வா !

மணி எம்.கே மணி

துப்பறியும் வேலை எல்லாம் பார்க்கவில்லை என்றாலுமே நான் கொஞ்சம் ஜேம்ஸ் பாண்ட் தான். மனித மனங்களுக்குள் புகுந்து வெளியே வருவது எனது சுபாவம். பணத்தை உண்டாக்குவது தொடங்கி இப்ப மும்முரம் காட்டுகிற அவஸ்தை உட்பட. ரமணியை வேவு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அதன் போக்கில் போகிற பல காரியங்கள் பற்றி எனக்கு முழுமையாக தெரிய வந்து கொண்டிருக்கின்றன. எனது மனைவியான அவள் காதலில் விழுந்திருக்கிறாள். கள்ளக்காதல் என்றாலும் முகம் பொலிவு பெறத் தவறுமா? ‘இன்று நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன் சந்தோஷ்’ என்பதற்கு எனக்கு அருமையாக புன்னகைக்க முடிகிறது. புலி பதுங்குவது போல இருந்து அவளை சிக்க வைத்து அந்த நிமிடத்தில் வெல்லப் போகிற பொன் தருணம் வந்து கொண்டே இருப்பதை சொல்லவும் வேண்டுமா?

ஊர்மிளாவும்  அவளது குட்டி மகனும் ரமணியுடன் ஆர்டரில் வந்த இறால் பிரியாணியை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கும் ஒரு பொதி இருந்தது. அலுவலகம் பக்கத்தில் இருந்ததால் மதியம் நான் வீட்டுக்கு வருவது வழக்கம்.

ரமணியுடன் சில சம்பிரதாயங்களை பேசிக்கொண்டு இருந்த போதிலும் ஓரக்கண்களால் அவ்வப்போது என்னைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்த ஊர்மிளாவிற்கு மதிப்பளிக்கத் தவறவில்லை. அதிலும் இளம்வயதில் கணவனையிழந்து பூவிழந்து பொட்டிழந்து வேறு கர்மாந்திரங்களை இழந்து நிற்கிறவளுக்கு நமது அனுதாபத்தை செலுத்தியவாறு இருக்க வேண்டும். இப்போதைக்கு ஈரல் துண்டுகளில் இருந்து இரண்டு துண்டுகளை எடுத்து வைத்தேன். ஐயோ போதும், போதும் என்று அவள் வெட்கப்பட்டது எழுச்சியை உண்டாக்குவதாக இருந்தது.

ரமணி ஜோக் அடிப்பதில் இறங்கினாள். ஆட்டு ஈரலை பெண்கள் சாப்பிடுவதில் என்ன இருக்கிறது என்று துவங்கி குடிகாரனான நீதான் அதை விழுங்க வேண்டும் என்று விட்டு, ரிப்பேர் ஆகிவிட்ட ஈரல் எல்லாம் குணமாகி விடும் என்கிற வாட்சப் மருத்துவ துணுக்குக்கு வந்தாள். அலுவலகத்தில் திலீப்புக்கு இறால் பிரியாணி வந்ததைப் பார்த்துதான் புறப்பட்டேன். அவனும் குடிக்கிறவன். என்னைப் போலவே அவனுக்கு ஈரல் கெட்டுப் போயிருக்க வாய்ப்புண்டு. பிரியாணியுடன் ஈரல் பொரியல் அவனுக்குமே வந்திருக்க அவனது முதுகைத் தட்டிக் கொடுத்து விட்டுதான் வந்தேன்.

நாளை ஆபீஸ் டூர்.

மதியம் இரண்டு மணிக்குப் புறப்பாடு.

