பால்வெளி மயக்கம்

ஜீவ கரிகாலன்

‘உணவு தீர்ந்து போன யுகத்தில் எஞ்சியிருக்கும் சொற்ப மனிதக்கூட்டத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாய் நான் கனவு கண்டுகொண்டிருக்க.. “பகல்லயே தூக்கமா?” என்று கிள்ளியபடி எழுப்பிவிட்டாய். ஒளிரூட்டும் ஆடைகளை அணிந்த உன்னைப் பார்க்கையில் கண்கூசிட முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு ஆடையை அவிழ்க்கச் சொன்னேன்.

காலை ஆகாரம் தேடி பயணிக்கும் நேரத்தில் “என்ன இது ட்ரெஸ் போட்டுக்கிட்டு” என்று திட்டியபடி, தூசுப்படலங்களை வழித்துப்போடும் வேலையில் உனக்கு உதவி செய்ய ஆரம்பித்தேன்.

“ஒவ்வொரு யூனிட் காலத்திலும் நீ பாதி நேரம் இப்படி ஆடை அணிந்து கொள்கிறாய். நாம் அடிக்கடி வேட்டையாட வெளியே செல்ல வேண்டும் என்று உனக்கு ஏன் புரியாமல் இருக்கிறது.”

முன்பொரு யுகத்தில் ஒரு பெரும் கருஞ்சூறாவளி ஒன்று நம்மை விழுங்கியபோது என்னென்னவோ மாற்றங்கள் நடந்தது. சிறியது பெரியதாகவும், பெரியது சிறியதாகவும் மாறிக்கொண்டன.. என்னமோ துளையென்று நம் முன்னோர்கள் அழைத்து வந்த நிகழ்வு, அதுவே தான் புயலாக மாறி அழித்தது.

இப்போது மீந்துபோனவற்றில் உயிரோடிருக்கும் நட்சத்திரங்களை வேட்டையாடிக் கொன்று தின்று உயிர் வாழ்கிறோம். உயிர் வாழ எஞ்சியிருக்கும் நட்சத்திரங்களை உன் ஆடைகளுக்குள் அதுவும் உன் பருத்த முலைகளின் காம்புகளில் அலங்கரிப்பதற்கோ மறைப்பதற்கோ பயன்படுத்துகிறாய். அவையும் கூட உன் முலைகளின் உஷ்ணம் தாங்காது சீக்கிரம் வாடிப்போய் சுருங்கிக் கொள்கிறது. உணவை வீண் செய்வது என்னால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத செயல். உன்னைப் பலமுறை எச்சரித்து விட்டேன் என்றாவது ஒருநாள் உனக்கும் எனக்குமான போர் ஆரம்பிக்குமாயின் – இம்முலை நட்சத்திரங்களே காரணமாகும் குறித்துவைத்துக் கொள்..

இத்தனை ஆக்ரோஷமாக உன்னிடம் கத்திக் கொண்டிருக்கும் ஒருவனை அலட்சியமாகப் பார்த்து சிரித்தபடி என் கன்னத்தை தட்டுகிறாய்.. கொஞ்சம் பலத்துடனே.. ’

ஆஆ…

திடீரென்று கண் விழிக்கையில் என்னருகே நீ.

“என்னடா கனவா இது” என்றபடி என்னைக் கிள்ளிப் பார்த்தாய். எனக்கும் நன்றாகவே வலித்தது.

சொன்னேன்

“ஐயோ அப்ப இதுதான் நெஜமான்னு சந்தோசத்துல தலைகால் புரியலடா..”

மெதுவா உன்னை பேர் சொல்லி அழைத்துப் பார்த்தேன். அப்புறம் நான் வைத்த இன்னொரு பெயரையும் சொன்னேன்.

“டிஸ்டர்ப் பண்ணாத”

கை மட்டும் என்று கேட்டேன். ம்ம் ஆனா என் கால்ல தான் வைக்கனும்னு சொன்னாய்..

கால்களில் இருந்து மெதுவாக நண்டு மாதிரி ஊர்ந்து உன் ஆடையை எதிர்திசைக்கு அனுப்பிடப் பார்த்தேன். ஏனோ நீ ‘செருப்பு’ என்று மட்டும் சொன்னாய். நீ சொன்ன செருப்பு நான் வென்ற கோப்பைகளுக்குப் பக்கத்திலே தான் இருப்பதாய் உணர்ந்தேன்.

