ஜிலேபி

சரவணன் சந்திரன்

சின்ன வயதில் இருந்தே ராகவனுக்கு ஜிலேபி என்றால் கொள்ளைப் பிரியம். மீசை அரும்பின காலத்தில் அவன் பார்த்தவொரு படத்தில் முதலிரவு காட்சியொன்றில் அவளுக்கு ஜிலேபியை நாயகன் ஊட்டி விடுகையில், அவள் நாணிச் சிரிப்பாள். ஜிலேபியைவிட குறிப்பாய் அந்த நாணம் ராகவனுக்குள் கிளர்ச்சியை உண்டு பண்ணியது.

புகழ்பெற்ற ஆங்கிலப் பத்திரிகையின் தமிழ்ப் பதிப்பில் சர்வே ஒன்று வந்திருந்தது. அதை ஆர்வமாக வாங்கிப் படித்தான் ராகவன். ஒருத்தனுக்கு எதனாலெல்லாம் எழுச்சி ஏற்படுகிறது எனக் கேள்வி கேட்டுப் பதிலை வாங்கிப் போட்டிருந்தார்கள். ஒருத்தன் பெண்களின் செருப்பைப் பார்த்தால், எழுச்சி வருகிறது என்று சொல்லி இருந்தான், மிகவித்தியாசமாக. இன்னொருத்தன் சமையல்கட்டு, அடுத்தவன் காரின் பின்புறம் என்றெல்லாம் வகை வகையாகச் சொல்லி இருந்தார்கள். அதனடிப்படையில் ஜிலேபியினுடைய நாணமொன்றும் தகாதது அல்ல என்கிற முடிவிற்கு வந்து சேர்ந்தான் ராகவன். தவிர அவனிடம் கேட்டிருந்தால்கூட, அதைத்தானே சொல்லி இருப்பான்?

குளியலறையில் புகுந்து கொண்டு, படத்தில் கண்ட காட்சியை மீளவும் எண்ணித் தனக்குத்தானே கைக்கிளர்ச்சியடைந்து கொண்டிருப்பான். அந்தக் காட்சி மட்டுமே பல வருடங்களாக அவனுக்குத் தேவையும் பட்டுக் கொண்டு தொடர்ந்தது. வெளியே இருந்து அவனுடைய அம்மா, “இதே ரோதனையா போச்சு இவனோட. பொம்பளைக குளிக்கிற மாதிரி இவ்வளவு நேரமாவா குளிப்ப” எனக் குரலெழுப்பிக் கதவைத் தட்டுவாள். வேண்டா வெறுப்போடு துண்டை வைத்துத் தலையைத் துவட்டியபடி வெளியே வரும் ராகவன், தனது அம்மாவின் கண்களை அந்த மாதிரியான சமயங்களில் ஏறிட்டும் பார்க்க மாட்டான்.

அவனுடைய அப்பா திருப்பூரில் ஒரு சாயப் பட்டறையில் வேலை பார்த்தார். நீண்ட காலமாக அங்கே வேலை பார்த்த காரணத்தினாலேயே, சீக்கு வந்து சீக்கிரமாகச் செத்தும் போனார். அவர் செத்தபோது பனிரெண்டாம் வகுப்பு கடைசிப் பரிட்சை எழுதினான். அதற்கடுத்து மேலே படிக்கப் போக முடியவில்லை. படிக்கிற காலத்திலேயே பக்கத்தில் இருந்த செல்போன் கடைக்குப் பகுதி நேரமாக வேலைக்குப் போனான். அம்மா திருப்பூர் நெடுஞ்சாலைகளில் பழ வியாபாரம் செய்தாள். அவனுடைய தயவில்லாமலேயே அவளால் வாழ்க்கைப்பாட்டிற்கான தொகையை, சாலையில் அமர்ந்தபடியே திரட்ட முடிந்தது. அக்கா ஒருத்தியை அப்பா சாவதற்கு முன்பே காங்கேயத்தில் கட்டிக் கொடுத்து அனுப்பி விட்டார்கள்.

அக்கா வீட்டோடு அம்மா சாயம் மாதிரி ஒட்டிக் கொண்டாள். அடிக்கடி அவள் காங்கேயத்திற்குக் கிளம்பிப் போய்விடுவாள். திருப்பூரில் வீட்டில் இருக்கிற சமயங்களில் மட்டும் அவனுக்கு சமைத்துப் போடுவாள். தலைதடுமாற குடித்துவிட்டு வந்தாலும், கேட்பதற்கு நாதியில்லை வீட்டில். பெரும்பாலும் ராகவன் வீட்டுக்கு வெளியேதான் அதிகமும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

செல்போன் கடையில் முழுநேரமாக வேலையில் சேர்ந்த பிறகுதான் ராஜலட்சுமியைப் பார்த்தான். நாள்முழுக்க கடையில் நின்று கொண்டிருக்கிறதனால் வரும் அயர்ச்சியைப் போக்க வழிதேடிக் கொண்டிருந்த காலமது. கொஞ்சம் கருத்திருந்தாலும், ஜிலேபி காட்சியில் நாணிய அந்நடிகையைப் போலவே ஒருசாயலில் ராஜலட்சுமி இருந்தாள். ராகவன் அவளோடு பேச்சுக் கொடுத்து அவளது எண்ணை வாங்கிக் கொண்டான்.

முதலில் தவறிய அழைப்பை விடுத்தது ராஜலட்சுமிதான். ”தெரியாம டச்ல கை பட்டிருச்சு” என்றாள் பேசும்போது. பாய்ந்து திருப்பி அழைத்தது ராகவன். முதல் பேச்சிலேயே முழுக் கதையையும் சொல்லிவிட்டாள் ராஜலட்சுமி. அவளுடைய கணவன் மேலுக்கு முடியாமல் இருக்கிறான். இவள்தான் சம்பாதித்து இரண்டு குழந்தைகளையும் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். என்ன செய்தாலும் கையில் பணம் இருப்புக் கொள்ளவே மாட்டேன் என்கிறது. ஏதாவது புதிதாகத் தொழில் பண்ணலாமா என யோசிப்பதாகச் சொன்னாள். குறிப்பாய் அவனையும் ஒருஆளாக மதித்துப் பேசினாள்.

ராகவன் அவளுக்கு வியாபாரம் துவங்க யோசனைகள் சொல்வதாகச் சொன்னான். அவள் அரக்கு நிறச் சேலை கட்டி அவனைப் பார்க்க அடுத்தமுறை வந்தாள். தலையில் மல்லிகைப்பூச் சரத்தைப் பிளந்த வாக்கில் தொங்கப் போட்டிருந்தாள். ராகவன் அவள் மடியில் சொக்கிப் போய் அந்தக் கணத்தில் விழுந்தான். “ஒரு தம்பியோட அக்காவ லவ் பண்றோம். ஒரு அண்ணனோட தங்கச்சியை லவ் பண்றோம். ஒரு அப்பாவோட மகளை லவ் பண்றோம். ஏன் ஒரு புருஷனோட பொண்டாட்டிய லவ் பண்ணக் கூடாது?” என விபரீதமாக யோசித்தான். அவளை எப்படியாவது கரங்களுக்குள் கிடத்தி, ஜிலேபியை வாயில் திணித்து அந்த நாணத்தைப் பெற்று விடவேண்டுமெனத் திட்டமிட்டான் ராகவன்.