பாவம் திலீப். என்னை மட்டும் அனுப்புவார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கடவுள் குறும்புக்காரர். கடைசி நேரத்தில் அவனும் லிஸ்டில் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டான். மறுப்பதற்கு சந்தர்ப்பம் இல்லை. பிராஜக்ட் டிசைன் அப்படி. ஒருவேளை நான் தனியாகக் கிளம்பிப் போயிருந்தால் குறைந்தது பத்துநாள் வெட்ட வெளி. ஆட்டமாக ஆடி ஓரளவிற்கு பிரஷரைக் குறைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். எனக்கே வருத்தமாக இருக்கிறது என்றால் பாருங்களேன். ஆனால் நான் ஒரு திட்டம் வைத்திருக்கிறேன். அவர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்கும் விதமாக அலுவலகத்தில் ஒரு வேலையை எடுத்துப் போட்டுக்கொண்டு இன்று நைட் டியூட்டி என்று விட வேண்டும். என்ன செய்றது டாலு, பெண்டிங் வெச்சுட்டு நாளைக்கு கெளம்ப முடியாதும்மா. பயணம் பிரிப்பதற்கு முன் இந்தா பிடி ஒரு சான்ஸ். ரமணி அவனிடம் அதை உறுதி செய்து கொள்வாள்.

அவன் நான் மும்முரமாக வேலை செய்வதைப் பார்த்த பின்னர்தான் கிளம்பிச் செல்வான். மனதில் அவனுக்கு அவள் மீது என்ன மதிப்பு இருக்குமோ தெரியாது. காண்டம் வாங்குவானா என்பதை யூகிக்கும் அளவிற்கு எனக்கு மன சாஸ்திரம் தெரியவில்லை என்பதும் வேதனையே.

ரமணி எப்படி நடந்து கொள்வாள் என்பது அநேகமாக எனக்குத் தெரியும்.

உங்களுக்கு இருக்கக் கூடிய ஆர்வத்தை மதித்து அதை லைவ் கமெண்ட்ரியாகச் சொல்ல ஆசைப்படுகிறேன்.

இரவு வீட்டில் இருந்து கிளம்பி வரும்போது ரமணியின் உச்சந்தலையில் முத்தம் கொடுத்து விட்டு வர மறக்கவில்லை. 

இந்தக்கதையில் நான் ரமணியை காதலிப்பது பற்றி சொன்னால் உங்களுக்கு அதை நம்பச் சிரமமாக இருக்கலாம். நினைத்தால் இனிக்கும் ஒரு அனுபவமாக அவளை அடைகாத்து வைத்திருந்ததில், எந்த நேரத்துக்கும் என்னோடிருக்கின்ற பெருமிதமாக இருந்தாள் அவள். முதல்முறை அலுவலகத்தில் அவள் கால்பட்டதும் அத்தனை ஆண்களையும் தாண்டிக் கொண்டு சென்று திடுக்கிட்டு முற்றுகையைத் துவங்கி விட்டேன். அப்புறம் திலீப் உட்பட அத்தனை நண்பர்களும் எனக்கு சிபாரிசு செய்யும் தோரணையில் நடந்து கொண்டார்கள். அவள் கண்கள் கனிந்தவாறு வந்து ஒருநாள் எனது மனைவியானாள். நாங்கள் ஒருவரையொருவர் மிட்டாய் சுவைப்பது போல அறிந்து கொண்டோம். பரஸ்பரம் கண்களுக்குள் வைத்துக்கொண்டு உலகைக்கூட நிராகரித்துக் கொண்டிருந்த நாட்கள் இருந்தன. எதற்கு இப்படியெல்லாம் நடக்கிறது என்பதைக்கூட யோசிக்க முடியாமல் மனம் மரத்து விட்டது. நான் இப்போது உலகின் பெரிய துக்கத்தை பார்த்து முடித்து எதோ ஒரு தினுசான வெற்றி வீரனாகி விட்டேன். ஒரு சிரிப்பு நுரைத்துக் கொண்டேயிருக்கிறது.