கவனத்தை திசை திருப்ப உன் பெருவிரலால் என் தாடையை திருப்பி விட்டாய், மறுபடியும் கால்களைப் பிடிச்சுவிட்டேன்..

மடியில் வைத்திருந்த பாதங்களை கீழே வச்சுருந்தா ஆயிரம் முத்தம் கொடுத்திருப்பேன்.

ஆனா நான் உனக்கு கொடுப்பதாக நீயும் உணர வைத்தேன். அது ஒரு மயக்கம், உலகின் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் இருந்து கொண்டு, அது ஒரு மலையுச்சியாகவோ, வெட்டவெளியாகவோ இருப்பதானாலேயே தெரியும் நட்சத்திரக் கூட்டங்களில் அதோ கேலக்ஸின்னு சொல்லிட்டு நட்சத்திரங்களைப் பார்த்து மயங்குற மாதிரி தான்.. நாம நிக்குற புள்ளியும் கேலக்ஸியில் தான் இருக்குதுன்னு உணராமயே நமக்கு கிடைக்காத ஒன்றை தூரத்தில் இருப்பதாக நினைத்தபடி மயங்குவது. என்ன விழிப்புணர்வு அடைந்தேனா?

உனக்கு முதல் முத்தம் கொடுக்க ஆரம்பித்த பின்னர் இந்த பிறப்பு முடியும் வரை நான் கொடுத்துக் கொண்டே தான் இருக்கிறேன் என்பதை உணரும் தருணம் இது. கேலக்ஸிக்கு நன்றி.

அப்படித்தான் பாதம், பாதக்கமலம், ஸ்ரீபாதம் என்று சொல்வது எல்லாம் கேசம் வரை நீண்டு செல்வதற்கான ஒரு தொடக்கம் தான்.

இந்தா என்று கால்களை நீ நீட்டுவதும் கூட ஒன்றைத் தொடங்குவதற்குத் தானே. நீ உணர்கின்ற முத்தங்களுக்கு இடையே மெய்மையைக் கலைத்துப் போடும், பொய் X மெய் இரண்டும் எனக்கு ஒன்று தான்.

கண்களை மூடிக்கொண்டே இருக்கற நீ, நான் சொல்ல உணர்வதை எப்படியோ உணர்ந்து சிரிக்கிறாய்.

“பொய்யா மெய்யா”

“இரண்டும் தான்”

“எப்படி நீ நான் கேட்காத கேள்விக்கு பதில் சொல்கிறாய்.”

“இல்லை இல்லை நீ நான் கேட்கும்முன்னே காலத்தை குழப்பிப் போடுகிறாய். இந்த பதிலுக்கு சரியான கேள்வியை நானே கேட்டுவிடுகிறேன்.”

“அதுவரையிலும் உனக்கு கால் மட்டுந்தான்”

“உனக்கு தான் கால்கள் சாதாரணமானது. எனக்கு அது ஒரு நட்சத்திரத் தொகுதி, முத்தங்களால் எண்ணிப் பார்ப்பது என் வழக்கம் என்று உனக்குத் தெரியாதா என்ன?”

நானும் ஃபுட்-ஃபெடிஷ் குழுமத்தில் சேர்ந்துவிட்டேனோ என்று தோன்றியது.  புதிய பெயர்களைக் கொண்டு பெருமை கொள்வதில் இந்த நாகரிகம் தான் எத்தனை அக்கறையாய் இருக்கிறது பார்த்தாயா? எனக்கு ஆதிஷேசன் மேல் பள்ளி கொண்டிருக்கும் திருமாலின் ஞாபகமும் வந்தது.

“இப்பவாச்சும் வந்ததே.. சரி கதய சொல்லு”