இவன் இந்த விபரீதத்தில் மூழ்கி இருந்த நிலையில், அவள் வேறொரு திட்டத்தில் இருந்தாள். ஊரில் ஒதுக்குப்புறமாக மசாஜ் பார்லர் ஆரம்பிக்கலாம் என்றாள். அவளது சிநேகிதி தன்யா அப்படித்தான் ஒன்றைத் துவக்கின அடுத்த மாதத்திலேயே ஸ்கூட்டி வாங்கி விட்டதாகச் சொன்னாள். உடனடியாகவே அந்த யோசனை ராகவனுக்குப் பிடித்து விட்டது. ஏனெனில் அவன் சில நேரங்களில் உடல் மதமதப்பிற்காக அங்கே போய் வந்திருக்கிறான்.

எப்படியாவது ஒரு ரெண்டாயிரம் ரூபாயைத் தேற்றிக் கொண்டு உள்ளே போய்விடுவான். கடைசியில் அவனுக்குக் கரத்தால் ஆலிங்கனம் செய்யும் போது அந்த நாணக் காட்சியைக் கற்பனையில் கொண்டு வருவான். ஆனால் பக்கத்தில் அதைச் செய்கிறவளின் மீது அவனது சுண்டுவிரல்கூடப் படாது. இதுகுறித்த தோராயமான அனுபவம் உண்டு என்பதால், அவளது திட்டம் அவனுக்கு உகந்ததாகவும் பட்டது. அவனது நண்பர்கள் சிலரே இந்தத் தொழிலில் இருக்கிறார்கள் என்பதால், அது நல்ல யோசனையாகவும் தெரிந்தது.

“என் புருஷனுக்கு துரோகம் பண்ணக் கூடாது. என்னால யாருக்கும் முந்தானையை விரிக்க முடியாது. சத்தியமா நெஞ்சில இருந்து சொல்றேன் இதை. மசாஜ்னா தொட்டுத் தடவுனா போதும். எல்லா சதையும் ஒண்ணுதானே? ஆனா மத்ததை என் வாழ்நாள்ள ஒரு போதும் பண்ண மாட்டேன். அதுக்குத்தான் இந்த தொழிலுங்கறேன். இல்லாட்டி அதுக்கே போயிருக்க மாட்டேனா? இதுல நல்ல காசும் கெடைக்குது” என்றாள் நீட்டி முழக்கி. அவள் சபதத்தையெல்லாம் அப்புறம் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்கிற இடத்தில் இருந்த ராகவன், மட்டன் திங்க மாட்டாள், ஆனால் குழம்பு மட்டும் ஊற்றிக் கொள்வாள், என எளிமையாக அதைப் புரிந்து கொண்டான்.
சொந்த ஊரில் செய்ய முடியாது என்பதால், தாராபுரத்தில் செய்யலாம் என முடிவு எடுத்தார்கள். ராகவனுக்குத் தெரிந்த நண்பன் ஒருத்தனின் வழியாக கட்டிக் கொண்டிருந்த கட்டுமானம் ஒன்றின் உச்சியில் உள்ள அறையை வைப்புத் தொகை செலுத்தி எடுத்தார்கள். ராஜலட்சுமி பதினைந்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தை அவள் பங்காகப் போட்டாள். மிச்சம் ராகவனுடையது என்று முடிவானது.

அவர்கள் புழங்குகிற அறை நன்றாகக் கட்டி முடிக்கப்பட்டிருந்தது. வெளிப்புறம் மட்டுமே பூசப்படவில்லை, ஆனாலும் செயல்பட ஒன்றும் பழுதில்லை. ராகவனின் நண்பன்தான் குறைந்த விலையில் படுக்கிற பழைய மசாஜ் மேசையை வாங்கிக் கொண்டு வந்தான். எண்ணையேறி வழுவழுவென இருந்தது, தயிரும் நெய்யும் உண்ட ஒரு உடலைப் போல. “பால் காய்ச்சணுமா” என ராஜலட்சுமி முகத்தில் கேள்விக்குறியோடு கேட்டதைக் காதில் வாங்காமல், செல்போனில் மசாஜிற்குத் தூண்டில் போட்டு ஆள் பிடிக்கும் வேலையில் இறங்கினார்கள்.

ராகவனுக்கு இந்த தொழிலைப் பற்றி நன்றாகத் தெரியும். அதன் கிளுகிளுப்புக் கதைகள் பற்றி அதை நடத்துகிற நண்பர்களிடம் இருந்து ஏற்கனவே கேட்டுமிருக்கிறான். அந்தக் கதைகளைக் கேட்பதற்காகவே ஒருத்தனை அவன் தேடிப் போய்ச் சந்திக்கவும் செய்வான். பெரிய பெரிய ஹோட்டல்களில் இருக்கும் மசாஜ் மையங்களுக்கு எல்லாம் சிக்கல் இல்லை. விபச்சாரத்தைத் துணைக் கிளையாகக் கொண்டு இயங்கும் மையங்களுக்குத்தான் சிக்கல் எனக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறான். அடிக்கடி காவல்துறையினர் வந்து கொத்தாகத் தூக்கிக்கொண்டு போய்விடுவார்கள் என்பதும் ராகவனுக்குத் தெரியும்.

ஆனாலும் இந்த தொழில் அந்த மசாஜை போலவே வழுவழுப்பானது என்றுணர்ந்தான் அப்போது. நாற்பத்தி ஐந்து நிமிடத்திற்கு இரண்டாயிரம் ரூபாய். சும்மா ஏதாவது, வாசானதிபரிபூரண என்கிற மாதிரி பெயர் சொல்லி ஒரு எண்ணையை உடல் முழுக்கத் தேய்த்து கடைசியில், “ஹேப்பி எண்டிங்” எனக் கையால் மகிழ்ச்சி அளித்துத் திருப்பி அனுப்பி விட வேண்டும். ஒருநாளைக்கு எத்தனை நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள் எனக் கணக்குப் போட்டான் ராகவன்.

அவளுமே அடிக்கடி வந்து, முதுகிற்குப் பின்புறம் நின்று செல்போனை எட்டிப் பார்த்தாள். அவளது கண்களிலுமே புதிய தொழில் ஒன்றைத் துவக்குகிற ஆர்வம் எதற்கும் தயார் என எட்டிப் பார்த்தது. முதல்நாள் ஒருத்தர்கூட சீண்டவில்லை. இரண்டாம் நாள் மதியம் போல ஒருத்தன் அந்த எண்ணிற்கு அழைத்தான். தொழிலுக்குப் புதியவர்கள் என்பதால், ஏதோ ஹெராயின் கடத்துவதைப் போல ரகசியமாக அவனைப் பல இடங்களில் நிறுத்திச் சோதித்து அழைத்துக் கொண்டு வந்தார்கள்.

ஆனால் வந்தவனுக்கு இதெல்லாம் பழைய சமாச்சாரம் போல. “நல்லா பண்ணி விடச் சொன்னா தனியா டிப்ஸ அங்க தந்திடறேன். டச்சிங்குக்கும் சேத்து” என்றான். ராஜலட்சுமியோடு அவனை அறைக்குள் தள்ளும் போது மட்டும் ஒருசங்கடம் ராகவனின் நெஞ்சிற்குள் எழுந்தது. அந்த ஒருகணம்தான், சுதாரித்து மீண்டு குறுகுறுப்பான அந்த உலகத்தினுள் லயித்து விழுந்தான் ராகவன்.