திலீப் வீட்டிற்கு சென்று குளித்து தலைவாரி ஷாட்ஸ் டி-சர்ட் போட்டுக்கொண்டு காரைக் கிளப்பியிருக்கலாம். தவறு. ஒரு ஆட்டோ பிடித்து இருக்கலாம். அபார்ட்மெண்டில் இரவு நேரத்தில் வெளி வண்டிகளை நிறுத்தும்போது கேள்விகள் வருமே? பொதுவாக யாரும் யாரையும் கவனிக்காத அளவில் விரிந்து கிடக்கக்கூடிய இடம்தான் என்றாலும் திருட்டு ஆட்டம் ஆடக் கிளம்பும்போது எச்சரிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். நானேகூட அதை கவனமாக மேற்கொண்டாக வேண்டும். ஒரு சில்லிப்பு தட்டுவதை உணர்ந்தேன். ஜாலியாக இருப்பது போலதான் இருக்கிறது. மனிதனில் இருக்கிற விசித்திரங்களைப் பற்றியெல்லாம் அப்புறம்தான் ஒருநாள் சாவகாசமாக யோசிக்க வேண்டும். இப்போதைக்கு ஒரு பர்கரை வாங்கிக் கடித்துக்கொண்டே காரை ஓட்டியவாறு வந்து கொண்டிருக்க, மொபைல் இசைத்தது.

“யாரு?”

“தெரியலையா?”

“இல்ல. யாரு?”

“ரொம்பதான். நான் ஊர்மி.”

ஒரு கணம், எச்சில் விழுங்க முடியவில்லை.  என்ன சொல்லுவது என்று திகைப்பதற்குள் அவளே பேசினாள்.

“மதியம் பிரியாணி சாப்பிட்டு ரமணி தூங்கிட்டா. அவ போன்ல உங்க நம்பர பாத்தேன். எப்பவாவது ஒரு ஹலோ சொல்லலாம்னு எடுத்து வெச்சுகிட்டேன்.”

“ம்”

“ஹலோ”

“ஹலோ?”

“சரி. வெச்சுரவா?”

நான் எனது அடைப்பில் இருந்து என்னை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டேன். முகமெல்லாம் சிவந்து கொண்டிருப்பது கூட எனக்கு தெரிந்து கொண்டிருந்தது. கொப்புளித்துக்கொண்டு வந்த அவசரத்தை நிறுத்தி விட்டு சற்று நிதானத்துடன் “அவ்ளோ தானா?” என்றேன்.

“அவ்ளோ தானான்னா?”

“நீ இப்டி என்கிட்டே பேசறது நான் செஞ்ச பாக்கியம் ஊர்மி.”

“மை காட். இதெல்லாம் ஒரு பாக்கியமா?”

“இல்லதான். இந்த நேரத்தில் என்ன வேல, வீட்டுக்கு வா கட்டிக்கிட்டு படுத்துக்கலாம்னு சொல்லு. கண்டிப்பா அது ஒரு பெரிய பாக்கியம் !”  

“……”

“ஊர்மி !”

“…..”

“ஊர்மி, தப்பா ஏதாவது சொல்லிட்டனா? ஏதாவது சொல்லு”

“…..”

அடி வயிற்றில் இருந்து அந்த பயம் புறப்பட்டு கண்கள் ஒருமுறை கிறங்கிக் கொண்டு விட்டது. என்ன பைத்தியக்காரத்தனம் இது?

செல் கட் பண்ணப்பட்டு விட்டது.

காரை ஒரு ஓரமாக நிறுத்தி திகைத்திருந்தேன்.