‘ஒவ்வொரு ஆண்டும் நவராத்திரியின் போது அம்மா வைக்கின்ற கொலு பிரம்மாண்டமாய் இருக்கும். ஒருநாள் பஞ்சம் பிழைக்க அதிகாலையே யாருக்கும் தெரியாமல் ஊரைவிட்டுப் போகும்போது அவற்றை விட்டுவிட்டே கிளம்பினோம். கொஞ்சம் நிலைமை சரியாகும் போது ஊருக்குப் போனபோது அத்தைங்க அவற்றை அவுங்க வீட்டு அலங்காரத்துக்கு எடுத்து வச்சுருந்தாங்க அதில் எனக்குப் பிடிச்ச பொம்மை காமதேனுவும் அடக்கம். காமதேனு என்பதே பால்வெளியைக் கடையும் போது வந்தது தான் என்பதால் அது என்ன கேட்டாலும் தரும் எனும் கதைதான் அதற்குக் காரணம். அதற்குப் பின்னர் நடந்த நவராத்திரிகளில் சம்பிரதாயமாக சில பொம்மைகளை எங்கள் வீட்டில் வைத்து வழிபாட்டாலும், காமதேனு பொம்மை இல்லாததால் நான் அம்மாவுக்காக காமதேனுவிடம் காமதேனு உள்ளிட்ட பொம்மைகள் திரும்ப கிடைக்கனும் என்று பிரார்த்தனை செய்தேன்.

“காமதேனு சிலையே இல்லாமல் எப்படிடா காமதேனுகிட்ட வேண்டுவ” என்று என் தம்பி சொல்லும் வரை எனக்கு அது உரைக்கவேயில்லை. அப்போது எங்களிடம் காமதேனுவும் இல்லை பள்ளிகொண்ட பெருமாளும் இல்லை. அப்போதிருந்து தான் நான் பாற்கடலைத் தேட ஆரம்பித்தேன், இதற்காக ஏலகிரி மலையில் உள்ள காவலூர் டெலெஸ்கோப் இருக்கும் பகுதியில் அத்துமீறி நுழைந்ததற்காக ஒரு முறை கைது செய்யப்பட்ட கதையை ஏற்கனவே உனக்கு சொல்லியிருக்கிறேனே… சரி நவராத்திரி கதைக்கே போவோம்..

நீ சிணுங்கவதைப் புரிந்தும் மேற்கொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.

எப்படியோ படிப்பில் தேறி, மரக்கிளையைப் பிடிப்பதுபோல் ஒரு வேலையைப் பிடித்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தேன். பக்தியெல்லாம் பஞ்சத்தில் பொட்டலம் கட்டி தெருவிலே போட்டு வைத்தாலும், நவராத்திரி காலங்களில் யார் வீட்டுக்காவது போய் கொலு பார்க்கலாம் என்றே தோன்றும்.. மைலாப்பூரில் நவராத்திரி காலத்தில் கொலு பொம்மைகள் நடைபாதைகளிலும், திடீர் கடைகளிலும், சில மண்டபங்களைப் பிடித்தும் அமோகமாக வியாபாரம் நடக்கும்.

விஜய தசமியன்று பத்தாவது நாளில் அதுவரை மாதக்கணக்கில் விற்பனையாகி வந்த பொம்மைகள் ஐம்பது அறுபது சதவீத தள்ளுபடியில் விற்க ஆரம்பிப்பார்கள். ஏக களேபரமாக இருக்கும். அடுத்த வருடத்திற்காக வாங்கிச் செல்லும் புத்திசாலிப் பெண்மணிகள் காரில் வருவார்கள், ஆனால் அதிபுத்திசாலித்தனமாய், துறுதுறுவெனத் திரியும் தங்களது ஹைபர் ஆக்டிவ் குழந்தைகளையும் கூட்டி வருவார்கள். இவற்றையெல்லாம் நான்கு வருடங்களாகத் தொடர்ந்து பார்த்து வருகிறேன். ஒருவகையான சேடிஸம் தான் அது என்றாலும், அப்படித் தள்ளுபடியில் வாங்கி செல்லும் பொம்மைகள் வீடு செல்வதற்குள் உடையும் என்று நம்பிக் கொண்டிருந்தேன்.

பொம்மைகள் எங்கிருந்தெல்லாம் தயாரிக்கப்பட்டு வருகின்றன எனத் தேடலானேன். வடக்குப்பகுதியிலிருந்து வரும் நாடோடிகள் செய்யும் அலங்கார பொம்மைகளை என்னால் இந்த வரிசையில் ஏற்க முடியாது. அதே போல காதிகிராஃப்ட் பொம்மைகளை விட, மடிப்பாக்கத்திலிருந்து வரும் பொம்மைகளை விட, பெங்களூரில் இருந்து வரும் பொம்மைகளை விட, ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் இருந்து வரும் பொம்மைகள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அதன் நேர்த்தியும் முக லட்சணமும் பிரத்தியேகமானது.