முதல் தொழிலை முழுமுற்றாய்ச் செய்து முடித்து விட்டாள் ராஜலட்சுமி. வெளியே வந்தவன், “நாளைக்கும் வருவேன். நல்லா இருந்துச்சு” என்றான். ராகவன் அவளைத் திரும்பிப் பார்த்த போது, அவள் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்தச் சிரிப்பு என்னவோ போல இருந்தது ராகவனுக்கு. அடுத்த நாளும் திரும்பி வந்தான் அவன்.

அந்த முறை அறைக்குள் இருந்து குரல் எடுத்துக் கத்தினாள் ராஜலட்சுமி. ராகவனும் அவனது நண்பனும் அறைக் கதவைத் தட்டி உடைத்து உள்ளே போனார்கள். இந்த மாதிரி மையங்களில் ஏன் உள்பூட்டே இருப்பதில்லை என்பது அப்போதுதான் அவர்களுக்கு உரைத்தது. வந்திருந்தவன் அவளைக் கட்டிலுக்குக் கீழே கிடத்தி கால்களை விரித்துச் சுவரோடு சாய்த்து வைத்திருந்தான், இவர்கள் போனபோது. ராஜலட்சுமி இடுப்பு வரை நிர்வாணமாக இருந்தாள். இவர்கள் உள்ளே நுழைந்ததும் அவசரமாகத் தரையில் கிடந்த துணியை எடுத்து மேலே போர்த்திக் கொண்டாள். அவனது முதுகில் ஒரு அடியைப் போட்டதும் வேக வேகமாக எழுந்து அவனும் உடைகளை அணிந்தான். வேகமாக எழுந்து போய் உள்ளே இருந்த கழிவறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள் ராஜலட்சுமி.

வேறு எதுவும் சிக்கல் வரக்கூடாது என்பதால், அவனை அமைதியாகப் போவதற்கு அனுமதித்தார்கள். அவனுமே கொஞ்சம் அரண்டு போயிருந்தான். போவதற்கு முன்பு, “வலுக்கட்டாயமா காலை இப்படி விரிச்சு வைக்க முடியுமா” என்றான். அவன் போனதுமே ராகவன் அவளை அழைத்து, “அவன் சொன்னதுல கொஞ்சம் உண்மை இருக்கு. என்ன நடந்துச்சு?” என்றான்.

“கொஞ்சம் அசந்திட்டேன். நானும் மனுஷிதானே? அப்புறம் திடீர்னு வீட்டுக்காரர் நினைப்பு வந்திருச்சு. அதான் சத்தம் போட்டேன்” என்று சொல்லிவிட்டு, சடக்கென அழுதபடி ராகவனின் நெஞ்சில் சாய்ந்து கொண்டாள். திடுக்கிட்ட ராகவன் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல், சினிமாவில் செய்வதைப் போலக் கைகள் இரண்டையும் காற்றில் வீசிப் பிறகு அவளது முதுகை அணைத்துக் கொண்டான். சிறிது நேரத்திலேயே வேகத்தோடு அவள் விலகியும் கொண்டாள்.

அவள் முகத்தையே குறுகுறுவென உற்றுப் பார்த்தான். அதற்கு முன் அவள் செய்த அத்தனையுமே உண்மையாகச் செய்ததைப் போலத் தோன்றியது அவனுக்கு. அந்த நேரத்தில் அவள் நாணிச் சிரித்தது ராகவனுக்குள் கிளர்ச்சியை உண்டு பண்ணியது. ஒருநாள் இல்லாவிட்டாலும் ஒருநாள் தன்னிடமும் அசந்து போகத்தானே போகிறாள்? அப்போது வைத்துக் கொள்கிறேன் என எண்ணினான் ராகவன். அவளது நாணம் அவனுக்குள் தொடர்ந்தபடியே இருந்தது.

மூவரும் அமர்ந்து மதியம் பியர் குடித்தார்கள். அவனது நண்பனான மாதேஸ் நேரடியாகவே விஷயத்திற்கு வந்துவிட்டான். “மசாஜ் பார்லர்ல நம்மாள ஜெயிக்க முடியாது. தொட்டுத் தடவிட்டு கடைசில முடியாதுன்னு சொன்னா மிருகமா சிலர் இந்த மாதிரி ஆகத்தான் செய்வாங்க. பாதுகாப்பான இடத்தில தொரத்தி விடலாம். ஆனா நாம இந்த இடத்தில பயந்து பயந்து செஞ்சுக்கிட்டு அதைச் செய்ய முடியாது. எதுக்கு இந்த சீப்பிடிச்ச வேலை. பேசாம நேரடியா படுக்கிற தொழிலயே இன்னும் கொஞ்சம் ஆட்களை சேத்து பெரிசா செஞ்சுட்டு போகலாம். என்ன சொல்ற ராஜலட்சுமி?” என்றான். எடுத்த எடுப்பிலேயே அவள் முடியவே முடியாது என மறுத்து விட்டாள். அந்த முடிவைப் பெருமையாக உணர்ந்தான் ராகவன்.

ஆனால் இருவரையும் இந்தத் தொழிலில் இறக்கி விட்ட வகையில், உடன் இருந்து உதவிகள் செய்வதற்கு ஒத்துழைப்பதாகச் சொன்னாள் ராஜலட்சுமி. ஏனெனில் ஏற்கனவே அந்த இடத்தை வாடகைக்கும் எடுத்தும் விட்டனர். இனி திரும்ப முடியாது இதிலிருந்து. மேல்வேலைகளுக்கு ராஜலட்சுமி உடன் இருப்பது, ஏற்கனவே இந்த தொழிலில் இருக்கும் விக்கியை கூடவே வைத்துக் கொள்வது, மேலும் இரண்டு பெண்களை அழைத்துக் கொள்வது என முடிவு எடுத்தார்கள்.

