ரியா வரும் நேரம் – ஷான்

பன்னிரண்டாயிரத்து எழுநூறாவது முறையாக அதே கூரையைப் பார்த்தபடி விழித்தான் யுவன். ஆனால் அந்த நாட்களைப் போல் அல்லாமல் இன்று முக்கியமான ஒரு நாள். போர்வையை உதறி எழுந்தான். வெப்பநிலைமானியைப் பார்த்தான். சரியான அளவில் இருந்தது. உட்புறக்காற்றில் நச்சு இல்லை என்ற பச்சை நிறத்தைக் கவனித்துப் பெருமூச்சு விட்டான். மெல்ல எழுந்து  சிறு சமையல் அறையை அடைந்து குளிர்பதனப் பெட்டியை திறந்து பால் வந்திருக்கிறதா என்று பார்த்தான்.

சில நாட்கள் வராமல் போவதும் உண்டு. அவனுக்குக் காபி இல்லை என்றால் காலைக்கடன் தகராறு செய்யும். இன்று பால் வந்திருந்தது. அது தவிர கொஞ்சம் காய்கறிகளும் அரை கிலோ கேக் செய்ய தேவையான பொருட்களும் அனுப்பப்பட்டிருந்தன. கூடவே ஒரு ஷாம்பெயின் பாட்டிலும் ரிப்பன் கட்டிப் படுத்திருந்தது. ஷாம்பெயினும் கேக்கும் இன்றைய தினத்துக்கு அரசு அளிக்கும் சிறப்புப் பரிசு. வெங்காயம், பூண்டு, அசைவ உணவுகள் எல்லாம் அரசால் தடை செய்யப்பட்ட பொருட்கள்.

தன் சிறிய கூட்டை நோட்டமிட்டான் யுவன். ஜன்னல்கள் இல்லாத கான்க்ரீட் சமாதி. சிறு அறைகள். எட்டி நடந்தால் எட்டு அடிகளில் மொத்த வீட்டையும் அளந்து விடலாம். சுவர்களின் கனம் சில அடிகளில். எல்லாம் அரசு கட்டிக்கொடுத்த வீடுகள். வீட்டுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்கள் தினமும் குளிர்பதனப் பெட்டியில் வரும். ஆண்டுக்கு ஒருமுறை ஆடைகள். தேவையான பொருட்கள் எதுவும் வந்துசேர இன்னொரு பெட்டி இருந்தது. மனிதர்கள் யாரும் வந்துபோக வாய்ப்பே இல்லை. மருத்துவம் கூட வீடியோ வழியாகத்தான். ஏனெனில் கதவுகளே இல்லாத வீடுகள் அவை.

யுவன் எழுந்து நடமாட ஆரம்பித்தவுடன் விழிப்புக்கு வந்து “குட்மார்னிங்” என்றான் சிப்பி. சிப்பி அவன்  நீண்டகாலத் துணைவன். எங்கும் எதிலும் உடனிருக்க அரசால் அனுமதிக்கப்பட்ட நண்பன்.

“காலை வணக்கம் சிப்பி” என்றான் யுவன் நுரை ததும்பும் காபிக் கோப்பையுடன்.

“உன் திருமணத்துக்கு நிறைய பேர் வாழ்த்து அனுப்பி இருக்கிறார்கள்” என்றான் சிப்பி.

“படி.. கேட்போம்”

“வேண்டாம். நீ மாலையில் ரியாவுடன் சேர்ந்து படித்துக்கொள்”

யுவன் சற்று வெட்கத்துடன் புன்னகைத்தான். சிப்பியின் குரல் சீண்டலாக ஒலித்தது.

“இன்னும் இரண்டு மணிநேரம்தான். நீ மனதளவில் தயாரா?”

“நான் தயார்தான். நீ எப்படி?”

சிப்பி அவன் கேள்வியைப் புறக்கணித்தான்.

“நண்பர்கள் கூட்டம் இன்னும் ஆன்லைன் வரவில்லை. அவர்கள் வீட்டு கேமராக்களில் ஒவ்வொருவராக தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன். நம் வீட்டு சமையல் அறை கேமரா மட்டும் கொஞ்சம் மசமச என்று தெரிகிறது”

“அதை ஆன்லைனில் இருந்து எடுத்து விடு. தேவைப்படாது”

“அப்படியெல்லாம் திடீரென்று எடுத்தால் அரசாங்கத்திடம் இருந்து உனக்கு நோட்டீஸ் வரும். ரேஷன் கட் செய்துவிடுவார்கள்.”