வியர்த்து வழிந்தேன். மறுபடி போன் அடிக்கிறது. பதட்டத்துடன் பார்த்தேன். இல்லை, இந்தமுறை வருகிற போன் ரமணியுடையது. ஊர்மி சொல்லி விட்டாளா? இதற்குள்ளாகவேவா? என்னவெல்லாம் நடந்திருக்க முடியும் என்பதை மனதினால் பறந்து கொண்டு யோசிக்க முயன்றேன். அதை விட்டுவிட்டு யதார்த்தமான ஒரு கோணம் என்ன? திலீப் வந்து சேர்ந்த பிறகு நான் அலுவலகத்தில்தான் இருக்கிறேனா என்பதை செக் செய்வதாகக்கூட இருக்கலாம். எடுப்பதா வேண்டாமா என்று யோசிக்கும்போதே அதன் விஷயம் முடிந்தது. இப்போது நான் மறுபடியும் போன் பண்ணுவதா, வேண்டாமா என்கிற அடுத்த சிந்தனைக்கு போகும்போது ஒரு மெசேஜ். ஊர்மிளாவுடையதுதான். அவளது வீட்டுக்கு வருவதற்கான மேப்பை அனுப்பி வைத்திருக்கிறாள்.

முதல் முறை முடியும்போதே அடுத்தது கிச்சனில் நின்று கொண்டு செய்யலாம் என்றாள்.

அது முடியும்போதே அப்படியே பாத்ரூமில் குளித்துக் கொண்டே செய்யலாம் என்றாள்.

அவள் வாயைத் திறந்து கொண்டு சத்தமிட்டவாறு தூங்குவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். முதுகெல்லாம் அப்படி ஒரு கொடுமையான வலி. கள்ளக்காதல் செய்கிற பொண்டாட்டியை கையும் களவுமாகக்கூட பிடிப்பதற்கு வக்கில்லாமல் பே என்று மல்லாந்து கொண்டிருந்தேன். எழுந்து போக முடியும் என்பதை நம்பவே முடியவில்லை. அந்த ஜோடிகள் இதுவரை எத்தனை ஆட்டம் முடித்திருப்பார்கள் என்பதை யோசிக்கும்போது எனக்கே அவமானமாக இருந்தது. ரமணி அவன் தன்னை ஆளுவதற்கு அனுமதி கொடுத்திருக்க மாட்டாள். சும்மா படு என்று சொல்லியிருப்பாள்.

செல்லக்குட்டி, செல்லக்குட்டி என்று அவனை முத்தமிட்டுக் கொஞ்சியவாறு அவளே அவனை நிதானமாக ஆண்டு அனுபவித்து தன்னை ஒருமுறைக்கு இருமுறை பொங்கிப் பெருகி முடித்து அவனையும் புல்லரிக்க செய்திருப்பாள். விடியும் வரை கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு தூங்கச் சொல்லி ஆணையிடவும் அவளால் முடியும். நறநறத்துக் கொண்டு எப்படி தூங்கிப் போனேன் என்பது தெரியாது.

விடியலில் செல்லை ஆன் செய்தவாறு வீட்டுக்குப் போனேன்.

ரமணி ஹாஸ்பிட்டலில் இருந்தாள். அவளுடைய அம்மாவிற்கு டிரெண்டு வியாதிகள் நிறைய. ஒரு நோயாளியாகவே அடையாளத்தை எடுத்துக் கொண்டு அதில் திருப்தி கொண்டிருக்கிறவர்கள். இரண்டு மாதத்துக்கு ஒரு முறையாவது ஏதாவது ஒன்று வரும். அதன்படி நேற்று மூர்ச்சை அடைந்து மயங்கி  விட்டிருக்கிறார்கள். வழக்கத்தின்படி அவளைக் கொண்டு வந்து சேர்த்து ரமணியும் அவளுடைய சகோதரர்களும் அங்கேயேதான் இருந்திருக்கிறார்கள். நானும் என்னுடைய வழக்கத்தை மேற்கொண்டு குசலம் விசாரிக்கிற சடங்கு முடிந்ததும் அலுவலகத்துக்கு வந்து பயணத்துக்கு கிளம்பியும் விட்டோம். ஆக, நேற்று எதுவும் நடக்கவில்லை.