அதன்படி விக்கி உடனடியாகவே கிளம்பி வந்தான். “ஏன் இவளே நல்ல பீஸூதானே? ஏன் முடியாதாமாம்” என்றான் ராஜலட்சுமியை பார்த்து. “இந்த தொழிலுக்கு நான் பணம் போட்டிருக்கேன். மேலயும் போடப் போறேன். அதனால எவனும் என்னை போட வேண்டியதில்லை” என்றாள் மப்பாக. பக்கத்து காவல்நிலையத்தில் விக்கியுடைய உறவினர் ஒருத்தர் வேலை பார்ப்பதாகவும், அவர் சிக்கல் வராமல் பார்த்துக் கொள்வார் என்றும் மாதேஸ் சொன்னான். விக்கி அடிக்கடி ராஜலட்சுமியைக் குறுகுறுவெனப் பார்த்தவாறே தனது திட்டங்களை விவரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் சொன்னது எல்லாமே வாயையும் பிளக்க வைக்கிற மாதிரிக் கதைகள். உண்மையில் அவனுடைய பெயர் ராஜதுரை. விக்கி எனப் பெயர் மாற்றத்தை அவனாகவே செய்து கொண்டானாம். கெஜட்டில் மாற்றி விட்டானா என்று தெரியவில்லை. “விக்கிங்கறது இந்த தொழிலோட அடையாளம். உங்களுக்கு தெரியுமா அவன் ஒரு சர்வதேச புரோக்கர். நாம இங்க அய்யக்கா பாளையத்தில இருந்தும் அம்மச்சி புரத்தில இருந்தும் வத்தலும் தொத்தலுமா ஆளைத் தேடிக்கிட்டு இருக்கோம். அவன் ரஷ்யா, அமெரிக்கான்னு உலகத்தில எல்லா மூலைகள்ள இருந்தும் ஆட்களை சென்னைக்கு கொண்டு வந்துடுவான். ஒருகோடி ரூபாய்க்கு கூட அவண்ட ஆள் இருக்கு. உலகத்தில இருக்க அபூர்வமான வைரத்தையும் வைடூரியத்தையும் கொண்டு வந்து படுக்கையில தள்ளிடுவான். உலக பேமஸூ அவன். தனி ப்ளைட்டே வச்சிருக்கானே பாறேன். ஒழுங்கான லிங்க் கிடைச்சா போதும் இந்த தொழில்ல உச்சத்தில போய் உக்காந்திரலாம். ஒண்ணேமுக்கால் இஞ்சுதான். ஆனா அது தங்கச் சுரங்கம்” என்று அவன் சொல்வதைத் துளி சங்கோஜம் இல்லாமல் வாய்பிளந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் ராஜலட்சுமி. வெறும் கதைதானே? அந்தப் பாவனையில் ராகவனுமே அவ்வாய் பிளத்தலை எடுத்துக் கொண்டான்.

சென்னையில் பெங்களூரில் ஹைதராபாத்தில் செயல்படுவதைப் போல நவீனமாக அந்த குட்டி ஊரில் செயல்பட வேண்டும் என்றான் விக்கி. அந்த அறைக்குப் பக்கத்தில் இன்னொரு அறையும் வேண்டும், ஒருமணி நேரத்திற்கு மூவாயிரம் ரூபாய், வெளியே போவது என்றால் பத்தாயிரம் ரூபாய், அதுவொரு ஐந்துமணி நேரக் கணக்கு, முழு இரவும் போன்ற வாய்ப்புகளைக் கடைசியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்றான். விக்கியின் இன்னொரு நண்பன் வழியாக அடுத்த வாரம் இரண்டு பெண்கள் இறங்கி விடுவார்கள் என்றும் முடிவானது.

திட்டங்களெல்லாம் நடந்தேறுவதற்கு முன்பு விக்கி செய்த செயல்தான் குழுவில் முதல் குழப்பம் எழுவதற்குக் காரணமாக அமைந்தது. தன்னுடைய செல்போனில் விளம்பரங்களைக் கொடுத்த விக்கி, இணங்கி வருபவர்களுக்கு பொய்யான பெண்கள் இருவரின் படங்களை அனுப்பினான். அந்தப் படங்கள் எல்லாவற்றையும் அவன் இணையத்தில் இருந்து தரவிறக்கம் செய்திருந்தான்.

அந்தப் படங்களைப் பார்த்து எச்சில் ஒழுகி முன்னேறி வருபவர்களை பேருந்து நிலையம், பஜார் என அலையவிட்டான். கடைசியில் எதிரே இருந்த வங்கியைக் காட்டி, “சார் நாங்க வெளீல இருந்து பேசறோம். எதிர்ல இருக்க வீட்டுக்குள்ள பொண்ணுங்க ரெண்டு பேரும் இருக்காங்க. நீங்க போய் சூஸ் பண்ணிக்கோங்க. நல்லா கோவாப்ரேட் பண்ணுவாங்க. இப்ப பேங்கில முதல்ல காசை போட்டு விடுங்க” என்றான். சிலர் சுதாரித்துக் கொண்டார்கள். சிலர் நப்பாசையில் அவன் சொன்ன வங்கிக் கணக்கில் போட்டார்கள். உடனடியாகத் தொலைபேசியை அணைத்து விட்டு, “லூஸானுக. எவ்வளவுதான் பெரிய ஆளா இருந்தாலும் இதுன்னு வந்துட்டாலே கண்ணை மறைச்சிருது பாறேன்” என்றான். இரண்டு மூன்று பேர் அப்படி ஒரேநாளில் மாட்டினார்கள். பெண்கள் வருகிறவரை அதை ஒரு விளையாட்டைப் போல ஆடினான் விக்கி.

ராகவனைத் தனியே அழைத்த ராஜலட்சுமி, “அவன் தப்பான ஆளு. ஆசை காட்டி மோசம் பண்றது தப்பு. அன்னைக்கு செஞ்சதுக்கே இன்னமும் நான் குறுகிக்கிட்டு இருக்கேன். இவன் சவகாசத்தை விட்டொழி” என்றாள். “எனக்கும் தெரியுது. கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ. நமக்குன்னு லிங்க் கிடைச்சதும் விலகிக்குவோம்” என்றான் ராகவன்.
ஆனாலும் ராஜலட்சுமியின் மனம், ராகவன் அவளிடமிருந்து விலகிப் போவதை அதன் ஆழத்தில் உணர்ந்தது. சிவகாசியில் இருந்து கிளம்பி வந்திருந்தனர் இரண்டு பெண்களும். புகைப்படத்தில் பார்த்ததைவிட மேலும் வயதானவர்களாகத் தெரிந்தார்கள். ராகவனுக்கு பிடிப்பில்லாமல் போனது அதைப் பார்த்து. “மொதல்ல சும்மா அனுப்பிச்சு பார்த்து ஆழம் பார்ப்பாங்க. அப்புறம் நல்ல பீஸா அனுப்புவாங்க” என்றான் விக்கி. ஆனால் அதற்குமே கல்லூரிப் பையன்கள் நிறையப் பேர் ஆவலாய் வந்து போனார்கள். ஒருதடவை அதில் ஒருத்தி வயிறு வலிக்கிறது என்று பொய் சொன்ன போதுகூட அவள்தான் வேண்டுமென அடம்பிடித்தான் அந்தக் கல்லூரிப் பையன். ”நல்லா வாசிச்சா எந்த பாம்புமே மகுடியே இல்லாட்டினாலும் நல்லா ஆடும்” என அதற்குக் காரணம் சொன்னாள் அவள். இருவரையும் பார்த்துவிட்டு சங்காத்தமே வேண்டாமெனத் திரும்பிப் போன கூட்டமும் உண்டு.

ஆள் வராத சமயங்களில் எல்லோரும் கூட்டாக அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். அத்தனை பேருக்கும் சேர்த்து அந்தப் பெண்களே சமைத்தார்கள். “மொச்சை போட்டு புளிக் குழம்பு வச்சிருக்கேன். எங்க வீட்டில இதைத்தான் அடிக்கடி செய்வேன். மொளப்பாறி எடுக்கிற திருவிழாவுக்கு மட்டும் ரெண்டு பேரும் ஓடிப் போய்ட்டு ஓடி வந்திர்றோம். குழுவில அதுக்காக பணம் கட்டிருக்கேன். இங்கதான் ஆட்கள் கொஞ்சம் ஏறி வர்றாங்க. எங்கூர்ல எல்லாம் செல்லாக்காசு” என்று சகஜமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தாள் லாவண்யா.