பொதுவாக நான் பொம்மைக்கடைக்காரர்களிடம் பேசவே மாட்டேன். அவர்கள் சிற்பிகள் அல்ல என்று தெரிந்தாலும், ஏதோ ஒரு உணர்வு அவர்களிடம் பேசவிடாமல் தடுத்தது. சொல்லிக்கொள்ளும்படியான வேலை இல்லாதவன் என்பது நெற்றியில் டட்டூவாக இருப்பது போன்ற உணர்வு கூட காரணமாயிருக்கலம். அப்படியாக ஒரு வருடத்தின் விஜய தசமியில் கிட்டத்தட்ட வியாபாரம் முடிந்து எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்த அந்த வயதானவரிடம் என்னையும் மீறி பேச்சுக் கொடுக்கலானேன்.

“இந்த மீரா எவ்ளோ?”

“ஸாரி ரெண்டு தான் மிச்சமிருக்கு, அது நல்ல விலைக்குப் போகும். நோ டிஸ்கவுண்ட்ஸ்” என்றார்.

எனக்கு ஆதிகேசவன் மீது கவனம் திரும்பியது

“ஆமா திருவரங்கநாதன் ஏன் இவ்ளோ இருக்கு”

“சுத்தமா போகவேயில்லைப்பா.. பிக் டிஸ்ஸப்பாயிண்ட்மண்ட்”

“ஓ.. எதுனால”

“தெரிலயேப்பா” மும்மூரமாய் அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார். உதவட்டுமா என்று சைகை செய்ததற்கு, சைகையிலேயே வேண்டாம் என்றார்.

“ஏன் விக்கலைன்னு எனக்குத் தெரியும்”

“அப்படியா, சரி ஏன்னு சொல்லு?”

“இன்னைக்கு இருக்கற அரசியல் சூழல் தான் காரணம். ஆணுக்கு சமமா பெண் எல்லா துறைலயும் வேல பாக்குற காலத்துல, எந்த பெண்ணுக்கும் ஆம்படையான் காலை அமுக்கிவிடனும்னு, அதுவும் இந்த காலத்துல தோனுமா என்ன? பொலிட்டிக்கலா மட்டுமல்ல ஸோசியலாவே இந்த இமேஜ் இப்ப எக்ஸ்பையரி ஆச்சு தாத்தா” என்றேன்.

“டேய் ஏண்டா படுத்தற” என்று நீ கேட்டது நியாயம்தான். கதைசொல்லி தூங்கவைக்க நீ என்ன குழந்தையா? ஆனாலும் கதைக்கு ‘ம்’ கொட்டாமல் காதுகளை நிரடிவிட்டுக் கொண்டே இருப்பது அக்கதைக்கு விருது வாங்குவதைப் போன்றது.

“விருது வாங்கி….”

எனக்குள்ளே இருக்கும் ஒரு வன்மக்காரனையும் மீறி உன்னோடு நான் இப்படியெல்லாம் இருக்க முடிவது திருவரங்கனின் அருள் தான்.

“தெரியுமா அன்னைக்கு அவர் எனக்கு சும்மாவே ஒரு அந்த பள்ளிகொண்ட பெருமாளை எடுத்துக் கொடுத்தார். என்னால நம்பவே முடியல..”

“ரியலி காசு வாங்காமலா?” என்று கால் விரல்களைக் கொண்டே என் தாடையை நிமிர்த்திக் கேட்டாய். உன் கண்களில் பொய்யற்ற வியப்பையும் அவ்வப்போது காண்கிறேனே.

“ஆனா பஸ்ஸிலே போகும்போதே கீழ போட்டு ஒடச்சுட்டேன்”

“அட எரும” என்கிற ஆண்களுக்கே உரித்தான பிராண்டட் பட்டத்தை நீ எனக்கும் 1330-வது முறையாகத் தந்தாய்.

அதென்ன 1330 குத்துமதிப்பா சொல்றியா என்றாய்

கூடி முயங்கப் பெறின் என்று சிரித்தேன். ஒரு சின்ன சந்தேகம் வந்தது.

மறுபடியும் என்னையே கிள்ளிப் பார்த்தேன்.. வலித்தது

அந்த வெளிர் மஞ்சள் நிற சேலையில் ஆஹா. உன் பாதங்களின் வெப்பத்தை கொஞ்சம் அதிகப்படுத்தினேன்.. என் விரல்களை இதழ்களாக நினைத்தபடி உன் பாத விரல்கள் ஒவ்வான்றாகத் தொட்டுத்தொட்டு நீவி விட்டேன்..