“2 மணி நேரம் தாண்டினால்தானே. அதற்குள் மறுபடி ஆன்லைனுக்கு வந்து விடலாம்.”

“திருமண நிகழ்ச்சியை ஹெச்டியில் பதிவு செய்து உன் மேகக்கணக்கில் வைத்து விடுகிறேன். ஆனால் இந்த முறை நீதான் தேடி எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். மெயில் அனுப்பி விடுகிறேன்.” என்றான் சிப்பி.

மெளனமாகத் தலை அசைத்தான் யுவன். இன்று ரியா அவன் வாழ்வில் வரப்போகும் நாள் மட்டுமில்லை. இத்தனை ஆண்டுகள் கூடவே இருந்த சிப்பியைப் பிரியப்போகும் நாளும் கூட. மனம் பாரமானது. கண்கள் கலங்கி காபியை விழுங்க சிரமப்பட்டான் யுவன்.

நூற்று ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஒரு குறிப்பிட்ட நிறுவனத்தால் தயாரிக்கப்பட்ட அணு உலைகளின் மையக் கட்டுப்பாட்டுக் கணினி தாறுமாறாக செயல்படத் தொடங்கியது. முன்னேறிய பல நாடுகள் அந்த நிறுவனத்தின் அணு உலைகள் வைத்திருந்தன. ஆனால் இந்தியாதான் உலகிலேயே அதிகமாக அந்த அணு உலைகளை வாங்கி நட்டு வைத்திருந்தது. மனிதர்கள் சொன்னதை அது கேட்கவே இல்லை. தயாரிப்பிலேயே ஏற்பட்டு இருந்த மூளைக்கோளாறின் காரணமாக அப்படி நடப்பதாக வல்லுநர்கள் சொன்னார்கள். அந்த அணு உலைகள் கட்டுப்பாடு இழந்து எதையும் யாராலும் நிறுத்த முடியாத அளவுக்குத் தொடர்ந்து இயங்க ஆரம்பித்தன. அவை உருகி வெடிக்க பத்து ஆண்டுகள் காலம் இருந்தது.

அதன் பிறகுதான் அரசாங்கம் மக்களுக்கு இந்த கான்க்ரீட் சமாதிகளைக் கட்ட ஆரம்பித்தது. அனைவரையும் வீடுகள் ஒதுக்கிப் பாதுகாப்போம் என்று அரசு சொன்னாலும் மக்கள் தொகையில் பத்து சதவீதத்துக்குக் கூட பணிகள் தொடங்கியபாடில்லை. பாதி வேலை நடக்கும்போதே அணுஉலைகள் உருகி வெடித்து விட அதிகாரிகள் அமைச்சர்கள் மற்றும் அவர்களது உறவினர்கள் மட்டும் அதிசயமாக தப்பிப்பிழைத்து வீடுகள் ஒதுக்கப் பெற்றனர். ஆனால் இது தவிர சில நிலத்தடி நகரங்கள் ஆங்காங்கே இருப்பதாக வதந்திகள் இருந்தாலும் அது குறித்து யுவனுக்குத் தகவல் இல்லை.  

யுவன் அப்படிப் பிழைத்த ஒருவரின் மூன்றாவது தலைமுறை. அறுபது வயதைக் கடந்தவர்கள் விஷவாயு செலுத்தி கொல்லப்படுவதாகவும், அந்த வீடுகள் இளைய வயதினருக்கு ஒதுக்கப்படுவதாகவும் ஒரு வதந்தி கூட உண்டு. அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் ஊடகங்களில் எதுவும் வெளியாகாது. ஆனால் அந்த வயதில் இருப்போர் யாரையும் யுவன் இதுவரை இணையத்தில் சத்திக்கவும் இல்லை. இது குறித்து நண்பர்களுடன் சிறிய உரையாடல் செய்தால் கூட அரசாங்கத்துக்குத் தெரிந்துவிடும். ஒவ்வொரு வீட்டின் ஒவ்வொரு அறையிலும் கேமராக்கள், மைக்ரோபோன்கள் இருந்தன.