விமானத்தில் இருந்து இறங்கி, காரில் டில்லியை விட்டு தாண்டும்போதுதான் திலீப்பும் அவனது நண்பர்களும் இரவுப்பார்ட்டி ஒன்றை வெகு விமரிசையாக நடத்தியிருப்பது தெரிய வந்தது. வீடியோக்களை எனக்கே கூட அனுப்பி வைத்து இருந்திருக்கிறார்கள். ரமணியிடம் மூஞ்சியைக் கண்டுபிடிக்காத லெவலில் மன்னிப்பு மாதிரி எதையாவது ஒன்றைக் கேட்டு வைப்போமா என்று தயக்கத்தில் தூக்கத்துடன் பல ஊர்களைக் கடந்து விட்டேன். பல முறையும் சிக்னல் வேறு கிடைக்கவில்லை. பார்த்தால், அவளே செய்த போன் வந்து விட்டது.

அவள் அழுவது கேட்டது.

அடடா, அவளுடைய அம்மா விடைபெற்றுக் கொண்டு விட்டாளா?

ஒழிந்தது சனியன் என்று முதலில் வந்ததை ஒதுக்கி என்னம்மா என்று கேட்டேன்.  

முதலில் மன்னிக்கச் சொல்லி கேட்டாள்.

எதுவோ ஒரு முட்டு சந்துக்குள் சிக்கிக்கொண்டு அவளுக்கு திலீப் மீது ஒரு காதல் வந்துவிட்டதாம். அவனை அவமானம் இல்லாமல் சுற்றிக்கூட வந்தாளாம். ஆனால் அவனிடம் நான் உன்னைக் காதலிப்பது போலிருக்கிறது என்று திலீப்பிடம் சொல்ல துவங்கியதுமே, அவன்  சந்தோஷைப் போன்ற ஒரு உத்தமனுக்கு துரோகம் செய்ய நான் தயாரில்லை என்று சொல்லி விட்டிருக்கிறான். ரமணிக்கும் அறிவுக்கண் திறந்து விட்டிருக்கிறது.

சாமியிடம் நான் செய்ததெல்லாம் தப்பு என்று மண்டி போட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்கிற செய்தி வந்தால், ஒருத்தி நடுங்கிப் போகாமல் இருப்பாளா சொல்லு?

மருத்துவமனையில் இருந்து வந்து படுக்கையில் வீழ்ந்ததும் வரிசை வரிசையாக கெட்ட கெட்ட கனவுகள். உனக்கு எதுவோ நடந்து விடுவதைப் போலவே பார்த்திருந்து அந்த தூக்கம் முடிகிற வரையில் தொடர்ந்து அழுதிருக்கிறேன் என்றாள். பத்திரம், பத்திரம் என்று சொல்லுகிற அந்த மனசின் குரலே எனக்கு கேட்டது. எத்தனை முறை ஆசைப்பட்டுக் கேட்டிருக்கிறாய், நீ வந்ததும் நாம் கிச்சனில் வைத்து செய்து கொள்ளலாம் என் செல்லக்குட்டியே என்று ஒருவிதாக சூடேற்றி முடித்து விட்டு போனை முடித்தாள்.

நாங்கள் சாய் குடிக்க நின்ற இடமெல்லாம் வழுக்கியது.

மூன்று நாட்களாக இப்படியே சொட்டிக் கொண்டிருக்கிறதாம் மழை.

நான் ஒருமுறை திலீப்பை தழுவிக்கொள்ள விரும்பினேன். அல்லது குறைந்தபட்ஷம் தோளில் கை போட்டுக்கொள்ள ஆசை வந்தது. சாய் குடிக்க வராத அவன்,  சற்று தள்ளி நிறுத்தப்பட்ட காரில்தான் இருந்தான். நான் போனதும் தூக்கத்துடன் எழுந்து வெளியேறி வந்து நீ இந்தக் காரில் இருந்து கொள் என்றான். அதற்கும் முன்னால் நின்றிருந்த காரைக்காட்டி நீ இருந்த சீட்டில் தூங்கிக் கொண்டு வருகிறேன் என்றான். அநேகமாக நான் அவனை அணைக்க கரங்களை விரித்ததை அவன் கவனிக்கவேயில்லை. நான் பின்னால் புறப்பட்ட காரின் முன்பகுதியில் டிரைவருக்கு அருகே உட்கார்ந்து கொண்டேன். எல்லோரும் ஏறிக்கொள்ள இரண்டு கார்களும் புறப்பட்டன.