அப்போ தான் இந்த மெட்டி ஞாபகம் வந்தது. திரும்பிப் பார்த்தேன், அருகில் இருந்த பையை எட்டி எடுத்தேன். அதில் இருந்த ஒரு சிறு பையைத் திறந்து பெட்டியை எடுத்தேன். ஏற்கனவே இருந்த மூன்றில் ஒன்றை மீண்டும் தொலைத்திருந்தேன். மீதம் இரண்டு மட்டுமே. உன் கண்ணருகில் காண்பிக்கும் போது, அதை தட்டிவிட்டு “இதெல்லாம் ஓல்ட்டா” என்றபடி என்னை உன் மாரில் சாய்த்துக்கொண்டாய். மெட்டி தளத்தில் உருளும் சப்தத்தை வைத்து அது எங்கே போயிருக்கும் என நான் கவனித்த திசையிலேயே உன் பார்வையும் திரும்பியது. எனக்குச் சிரிப்பு தான் வந்தது. நல்லவேளை சிரித்திருந்தால் வேறுமாதிரி ஆகியிருக்கும். அதிகாரம் ஊடல் உவகை.

திடீர்னு என்னிடம் ஒரு கேள்வியும் கேட்டாய்.

“ஆமா நீ சொல்றது கரெக்ட்தான. எவளாவது புருஷன் காலை அமுக்கிவிடுற பொம்மையை வைத்து அழகு பார்ப்பாளா, ஆனாலும் நீ பொண்ணுங்கள இவ்ளோ புரிஞ்சுவச்சுருக்க அளவை பார்த்தா உனக்கு அனுபவம் ஜாஸ்தியோன்னு தோணுது”

“யம்மே… ஈயாளு கடைஞ்செடுத்த உத்தமனாக்கும்”

கடித்து வைத்தாய். ஏ … உனக்கு பொய்க்கடி என்பது பற்றி தெரியாதா. ஒரு நாய் வளர்த்தால் கூட பொய்க்கடியென்றால் என்னவென்று தெரிந்திருக்கும். அதுசரி ஒரு பூனை எப்படி நாய் வளர்க்கும். உனக்கு மீத கதையையும் சொல்லத் தோன்றியது

“ஒன்னு தெரியுமா அடுத்த வருசம் மைலாப்பூர்ல அதே தாத்தாவைப் பார்த்தேன். அவர் அந்த வருஷ அதிக விற்பனை திருவரங்கநாதன் தான் என்றார். எனக்கு கடும் ஆச்சரியமா போச்சு. ஆனா அவர் அந்த பொம்மையைக் காட்டி கண்ணடிச்ச போதுதான் நல்லா கவனிச்சேன். திருவரங்கநாதன் தன் கால்களை அமுக்கக் கொடுக்காமல் மடியில் தலை வைத்துப் படுத்துருந்தான். லக்ஷ்மியில் கைகளில் ஒன்று அவர் தலையையும், இன்னொன்று அவர் காது மீதும் இருந்தது. உன்னைப் போலே நிரடிக் கொடுத்திருப்பார்” என்றேன்.

நீயோ “ப்யூட்டிஃபுல்” என்றாய்.

இப்போது நீ கேட்க முனைந்த கேள்விக்கு பதில் சொல்லட்டுமா, அவர் அந்த முறையும் ஒன்றை இலவசமாகத் தந்தார். ஆனால் நான் வாங்கவில்லை. சந்தோசமாகவே மறுத்தேன். அதற்குப் பின்னர் கொலு மீதிருந்த ஆர்வம் போய்விட்டது. என்ன, அன்று மட்டும் நீ எனக்கு இப்படி கிடைப்ப என்று தெரிஞ்சிருந்தா, அதை வாங்கிருப்பேன்.

“ஓ சாருக்கு மடில தலை வைக்கனுமா” என்று நக்கலோடு தான் கேட்டாய். காய்ச்சலுற்ற உன் உடலில் உஷ்ணத்திற்காக இரண்டு பாதங்களையும் சூடுபறக்கத் தேய்த்துவிட்டேன். 

