைக்கு நீர் கொடுத்தபோது நிம்மதி கண்களில் நிறைந்தது.

மறுநாள் வீடு திரும்பியபின் அம்மா சஞ்சுவையும் அழைத்துக்கொண்டு வந்திருந்தார். அத்தையின் அறையில் நெடுநேரம் அவர் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு மௌனமும் பேச்சுமாக அளவளாவினார்கள். இடையில் விலாசினி காஃபி எடுத்துச் சென்றபோது சட்டென்று பேச்சு தடைப்பட்டது. அவளுக்கு சஞ்சுவும் அவள் தோழியும் பேசிக்கொள்ளுவதுதான் ஞாபகத்துக்கு வந்தது, கூடவே பாரம் நீங்கியபின் வரும் நல்லதொரு சிரிப்பும்.

அம்மா வெளியில் வந்தவுடன், நேரே அடுக்களைக்கு வந்து, “தூக்கத்துல, மயக்கத்துல எதோ உளறியிருப்பா போல.. நீ ஒன்னும் கண்டுக்காதே” என்றார். “சரி பட்டூ” என்று சொல்லத் தோன்றியதைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள் விலாசினி. இடப்பக்கம் கோணிக்கொண்ட சிரிப்புடன், எதையும் தேடாத கண்களுடன் சொன்னாள், “சரிம்மா”. வேகவேகமாக ரிமோட்டை எடுத்து சஞ்சு, சேனலை மாற்றியபோது “ஏம்பா சுனியோ” என்று டோரேமானும் நோபிட்டாவும் பேசத் தொடங்கினார்கள். அதற்குமுன் மெல்லிய சத்தத்தில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த பாடல் நின்ற இடத்திலிருந்து அம்மா முணுமுணுக்கத் தொடங்கினார், “ஓடிவந்த வேகமென்ன வெள்ளி நிலவே நீ..”

***

தென்றல் சிவகுமார் – கவிஞர், மொழிபெயர்ப்பாளர். 2019 ஆண்டு இவரது முதல் கவிதைத் தொகுப்பு “எனில்” வெளியானது. தாமரைச்செல்வி எனும் பெயரில் இவர் மொழிபெயர்த்த “முகமூடிகளின் பள்ளத்தாக்கு” நாவல் அண்மையில் நல்ல கவனம் பெற்றது. ஆசிரியர் தொடர்புக்கு – thendralsivakumar@gmail.com