காற்றுவெளி முழுமையாக கதிரியக்கத்தால் மாசுபட்டு விட்டதால் மனிதர்கள் கதவில்லாத  வீடுகளுக்குள் வாழ்ந்தனர். பூமியின் வெப்பநிலை பன்மடங்கு அதிகரித்திருந்தது. அரசு அலுவலகங்கள் நிலத்துக்கு அடியில் இயங்கின. உணவு மொத்தமாக இறக்குமதி ஆகிறது. யுவன் ஒரு ஆப்பிரிக்க கம்பெனிக்கு தொலைவில் இருந்து வேலை செய்கிறான். ஆப்பிரிக்காதான் இன்று வல்லரசு. அணு உலைகள் அதிகம் இல்லை. வனங்களை அழித்து அவர்கள்தான் உலகம் முழுவதும் உணவு ஏற்றுமதி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். சம்பளத்தில் அறுபது சதவீதம் உணவுக்கான செலவாக அரசாங்கம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தது. வெளியே செல்ல வேண்டியதில்லை என்பதால் சம்பளம், சேமிப்பு இவற்றால் என்ன பயனென்று தெரியவில்லை. வெளி உலகம் எப்படி இருக்கிறதென்பதை அரசு செய்தி சேனல்கள் வாரம் ஒருமுறை நேரலையில் காட்டும். எங்கு பார்த்தாலும் புகை மண்டலமாகச் சாம்பல் படிந்திருக்கும் அந்தக் காட்சியைப் பார்க்க யாரும் பெரிய ஆர்வம் காட்டுவதில்லை.

ஆனால் இவையெல்லாம் மிகப்பெரிய பித்தலாட்டம் என்றும் வெளியில் கதிரியக்கமே இல்லை என்றும் ஒரு அதிரகசிய கிசுகிசு உலவுகிறது. வெகு சில பணக்காரர்கள் உலகின் வசதிகளை அனுபவித்துக் கொண்டு மீதம் இருப்பவர்களை வேலை செய்யும் அடிமைகளாக்கி இப்படிக் கூடுகளில் அடைத்து விட்டதாகவும் பேசிக் கொள்கிறார்கள். வெளியே உலகம் அழகாகவே இருந்தாலும் இந்தக்கூடுகளில் இருப்பவர்களுக்கு இப்படியான பிம்பத்தைக் கட்டி எழுப்பியிருக்கிறார்கள் அந்த இலுமினாட்டிகள். வீட்டை விட்டுத் தப்பி வெளியேறுவது சாத்தியமில்லாத செயல். தற்கொலை செய்து கொள்வது கடும் குற்றம்.

அரசாங்கம் நடத்தும் நிலத்தடிப் பள்ளிகளில் பதினெட்டு வயது வரை வளரலாம். பதினெட்டு வயதைத் தாண்டினால் அவரவர் தகுதிக்கேற்ப இப்படி ஒரு கான்கிரீட் பெட்டகம் கிடைக்கும். அந்தத் தகுதியை அரசுதான் முடிவு செய்யும். அரசாங்கம் கொடுக்கும் வேலையைத்தான் செய்ய வேண்டும். கூடவே சிப்பி போன்ற ஒரு நண்பனும் கிடைப்பான். ஆனால் ரியா வந்த பின்னால் சிப்பி வேறு யாருக்காவது துணையாகச் செல்ல வேண்டியிருக்கும். அதுதான் சட்டமும் கூட.

“ஹீட்டர் போட்டாகி விட்டது. உடைகள் தயார்” என்றான் சிப்பி.

பாத்ரூம் செல்லும் வழியில் யாரையுமே வரவேற்காத வரவேற்பறையில் யுவனின் பெரிய திரையில் சிறு கட்டங்களாக நண்பர்கள் தோன்ற ஆரம்பித்து இருந்தனர். ஒவ்வொருவரும் இருபது நண்பர்கள் வரை வைத்துக்கொள்ளலாம். இவன் அந்தப்பக்கம் கடக்கும்போது கூச்சலிட்டனர்.

“இப்போதான் குளிக்கவே போறியா?” என்றான் ஒருவன்.