“நான் கொஞ்சம் திரும்பிப் படுத்துக்குறேன். என் இடுப்பையும் கொஞ்சம் தேச்சுவிடுறியா” என்று நீ கேட்டபோது, என் கண்ணில் ஒரு சிறு மீன் டால்பீன் போல் இடம் வலம் மாற்றித் துள்ளிக் குதித்தது.

ஒகேன்னு கொஞ்ச கொஞ்சமாய் முன்னேற, அதற்கேதுவாக நீ திரும்பிப் படுத்தாய். ஆனால் மறக்காமல் உன் பாதங்களை விடுவிக்கும் போது ரெண்டுலயும் தலா ஒன்று மட்டும் கொடுத்தேன்.

கொஞ்சம் சேலையக் கீழிறக்குன்னு சொன்னேன். சேலையைக் கீழிறக்கியபடி குப்புறப்படுத்தாய்.

விலக்கினேன். நீ சொல்லியிருந்த அந்த மச்சத்தைத் தேடினேன். மீன் போன்ற வடிவத்தில் இருக்கும் அது நான் பார்க்கவும் அது தன் இறக்கைகளை படபடவெனத் துடித்தது.. நீந்துவதற்குத் தயாராக இருப்பது போல் பாவித்தது. உன் இடுப்பினில் நான் கை வைத்ததும் அது என் கை வழியாக நழுவி துள்ளிக் குதித்து மேலே போய்விடுமோ என்று லேசாகப் பயந்தேன். ஆனால் அது ஏன் விண்மீனாக விரும்பப் போகுது, வீடற்றவனுக்கு தான் வானம் கூரையாகும். அது பால்நதியில் தானே ஜனித்திருக்கிறது, ஆகவே உன் இடுப்பைவிட்டு வெளிவராது ஆனால் அவ்வப்போது இடம்மாறிக்கொள்ளும். அதனால் என்ன?

வறுத்த கோதுமை நிற இடுப்புக்கு மேல் என் கரிய கைகளை வைத்தவுடனேயே எனக்குத் தோன்றியது. ஏன் திருவரங்கப் பெருமான் ஸ்ரீதேவியின் பாதங்களை முத்தமிடக் கூடாது என்று தோன்றியது …. மைலாப்பூரில் அப்படி ஒரு பொம்மையை சிலையைப் பார்க்க முடியுமா. இடுப்பிலிருந்து கை விடுத்து மீண்டும் உன் கால்களை அடைகையில், என்னைச் சூழ்ந்தது மார்கழியின் வாசம்.

ஆம் நான் சொன்னது மார்கழியின் குளிரை அல்ல அதன் வாசனையை.

கட்டிலின் ஸ்ப்ரிங் நெளிந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். தூக்கத்தைக் களைக்காத முத்தங்களைக் கொடுக்க பயிற்சி பெற்றவனாக நான் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் போதே எனக்கு ஒரு நப்பாசை. நான் ஏன் இப்போது அந்த மைலாப்பூர் தாத்தாவிடமோ அல்லது பொம்மை செய்யும் கலைஞரிடமோ கனவில் வந்து திருவரங்கநாதனின் புதிய திருக்கோலம், ஸ்ரீதேவியின் பாதங்களை முத்தமிடும் விஷ்ணுவை பொம்மையாக்கக் கூடாதா என்று கேட்டுவிட ஆசை வந்தது.

‘ஐயயோ அப்படிலாமா பொம்மை வைப்பாங்க’ என்று என் மனக்கேள்விக்கு நீ பதிலாக இன்னொரு கேள்வி கேட்டாய்.

உனக்குத் தெரியும் ஒரு ஃப்ரெஞ்ச் ஆர்டிஸ்ட் புள்ளிக் கோலங்களை ஆய்வு செய்து அவற்றில் நவீன மொழியில் படங்கள் வரைஞ்சு காட்சிகள் வைக்கறாங்க, அதுல அவுங்க ஒரு எட்டுக்கு எட்டு கோலத்தைப் பற்றி விவரணை செஞ்சாங்க, எட்டு போன்ற வடிவத்திலேயே மேலும் கீழுமாய் சிறிதும் பெரிதுமாய் இரு ஜோடி பாதங்கள் வரையப்பட்டிருக்கும் அதை 3D பண்ணி பெரிதாகக் காட்டினால் ஒரு ஆண் பாதத்தில் அதாவது விஷ்ணு பாதத்தில் ஒரு பெண் அதான் ஸ்ரீதேவியின் பாதங்களை வைத்தது போன்ற ஒரு காட்சியை வைத்துள்ளார்கள் என்று விவரணை செஞ்சாங்க.