இம்முறை தூங்காமல் கொள்ளாமல் முன்னால் உட்கார்ந்து கொண்டு வந்ததால் எங்களுக்கு முன்னால் சென்ற கார் ஒரு காரணமும் இல்லாமல் அந்தப் பாலத்தில் இருந்து சற்றே திரும்பி, அப்புறம் அதைத் திருத்திக்கொள்ள முடியாமல் கடல் போல பிரவாகித்துக் கொண்டு புகையெழுப்பி சென்றிருந்த அந்த நதியில் விழுந்து நகர்ந்து ஓரிரு முறை தென்பட்டு அப்படியே மறைந்து போயிற்று என்பதை நான் எனது கண்களால் பார்த்தேன்.

அப்படி நடந்த ஒன்றிற்கு ஒரு சிறு தடயம் கூட வைக்காமல் தனது பாட்டிற்கு அது மறைந்து போனதை கண்டுபிடிக்க ஆகாது என்று இராணுவமே கை விரித்து விட்டதை செய்திகளில் எல்லாம் கூட சொன்னார்கள்.

நானும் ரமணியும் எங்களை ஆற்றிக் கொள்ள பல நாட்கள் தேவைப்பட்டன.

இது ஏதாவது தண்டனையா என்கிற ஆராய்ச்சியின் முடிவிற்கு செல்லவே முடியவில்லை. கடவுள் எப்படிப்பட்ட ஆளாக இருப்பான் என்பதை தீர்க்கமாக சொல்ல முடியாததைப் போல, அப்படி ஒருவன் இருக்கிறானா என்பதற்கும் இல்லை என்பதற்கும் ஆதாரம் கிடைக்கவில்லை. அவனவன் தங்களுடைய வெறிக்கு மட்டுமே பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

கடைசியில் அதற்கு ஒரு விடை கிடைத்தது.

நான் ஒரு பொறியில் மாட்டிக் கொண்டிருந்தேன், எனக்கான தண்டனை அதில் இருந்தது.

“என்ன போனடித்தால் எடுக்காமல் இருக்கிறாய்? உன் மூலம் நான் ஒரு பிள்ளை பெற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறேன் என்பதை சொன்னேனா இல்லையா? இன்று இரவும் உன்னால் வர முடியாமல் போயிற்றென்றால் அத்தனை விஷயங்களையும் நான் ரமணியிடம் சொல்லுவேன் ! நீ என்னை மோசடி செய்து விட்டாய் என்று போலீசில் புகார் அளிப்பேன் !”

விக்கித்து நின்றேன்.

ஊர்மிளா சிரித்தாள்.

“நைட் ஆனா ஒரு ஈ காக்கா இருக்காது ! பால்கனில வெச்சு செய்யலாம் வா !”

***

மணி எம்.கே.மணி திரைத்துறையில் பணியாற்றி வரும் இவருக்கு மீசையில் கறுப்பெழுதும் தினங்களின் காஸ்மிக் நடனம் எனும் சிறுகதைத் தொகுப்பு, வேறு சில ஆட்கள், எழும் சிறு பொறி – திரைப்படங்கள் குறித்த கட்டுரைத் தொகுப்பு அண்மையில் மதுர விசாரம் எனும் நாவல் வெளியாகி நல்ல கவனம் பெற்றது. – தொடர்புக்கு – mkmani1964@gmail.com