ராகவன் அவர்கள் இருவரையும் உற்றுப் பார்த்தான். ஒன்றுமே தனக்குள் நிகழவில்லை என்பதை உணர்ந்தான். அவர்கள் கோவில் திருவிழாவிற்குக் கிளம்பிப் போன போது, விக்கியின் தொடர்பில் இருந்தவர்கள் வட இந்தியாவைச் சேர்ந்த இரண்டு பெண்களை அனுப்பினார்கள். பீகாரோ? சதீஸ்கரோ? இரண்டுமே இடுப்பு உயரத்திற்கு ஆள் குட்டையாக, ஆனால் நெஞ்சு விரிந்து இருந்தார்கள். பார்ப்பதற்குச் சின்னப் பெண் போலவே இருந்தாலும், முகத்தில் மட்டும் தடிப்பு தெரிந்தது.

“ஆள்க பாக்கிறதுக்கு இப்படி இருக்காங்க. அவளோட உண்மை வயசை கேளு முப்பதும்பா” என்றான் மாதேஸ். ராகவன் விசாரித்துப் பார்த்ததில் உண்மை என்று தெரிந்தது. அந்த நேரம்பார்த்து வழக்கமான வாடிக்கையாளப் பையன் வந்து நின்றான். பொதுவாக இந்தத் தொழிலில் புழங்குபவர்கள் எல்லோருமே புனைப் பெயர்களைத்தான் சொல்வார்கள் என்பதால், வருகிறவர்களை அவர்களது செய்கையைக் கொண்டு நினைவில் வைத்துக் கொள்வார்கள். “கீச்செயினை கைல வச்சு சுத்திக்கிட்டே இருப்பாரே” இந்த மாதிரி.

பதினைந்தாயிரம் பணம் கொடுத்து அவர்களுள் ஒருத்தியை இரவு முழுக்க வெளியில் அழைத்துச் செல்வது என முடிவெடுத்தான். ஆனால் அதற்கு ராஜலட்சுமி ஒத்துக் கொள்ளவே இல்லை. “அது ரெம்ப தப்பு. மொழி தெரியாத புள்ளை. அவளை எப்புடி நம்பி அனுப்ப முடியும்? நாமென்ன பலசாலியா? நாளைக்கு உசுருக்கு ஒண்ணுன்னா என்ன செய்றது?” என்றாள். அறைக்குள் விக்கி கையை ஓங்கிக் கொண்டு அவளை அடிக்கப் பாய்ந்தான்.

அவன் யாருடைய அனுமதியையும் கேட்காமல், அந்தப் பெண்ணைக் காரில் ஏற்றி அவனோடு அனுப்பி வைத்தான். அவளுமே தயங்கித் தயங்கித்தான் கிடைக்கப் போகும் மூவாயிரம் ரூபாய் பணத்திற்காக காரில் ஏறினாள். மறுநாள் காலையில் அவள் முகமெல்லாம் வீங்கிப் போய்த் திரும்பி வந்தாள். ஓடிப் போய் ராஜலட்சுமி அவளைக் கட்டிக் கொண்டாள். அவளுக்குத் தெரிந்த மொழியில் நடந்ததைச் சொன்னாள். “நோ செல்ப். நோ இஷ்டம். நூடுல்ஸ் மாதிரி இருந்துச்சு. கவர் போடாம புல்நைட் மவுத் பண்ணச் சொல்லி அடிச்சுது” என்றாள்.

கருணையே இல்லாமல் விக்கி அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்த ராஜலட்சுமி, தனது பயணப் பையை எடுத்துக் கொண்டு வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறினாள். அந்த நேரம் பார்த்து மெடிக்கலுக்குப் போயிருந்தான் ராகவன். வந்து பார்த்தபோது ராஜலட்சுமி கிளம்பிப் போன விஷயத்தைச் சொல்லிவிட்டு, “பிடிக்காததை இடுப்பில சொருகிட்டு அலைய முடியாது. நீ தொழில் பார்க்க வந்தீயா? இல்லை அவளைத் தொழில் பார்க்க வந்தீயா? எழுதி வச்சுக்கோ. அவ உன்னையும் ஒருநாள் ஏச்சிருவா” என்றான் மாதேஸ். ராஜலட்சுமியின் எண்ணிற்கு ராகவன் அழைத்துப் பார்த்தபோது, அது அணைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. உடனடியாகத் தானும் போய்விடலாமா என யோசித்தான் ராகவன். ஆனால் வந்திருந்த பெண்களில் ஒருத்தியின் மீது அவனுக்கு கிளர்ச்சி உருவாகத் துவங்கி இருப்பதை உணர்ந்ததால், தன் எண்ணத்தைச் சன்னல் வழியே தூக்கி எறிந்தான்.

அதன்பிறகு அதற்குள்ளாகவே கால்போன போக்கில் உழலத் துவங்கினான், ராஜலட்சுமியை மறந்து. அவளுமே போனபின்னே அவனுக்கு ஒரு அழைப்பைக்கூட விடுக்கவில்லை என்பதில் அவனுக்கு கோபமும் இருந்தது.

என்னதான் தொழிலுக்கு வந்த பெண்கள் என்றாலும், இங்கே கிட்டே வா என்ற சொல் ஒருபோதும் ராகவன் வாயிலிருந்து வராது என அவனுக்கே தெரியும். அது மலரைப் போல மலர்ந்து தன்னை நோக்கி வந்து ஜிலேபியை வாயில் கவ்வி நாண வேண்டும் என எதிர்பார்த்தான் ராகவன். அந்தச் சூழலை உருவாக்க தன்னால் ஆனமட்டுக்கும் முயற்சி செய்தபடியே இருந்தான். “எதுக்கு அந்த அண்ணா இப்படி தயங்குது. ஜஸ்ட் டென் மினிட்ஸ்ல முடியிற மேட்டர்” என்றாள் அவள் இன்னொருத்தியிடம்.

ஆனாலும் ராகவனுக்கு அதுதான் வேண்டும் போல இருந்தது. அந்தப் பெண்கள் போய் இன்னும் புதிதாக, தரத்தில் கூடினவை என்று சொல்லப்பட்ட, மூன்று வட இந்திய பெண்கள் வந்தார்கள். ஆனால் மற்றவர்களைப் போல இல்லாமல், நிறைய விதிகளைப் போட்டார்கள். “நோ மவுத் கிஸ்ஸிங். நோ பூப் பைட்டிங். ஸ்ட்ரீக்டா கவர்” என்றார்கள். ஆனால் வந்து நிற்கிறவர்கள் எல்லாம் அந்த விதிகளுக்கு எதிரானவர்களாகவே இருந்தார்கள். “ஏங்க மூணாவது கூட பரவாயில்லை. நம்ம பாதுகாப்புக்குத்தான். ஆனா மொத ரெண்டும் இல்லாம என்னால பண்ணவே முடியாதுங்க” என்றார் ஒருத்தர்.