“வெரி இண்ட்ரெஸ்டிங் டா..” என்றாய். அதனால தான் சொல்றேன் எராடிக்கெல்லாம் நமக்கு புதுசில்ல ஹனி, அது மார்கழியைப் போலவே விசேஷமாக நமக்குள் பனிரெண்டில் ஒரு பங்கு அங்கம் வகிக்கும். பாதாதி கேசம் என்று சொல்றது ரசிப்பதற்கான ஒருமுறை.. அதற்கும்மேல் பேசியது போதும் என்று என் வாய் பொத்தினாய்.

ஐயா பாதாதி.. முடிஞ்சிருச்சுய்யா, வேற ஏதும் செய்யறிங்களா என்றாய்.

முயங்குவதற்காக பாயும்போது இந்த பால்வெளி எப்படி குறுக்கே வந்தது. தூசு படிந்த நட்சத்திரங்களினூடே, வெப்பம், குளிர் இரண்டையும் கடந்தே லட்சம் கோடி கோள்களில் ஊடுருவி ஊடுருவி தேடிக்கொண்டே போய்க் கொண்டிருக்கிறேன். எல்லாவற்றையும் கிழித்துக் கொண்டு தேடிக்கொண்டிருக்கும் அந்த இயந்திர நாற்காலி கிழட்டு விஞ்ஞானியையும் முந்திக்கொண்டு, மற்றொரு ஐரோப்பிய கிழவனையும் முந்திக்கொண்டு அதனை நோக்கி ஊடுருவிக் கொண்டே இருந்தேன். ஏதோ ஒரு கிரகத்தின் நகம்கீறி என் சுண்டு விரலில் ரத்தம் வர நிறுத்திப் பார்த்தேன். என் விரலை நீ எப்போதும் உறிஞ்சுவாயே என்று தோன்றிட….

பால்வெளியில் சுற்றிக்கொண்டிருக்கும் கிரகங்களின் வட்டப்பாதைகளில் படிந்திருக்கும் தூசுப்படலங்கள் நாகமாய் அங்கு எழுந்து நின்றது.

பள்ளிகொண்ட பெருமாள் என்று சொல்பவனின் தலையை வெட்டிவிடு என்று ஸ்ரீசக்கரத்தை விடுவித்துவிட்டு, லேசாக அந்த வெண்சங்கினை ஊதிப்பார்த்தேன்..

“ப்ப்ப்வூஃஃப்ப்”

ஸ்ரீதேவியின் மாயக்குரல் விஷ்ணுவாகிய என்னை மீண்டுமொருமுறை அழைத்தது “டே எருமமாடு…”

மீண்டும் கிள்ளிப் பார்த்தேன். வலித்தது.

ஆனால் இந்த முறை வலிக்கும் போது வேறு மாதிரி வலித்தது.

எழுந்து உட்கார்ந்தால் ஒரு பாய், சுற்றிலும் புத்தகங்கள், அருகில் என் சகாக்கள் என என் அதே மேன்ஷன். இதென்ன ஸ்டீரியோ டைப் கதையாக இருக்கிறதே..

ஹனி எனக்கு இப்போது ஒரு சந்தேகம். நான் இப்போது அசலாக எங்கிருக்கிறேன்?

ஆனால் உன் கால்களைத் தேய்த்துவிட்டுக் கொண்டிருப்பதில் நீ கண்ணயர்ந்து தூங்க ஆரம்பிக்க, உன் கனவில் நானும் என் சகாக்களும் எங்கள் அறையில் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறொம் என நம்புகிறேன்.

விழிக்கும் போது நான் கேட்பதற்கு ஆம் என்று சொல். கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருக்கும். அப்புறம் நீ சீக்கிரமே தூங்கிவிடு அப்போது தான் நான் உன் அருகினில் வருவேன்.

ஏனென்றால் அதுதான் மெய்.

மீண்டும் சங்கொலித்தது. சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் கிரகங்களிடமிருந்து சற்றுத் தள்ளியிருந்து மிதந்து கொண்டிருந்தேன். நிம்மதியாக இருந்தது…

***

ஜீவ கரிகாலன்

பதிப்பாளர், கண்ணம்மா, டிரங்கு பெட்டி நூல்களின் ஆசிரியர். Ph – 9940021472