“பத்து நிமிஷம்” என்றவாறு விரைந்தான்.

யுவனின் புதிய உடை அதற்கான ஹேங்கரில் தயாராக இருந்தது. சிப்பி அவனுக்கான எல்லா வேலைகளையும் செய்து பழகி இருந்தான். சில நேரங்களில் யுவனின் அலுவலக ஈமெயில்களுக்கு அவனே பதிலும் அனுப்பி விடுவான். அவன் மீது யுவனுக்கு அவ்வளவு  நம்பிக்கை. வீட்டில் இருந்த அத்தனை சாதனங்களையும் சிப்பியே பராமரித்தான். சமையல் மட்டும் யுவன் செய்து விடுவான். சிப்பியின் சமையல் வாயில் வைக்க முடியாது. சிப்பி இல்லாத ஒரு வாழ்க்கை யுவனுக்கு சற்று பயமாகக்கூட இருந்தது.

குளித்துப் புதிய உடை மாற்றி வெளியே வந்தான். கேமரா கோணத்துக்குள் வந்ததும் ஆரவாரமாக கை தட்டினார்கள் திரையில் இருந்த நண்பர்கள்.

“ஹீரோ வந்தாச்சு”

“இன்னும் பதினைந்து நிமிடம் இருக்கிறது” என்று அறிவித்தான் சிப்பி.

“உன்னைப் பிரிவதுதான் சிரமமாக இருக்கிறது” என்றான் யுவன்.

“கவலைப்படாதே. ரியா உன்னை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்வாள். அவள் என்னைவிடக் கற்றவள். உன்னை நல்ல கரங்களில்தான் விட்டுப் போகிறேன்”.

அரசு அனுமதித்தால் மட்டுமே பெண் துணை கிடைக்கும். யுவனுக்கு அதில் மகிழ்ச்சிதான். இந்த வீட்டில் காதுக்கு அருகாமையில் ஒரு பெண்குரல் ஒலிக்கும் என்பது அவனுக்குக் கிளர்ச்சியாகவும் இருந்தது. ஆனால் ரியா வேண்டுமென்றால் சிப்பி இந்த வீட்டை விட்டுச்செல்ல வேண்டும். சிப்பிக்கு இது நன்றாகத் தெரியும். தேடிப்பிடித்து ரியா பற்றிய விவரங்களைத் திரட்டியது அவன்தான். சற்று யோசித்த யுவனை சம்மதிக்கச் செய்ததும் அவன்தான்.

நண்பர்கள் அனைவரும் திரையில் கூடிவிட்டார்கள். அவர்கள் அவனைப் போலவே வேறு வேறு கூடுகளில் தனித்து இருக்கிறார்கள். உலகமெங்கும் இருக்கிறார்கள். வீட்டின் எந்த மூலையிலிருந்தும் யாரோடும் பேச அதிநவீன கேமராக்கள் இருந்தன. கேலியும் கிண்டலும் தூள் பறந்தது. தங்கள் சொந்த திருமண அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள் சிலர்.

“நேற்று மாலை தேசியத் திரைப்படம் யார் பார்த்தீர்கள்?”

“என்ன பெரிய திரைப்படம். கடமையைச் செய். அரசாங்கத்தை மதி. இதேதான். ஒரு காலத்தில் தனியார் ஸ்டுடியோக்கள் படங்கள் தயாரித்து வெளியிட்டார்கள் என்றால் நம்ப முடிகிறதா. அப்போதெல்லாம் அரசியல்வாதிகளை வில்லனாகவெல்லாம் சித்தரித்துக் கதை செய்வார்களாம்.”

“கவனம் நண்பர்களே. திருமணத்தில் அரசியல் வேண்டாமே?”

“தயாரா?” என்றான் சிப்பி.

“ஆரம்பிக்கலாம்” என்றான் யுவன். கேக் மேசையில் தயாராக இருந்தது. சிப்பி அதிவிரைவில் அதைத் தயாரித்திருந்தான்.