வழக்கமாக வரும் வயதான விருந்தாளி, “சர்க்கரை வியாதிக்காரங்க எங்க நிலையையும் யோசிச்சு பார்க்கணும். கவர் மாட்டுறதுக்குல்ல நாக்கு தொங்கிருமே எங்களுக்கு. ஏன் நாங்க சுத்த பத்தமா இல்லையா? எவ்வளவுனாலும் தர்றேன். அந்த கவர் சனியனை விட்டு முடுக்குங்க. இல்லாட்டி வேற பக்கம் போகவேண்டி இருக்கும். ரெகுலர் கஸ்டமரை இழக்காதீங்க. எக்ச்சா கூட காசு தர்றேன்” என்றார். இப்படி விநோதமான பல பிரச்சினைகளும் அதுசார்ந்த கோரிக்கைகளும் எழுந்தபடியே இருந்தன. இது ஒன்றும் எளிதாகச் சம்பாதிக்கிற வேலை கிடையாது, வெளியில்தான் அப்படி நினைத்துக் கொள்கிறார்கள் என்பது அப்போதுதான் ராகவனுக்குப் புரிந்தது.

ராகவனுக்கு ராஜலட்சுமிக்கு அடுத்தபடியாக இரண்டு மூன்று பெண்கள்மீது கிளர்ச்சி எழுந்தது. ஆனால் இவன் மெதுவாக முன்னேறுவதற்குள் அவர்கள் போய் வேறு பெண்கள் வந்து விடுகிறார்கள். ஆனால் சுட்டுப் போட்டாலும், அவனால் மெதுவாக மட்டுமே முன்னேற முடிந்தது.

இரண்டு தடவை வெவ்வேறு பெண்களிடம் அதிகாரத் தோரணையில் போய்க் கட்டிலில் படுத்தான். ஆனால் அவனால் செயல்படுவது குறித்த சிந்தனைக்கே வர முடியவில்லை. காய்ந்த வாழைப்பழத் தோலைப் போலக் கட்டிலில் கிடந்துவிட்டுத்தான் வர முடிந்தது. அவன் எதிர்பார்த்தது எல்லாம் ஜிலேபியைக் கடிக்கிற நாணம். ஆனால் அதற்கு நேர் எதிர்மாறானதாக இருந்தது அவனதுடல் சூழல்.

எல்லாவற்றையுமே உடைத்துப் பேசுகிற உலகமாக அதுவிருந்தது. அதுவரை வெளியில் இருந்து பார்த்ததால் அதன் ஆழ அகலம் ராகவனுக்குச் சரியாகத் தட்டுப்படவில்லை. ஆனால் உள்ளுக்குள் நுழைந்த பிறகே முட்டுச் சந்துகள் எல்லாமும் பிடிபடத் துவங்கின. ”சட்டுனு முடிக்காம உள்ள வந்து படுத்துக்கிட்டு அனத்திக்கிட்டே இருக்கான். நான் என்ன அவம் பொண்டாட்டியா உக்காந்து கதை பேச” என ஒருத்தி சொன்னபோது அதைக் கூர்ந்து கவனித்தான் ராகவன்.

இயல்பான உணர்வை உள்ளாடையைப் போலக் கழற்றி வைத்துவிட முடியும் என்பதே அப்போதுதான் ராகவனுக்கு உறைத்தது. “படுக்கையில வப்பாட்டின்னாலும் அங்கயும் ஒரு பொண்டாட்டியை தேடுவான் ஆம்பளை” என இந்த தொழிலில் இருந்த மூத்தவள் ஒருத்தி எப்போதோ சொன்னது ராகவனுக்கு நினைவில் வந்தது. தான் எதைத் தேடுகிறோம் என்பதில் தெளிவில்லாமல் இருந்தது. இவ்வாறான சிந்தனைகள் அவ்வப்போது வரும் ராகவனுக்கு.

விக்கி முன்னெடுத்த அந்தப் பாய்ச்சலில், சார்ந்திருந்த எல்லோருக்குமே கையில் பணம் புரளத் துவங்கியது. ராகவன் வலியுறுத்தி ராஜலட்சுமியின் வங்கிக் கணக்கில் அவளுக்கும் கொஞ்சம் கௌரவமான பணத்தைப் போட்டு விட்டனர். ஒரு தொலைபேசி செய்து அவளிடம் பேசி இருக்கலாமோ என ராகவனுக்கும் தோன்றியது. அதேசமயம் அவள் ஏதாவது அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணிச் சொன்னால், மனசு கேட்காமல் கிளம்பிப் போய்விடுவதற்கான அபாயமும் இருந்தது என்பதையும் ராகவன் அறிவான்.

இடையில் அவன் அக்காவின் மகளுக்குக் காதுகுத்திய விழாவிற்குப் போன போது அள்ளி இறைத்தான் பணத்தை. சொந்தக்காரர்கள் ஒட்டி உறவாடிய வகையிலும் ராகவனுக்குத் திருப்தியாக இருந்தது. மற்ற சுகத்தை விட்டு விடலாம், பணம் தருகிற சுகத்தில் கிறங்கி இருந்தான் ராகவன். அவனுடைய அத்தான் அவனுக்கு மரியாதை கொடுத்துப் பேசியதையும் ரசித்தான். “பணம் வர்றது ஒரு அமைப்பு. அந்த நேரத்தில வதங்கி போய் உக்காந்திரக்கூடாது. ஓடுங்க மாப்பிள்ளை. நாளைப் பின்னே பணம் வந்திருச்சுன்னா ஊரு நம்மோடதுதான்” என்றார் அனுசரணையாக. ஆனால் அந்த தொழில் பார்க்கிறான் என்று தெரிந்தால், கெடா வெட்ட வைத்திருந்த அரிவாள் ராகவன் மேலே பாய்ந்திருக்கும். திருப்பூரில் பைனான்ஸ் தொழிலில் நண்பனுக்கு ஒத்தாசையாக இருப்பதாகச் சொல்லி இருந்தான்.

ராகவனுக்கு பணம் வந்துவிட்ட பிறகு திடீரென குடும்பத்தின் மீது பிடிப்பு வந்துவிட்டது. அடிக்கடி அக்கா குழந்தைகளிடம் தொலைபேசியில் பேசுவான். அவர்கள் கேட்கிற பொருளை இங்கிருந்தே வாங்கி அனுப்புவான். அந்தமாதிரியான நேரங்களில் இதிலிருந்து விலகி விடலாமா என்றும் தோன்றி இருக்கிறது. அவனது நேரத்தின் பெரும்பகுதியை அக்கா குடும்பம் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்த சமயத்தில்தான் அவனுடைய அம்மா அவனை அழைத்து, “சம்பந்தகாரவுங்ககூட ரெம்ப நெருங்கக் கூடாது. தள்ளியே இருந்தாதான் பயமும் கௌரவமும் இருக்கும். டெய்லி அங்க கூப்டாத. ஏதாச்சும் பங்ஷன் வச்சா மட்டும் வந்துட்டு போ. உனக்குன்னு புள்ளைக வந்த பெறகு அதை கொஞ்சிக்கோ. இல்லாட்டி மொட்டைப் பையன்னு நினைச்சிடுவாங்க” என்றாள்.

அப்படி ஒரு காரணம் வருவதற்குக் காத்திருந்தானோ என்னவோ? அதற்கடுத்து அக்கா குடும்பத்துச் சிந்தனைகளில் இருந்து இயல்பாகவே தன்னை விடுவித்துக் கொண்டான் ராகவன். மடையிலிருந்து நீரை வெட்டி விட்டால் என்ன செய்யும்? கிடைக்கிற பள்ளம் நோக்கிப் பாயத்தானே செய்யும்? ராகவன் மறுபடி கிளர்ச்சியை வேண்டி, வரும் பெண்களின் மீது கண்களைப் பாய்ச்சத் துவங்கினான். கட்டுப்படுத்த இயலாதளவிற்கு மண்டைச்சூடு அவனுக்குள் பரவத் துவங்கியது.

மதுரையில் இருந்து வந்திருந்தாள் அந்தப் பெண். லோகிதா என வித்தியாசமான பெயரைச் சொன்னாள். பத்தாம் வகுப்பு படித்து முடித்திருக்கிறேன் என்றாள். வட இந்தியாவில் ஏதோ பெரிய விழா என மற்ற பெண்கள் கிளம்பிப் போயிருந்தனர். வந்தததில் இருந்து சளசளவென அவள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை ராகவன் பார்த்தான்.
மாதேஸூம் விக்கியும் இல்லாத நேரத்தில் அறைக்குள் நுழைந்த அவனைச் சாதாரணமாகப் பார்த்தாள் லோகிதா. கட்டிலில் அமர்ந்துவிட்டு அவளையும் அமரச் சொன்ன பிறகே அவளுக்கு வந்த நோக்கம் புரிந்தது. அவளது கையை எடுத்து தன் மடியில் வைத்துக் கொண்ட ராகவன் அவளிடம் சம்பந்தா சம்பந்தம் இல்லாமல் பேசத் துவங்கினான். அவளது தலையை இழுத்து நெஞ்சில் சாய்த்து, “ஏதாச்சும் பேசு” என்றான். அவளுமே ஊர்க்கதைகளைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

எதுவுமே அடுத்த கட்டத்திற்கு முன்னேறவில்லை என்றாலும் அவள் பேசிக் கொண்டிருப்பது அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது. மெதுவாக அவனது கால்சட்டையை மேயத் துவங்கிய போதும் கிளர்ச்சியடையாததைக் கவனித்தாள் லோகிதா. அவளது உதட்டை இறுக்கக் கையால் கவ்வி, “ஒதட்டை சுழிச்சு வெட்கப்பட மாட்டீயா” என்றான் ராகவன்.

நீண்ட நேரமாகியும் எதுவும் நடக்காததால் எழுந்து அமர்ந்த அவள், “அண்ணே நீங்க இல்லாத ஒண்ணை காத்தில தேடிக்கிட்டு இருக்கீங்க. இதுல சிக்கிக்காதீங்க. கிளம்பிடுங்க. நீங்க இதுக்கு ஒட்டலை. இதுக்கு மேலன்னா கண்டவங்ககிட்டயும் அசிங்கப்படுவீங்க” என்றாள் லோகிதா. எழுந்தமர்ந்த அவனுக்குமே அவள் சொல்வதில் உள்ள சூட்சுமங்கள் மெதுவாகப் புரிபடத் துவங்கின.

லோகிதா போனபிறகு ரேஸ்மா என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டவளிடமும் இதையே செய்து பார்த்தான் ராகவன். சுவற்றில் அடித்த பந்தைப் போல அந்தக் கிளர்ச்சி அவனிடமே திரும்ப வந்து மோதிப் பதுங்கிக் கொண்டது. எழுந்த அவள், “உனக்கு ஏதோ பிரச்சினை போல இருக்கு. டாக்டர்கிட்ட போனா சரி ஆயிடும்” என்றபோது சுருக்கென்று இருந்தது ராகவனுக்கு.

அதற்கடுத்து அவன் பெண்கள் பக்கம் போகாமல் இருந்தாலும், தேடுவதை அவனால் நிகழ்த்தாமல் இருக்க முடியவில்லை. “வந்து தொலைச்சிட்டு போயிடலாம். எதுக்கு இப்படி அறுத்து திங்கற மாதிரி வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு திரியறான்னு தெரியலை” என ஒருத்தி சொன்னதாக வந்து மாதேஸ் சொல்லிவிட்டு, “ராகவா நாம ஸ்வீட்டு கடை போட்டாலும் அதில இருந்து எடுத்து சாப்பிட முடியாத அளவுக்கு திகட்டல் வந்திரும்” என்றான்.

அவன் எப்படிக் கூர்மையாக அறிந்தான் அதை என ராகவனுக்குள் வழக்கமான திடுக்கிடல் வந்தது. “இல்லைடா சும்மா சதைதானே அது? ஒவ்வொண்ணுக்கும் அப்படி என்ன வித்தியாசம் இருக்குன்னு உத்துப் பாத்தேன்” என்றான் மாதேஸிடம் ஒரு தத்துவவாதியைப் போல. ஒன்றும் சொல்லாமல் எழுந்து போனான் மாதேஸ்.

ஆனால் ராகவனுக்கு அதற்குப் பிறகு மாதேஸை நிமிர்ந்து பார்க்க முடியவில்லை. எல்லோரிடம் இருந்துமே நாணல்புல் அளவிற்கு விலகிப் போனான் ராகவன். இரவுகளில் தூக்கமின்மை நோய் அவனைப் பசலையைப் போலப் பற்றியது. அந்த நேரங்களில் ராஜலட்சுமியை நினைத்துக் கொள்வான். அவள் கடைசியாய் கிறங்கிச் சிரித்த காட்சி என்றும் கலையாத காட்சியாக அவனுள் தங்கி இருந்தது. எல்லா பழங்களுமே ஒருநாள் முற்றிப் பழுக்கத்தானே செய்யும்? ராகவன் கண்களுக்குக் கீழே கருப்புவளையம் விழுந்து ஏதோ யோசனையின் வால் பிடித்து அலைகிறவனாகவே மற்றவர்களுக்குத் தட்டுப்படத் துவங்கினான். கருமை ஒளிவட்டமாய் அவனது முகத்திற்குப் பின் நின்றது.

“எந்நேரமும் இப்பிடி மூஞ்சியை தூக்கி வச்சுக்கிட்டே இருந்தா தொழில் உருப்படுமா? வர்றவங்க போறவங்ககிட்ட நாலு வார்த்தை சிரிச்சு பேசணும்” என்றான் மாதேஸ் எரிச்சலாக. அப்போது இன்னொரு பெண் கூர்மையாக விக்கியிடம் ஒன்றைச் சொன்னாள். கண்களை விரித்து உதட்டைக் கடித்து மடித்து அதைக் கேட்டான் விக்கி.

“என்னதான் இருந்தாலும் இது பூக்கிற தொழிலு. இங்க பூக்காத ஆளை வச்சுக்கிட்டு மாரடிக்க கூடாது. நம்ம உற்சாகம்தான் வர்றவங்களையும் தொத்திக்கும். அந்த ஆளால மத்தவங்க முன்னாடி எங்களை செல்லம் கொஞ்சி பேசக்கூட முடியலை. அவரு வாடி செல்லம்னு சொன்னாதானே வர்றவனும் வாடி ராசாத்திம்பான். இவரே வெறுப்போட பார்த்தா வர்றவனுக்கும் உள்ள வந்தா எழுச்சி இல்லாமத்தான் போகும்” என்று அவள் சொன்னதை எல்லோரும் அப்போது கடைசி விதியான, கவரை போலக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டார்கள்.