நண்பர்கள் அனைவரும் சடங்கு விதிமுறையின்படி ஷாம்பெயினை கண்ணாடி கிளாஸ்களில் ஊற்றினார்கள். திருமணத்துக்கு அழைப்பு இருப்பவர்களுக்கு மட்டும் அரசே சிறிய பாட்டில்களை அனுப்பி இருந்தது. ரியாவுடனான புதிய வாழ்க்கைக்கு யுவனை வாழ்த்தினார்கள். பருகினார்கள். இவனும் பருகினான்.

“இந்த நொடிவரை நான் சரியான முடிவுதான் எடுக்கிறேனா என்று புரியவில்லை” என்றான் யுவன்.

அந்தப் பக்கமிருந்து நண்பன் ஒருவன் சமாதானம் சொன்னான்.

“ரியாவை எனக்குத் தெரியும். உன்னை நன்றாக கவனித்துக் கொள்வாள். போய் வா சிப்பி. உன்னை நாங்களும் நிறையவே மிஸ் பண்ணுவோம்.”

யுவன் கேக்கை வெட்டி உண்டான்.

“நான் விடை பெறுகிறேன்” என்றான் சிப்பி கடைசியாக. யுவனின் கண்கள் கலங்கிவிட்டன.

“இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருக்கலாமே?”

“நான் இருந்தாலும் அரசு அனுமதிக்காது. நான் வெளியே போனால்தானே ரியா வரமுடியும். வருகிறேன் யுவன்.”

அரசு குறித்த நேரம் வந்ததும் ஒரு பெரிய பீப் ஒலித்தது. நண்பர்கள் ஒவ்வொருவராக திரையில் இருந்து மறைத்தனர். அரசாங்க முத்திரையுடன் கூடிய திரை தோன்றியது. அதில் கேள்விகள் ஒளிர்ந்தன.

“நீங்கள் முழுமனதுடன் இந்த இணைவுக்கு சம்மதிக்கிறீர்களா” என்றது திரை.

“ஆமாம்” என்றான் யுவன்.

“இதற்காக உங்களோடு பதினாறு வருடங்கள் இருந்த சிப்பியை நீங்கள் நிரந்தரமாக இழக்கத் தயாரா?” என்றது அடுத்த கேள்வியாக.

சிலநொடிகள் யோசனைக்குப் பின் “ஆமாம்” என்றான் யுவன்.

“இந்தச் செயலை நீங்கள் திரும்பப் பெற முடியாது என்பதை உணர்ந்திருக்கிறீர்களா?”

“ஆமாம்”

“ரியாவை உங்கள் வாழ்க்கைத் துணையாக ஏற்றுக்கொள்ள மனப்பூர்வமாக சம்மதிக்கிறீர்களா?” என்றது திரை.

“சம்மதிக்கிறேன்.”

“அப்படியானால் உங்கள் கைரேகைகளையும் கார்னியாவையும் பதிவு செய்யுங்கள்”

யுவன் இரண்டு கைகளை உயர்த்தி கண்களை விரித்துக் காட்டினான். எடுத்துக்கொண்டு விட்டதாக ஒலி கொடுத்தது திரை.

“வாழ்த்துக்கள். உங்கள் புதிய வாழ்க்கைக்குத் தயாராகுங்கள்.” என்ற செய்திக்குப் பிறகு திரை மீண்டும் பல வண்ணங்களில் ஒளிர்ந்தது.

“அன்லோடிங் சிப்பி…”

“ரிமூவிங் சிப்பி…”

என்ற செய்திகளைத் தொடர்ந்து ரியா என்ற புதிய ஆபரேடிங் சிஸ்டத்தை யுவனின் கணினிகளிலும் வீட்டுச்சாதனங்களிலும் ஏற்றத் தொடங்கியது அரசாங்க சர்வர்.

“ரியா நிறுவப்படுகிறாள்… ஒரு மணிநேரம் காத்திருக்கவும்” என்ற திரையை வெறித்தபடி அமர்ந்திருந்தான் யுவன்.

***

(அக்டோபர் 6, 2013)

– ஷான் கருப்பசாமி – இரண்டு கவிதைத் தொகுப்புகள், இரண்டு கட்டுரைத் தொகுப்புகள், இரண்டு நாவல்கள் என எழுதியிருக்கும் ஷான். திரைத்துறையிலும் கால் பதித்து வருகிறார். தொடர்புக்கு : shan.mugavari@gmail.com