ராகவனின் இருப்பு சங்கடமாக அங்கே உணரப்பட்டது. மாதேஸ் வழியாகச் சொல்லி அவனை வெட்டிவிடலாம் எனத் திட்டமிட்டு சமயத்திற்காகக் காத்திருந்தனர். அதை ராகவனே வலியப் போய் வழங்கினான். குடித்துவிட்டு சித்தம் கலங்கியவனைப் போல ஹைதரபாத்காரியின் அறைக்குள் நுழைந்து விட்டான். அவள்மீது விழுந்து புரண்டு பைத்தியம் போலப் பிதற்றும் போது விக்கி வந்து, ராகவனை அடித்து வெளியே துரத்தினான்.

குடிபோதை தெளிந்தபிறகு நிதானம் தட்டிப் பார்த்தது ராகவனை. செய்தது தவறுதான் என உடன் இருந்த மாதேஸிடம் ஒத்துக் கொண்டான். “ராகவா உன்னை எதுவோ வேற பக்கம் இழுக்குது. இனிமே நீங்க இங்க இருந்தா செட் ஆக மாட்ட. ஒழுங்கா கிளம்பி வீட்டோட போயிரு. ப்ரெண்ட்ஸ்கிட்ட அசிங்கப்படாத” என்றான். அசிங்கம் என்ற வார்த்தையைக் கேட்டவுடன் எழுந்து நடந்தான் ராகவன். அவனைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள வங்கிக் கணக்கில் நல்ல பணம் இருப்பதை மாதேஸூம் அறிவான் என்பதால், விரட்டித் தடுக்கவில்லை. என்றாவது ஒருநாள் போட்டியாளராக ராகவனைக் களத்தில் சந்திப்போம் எனத்தான் அப்போது நினைத்தான் மாதேஸ். வழமையாக அதுதான் நடக்கும் அத்தொழிலில்.

அங்கிருந்து கிளம்பிய ராகவனுக்கு உடனடியாக ராஜலட்சுமியைப் போய்ப் பார்க்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது. அவளுமே இவனது மீள்வருகையை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்திருப்பாள் போல. மதியப் பொழுது ஆகையால், அவளது வீட்டிலுமே யாரும் இல்லை.

அமைதியாக கட்டிலில் அமர்ந்து இருந்த ராகவனின் பக்கத்தில், சேலையால் கையைத் துடைத்தபடி வந்து அமர்ந்தாள். அவளது தோள்பட்டை அவனது தோளில் இடிப்பதை உணர்ந்தான். அவனுக்குள் மெல்ல அது புறப்பட்டு வந்த போது, அழுகையும் சேர்ந்து வந்தது. அவனை அள்ளியெடுத்து மார்பில் போட்டுக் கொண்டாள் ராஜலட்சுமி. சிறுகுழந்தையைப் போல கேவிக் கேவி அழுதபடி, தனது பையில் இருந்து ஜிலேபியை எடுத்துக் கொடுத்தான் அவளுக்கு, நெஞ்சில் சாய்ந்து படுத்த வாக்கிலேயே.

அவளுக்குமே அதைப் பார்த்ததும் சிரிப்பு வந்து விட்டது. “சின்னப் புள்ளைகளுக்கு தின்னக் கொடுக்கிற மாதிரி கொண்டு வந்திருக்க. ஆமா நானும் சின்னப் பொண்ணுதான்” எனச் சொல்லியபடி அதைக் கடித்துத் தின்றபடி அவனைப் பார்த்து நாணிச் சிரித்தாள், குழந்தையைப் போல. அவளது கரங்கள் அசந்தவாக்கில் ராகவனின் இடுப்பை வருடிய போது, தலையை நிமிர்த்திப் பார்த்த ராகவன், அவளது உடல் தொடுகையில் இருந்து தன்னை விலக்கிக் கொண்டு, அவசர அவசரமாக எழுந்து நின்றான். அசந்து போகிற சமயம் என்ற அந்த ஒன்று கையைவிட்டு நழுவுகிறது என்பதை இருவருமே உணர்ந்தார்கள் அப்போது.

வீட்டை விட்டு அவசரமாக அவன் வெளியேறியதை அனுமதித்தாள் ராஜலட்சுமி. நதி தனக்குத் தோதான கடலை நோக்கிப் போய்த்தானே ஆகவேண்டும்? பிறகு ராகவனுக்கு அவன் அக்காவே பெண் பார்த்துக் கட்டி வைத்தாள். புதுசாய் தம்பதிகள் இருந்த, வாசலை மறித்து சாமியானா போட்டிருந்த கல்யாண வீட்டிற்கு ராஜலட்சுமியும் போயிருந்தாள். தட்டில் ஜிலேபியை தவிர எல்லா பண்டங்களும் இருக்கக் கண்டாள் அங்கே. அதைப் பற்றிச் சாடையாய்க் கேட்டதற்கு, “மாப்பிள்ளை ஜிலேபி மட்டும் இந்தப் பக்கம் வரவே கூடாதுன்னு கண்டிஷனா சொல்லிட்டார். ஏதோ அலர்ஜியாம்” என மாமனார்க்காரர் சத்தமாகச் சொன்னபோது, ராஜலட்சுமி நிமிர்ந்து புதுமாப்பிள்ளையின் முகத்தை, உதட்டை மடித்துக் கடித்துப் பின்விடுவித்துச் சிரித்துப் பார்த்தாள். ராகவன் சிரிப்பில் இருந்ததற்குப் பெயரும் நாணம்தான். நாணல் புல்லைப் போல வளைந்து நெளிந்தது அது.

***

சரவணன் சந்திரன் – தமிழ் நவீனக் கதையுலகில் தனக்கேயான வித்தியாசமான கதைக்களங்களுடன், வெவ்வேறு துறை சார்ந்த கதைகளைச் சொல்லி வரும் சரவணன் சந்திரன். இவரது படைப்புலகத்தின் பரப்பளவு சற்று விசாலமானது, தொடர்ச்சியாக இவரை வாசிப்பவர்களுக்கு இவர் கடத்தும் அனுபவங்களும் அவ்வாறே.. பத்திற்கும் மேற்பட்ட நூல்களை எழுதியுள்ளார் – ஐந்து முதலைகளின் கதை, ரோலக்ஸ் வாட்ச், அஜ்வா, பார்பி, லகுடு, சுபிட்ச முருகன், அத்தாரோ அசோகர் போன்ற நாவல்களுடன், மூன்று கட்டுரைத் தொகுதிகளும், ஒரு சிறுகதைத் தொகுப்பும் வெளிவந்துள்ளன. இவர் கோயில்பட்டியைச் சேர்ந்தவர் என்றாலும் தற்போது பணி நிமித்தம் பழனி (விவசாயப் பணி) மற்றும் சென்னை(மீன்கள் விற்பனை நிலையம்) ஆகிய இரு ஊர்களிலும் மாற்றி மாற்றி வசிக்கிறார். இவர் இதழியல் பணியுடன் தொலைக்காட்சி ஊடகத்திலும் சில காலம் பணிபுரிந்து உள்ளார். இவரது படைப்புகளை வாசிக்க இங்கே சொடுக்கவும்