லெஃப்ட்டு ரைட்டு

ஈரோடு கதிர்

படியிறங்கும்போது ஆறுமுகம் சார் என் கையைப் பற்றிக்கொண்டார். நான் தடுமாறுவேன் எனத் தாங்கிப்பிடிக்கிறாரோ? அப்படியெல்லாம் பிடிக்காதவர். என் கால் குறித்து ஒருபோதும் பொருட்படுத்தியதில்லை. அதுவே எனக்குப் பிடிக்கும். இப்போது மட்டும் ஏன் பிடிக்கிறார். இனி இப்படி பிடிக்க ஆரம்பித்துவிடுவாரோ. இதை வளரவிடக்கூடாதே.

“சார் பரவாயில்ல விடுங்க, அதெல்லாம் நான் ஜம்னு எறங்கிடுவேன்”

”உங்களப் புடிக்கல? நா வுழுந்துடாம இருக்கப் புடிச்சுக்கிட்டேன்”

“ரிலாக்ஸ் சார்?”

“இன்னமும் அந்தப் பதட்டம் அடங்கல சார்”

“நான்தான் சமாளிச்சிட்டனே. இதெல்லாம் இன்னிக்கு நேத்தா பார்க்கிறோம். நிதானமா இறங்குங்க” அவர் கையை இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டேன்.

”நம்ம வேலைய மட்டும் செய்றத விட்டுட்டு, யாரோ செய்ய வேண்டிய வேலைக்கு வந்தா இப்படித்தான் ஆவும்” ஆற்றாமையால் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டேயிருந்தார்.

எந்த சமாதானமும் இப்போது அவருக்கு அமைதி தராது, ஒன்று அவராகத் தெளிய வேண்டும் அல்லது பேசி ஓய்ந்து போகவேண்டும். டீ சாப்பிடலாம் என்றேன்.

நான் இந்த ஐடிஐ-க்கு மாற்றலாகி வந்து மூன்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இட மாறுதல் வந்தபோதே தண்ணியில்லாக் காடு என மிரட்டினார்கள். தண்ணியில்லாக் காடு என்றால் எளிதில் எட்ட முடியாத, அடிப்படை வசதிகள் அற்ற ஊர். எனக்குப் புதிய இடங்களைத் தேடுவதில் ஆர்வம் இருப்பது போலவே, வழங்கப்படுவது எதுவாயினும் புகார் சொல்லாமல் ஏற்கும் மனநிலையும் எப்போதோ வாய்த்துவிட்டது. எப்போதோ என்பது என் இடது கால் மற்றவர்களுடையதுபோல் இல்லை என்பது புரிந்த காலம். அப்பொழுதே மனதில் பதிய வைத்துக் கொண்டது, எல்லோரும் செய்வதை நான் செய்ய ஆசைப்படக்கூடாது, ஆனால் எனக்கு எதெல்லாம் வருமோ அதைச் செய்யாமல் விடக்கூடாது. மூன்று மணி நேரப் பயணம் என்பதால், இங்கேயே தங்கிக் கொள்வது என முடிவெடுத்தேன்.

அரசு கல்வி நிறுவன அமைப்பின் கடைசிப் படிநிலை அமைப்புதான் நாங்கள். கடைசிப்படி என்பது எது? முதல் படியா, உச்சியில் இருக்கும் படியா? உச்சிதான் உன்னதமென, எங்களை முதற்படியாக்கினால், எங்கள் மீது கால் வைக்காமல் உச்சிக்குச் செல்வது எப்படி? எங்கள் மாணவர்களுக்கு உடனடி வேலை வாய்ப்பு என்பதில் இறுமாப்புண்டு. அந்த இறுமாப்பு எங்களுக்கு மட்டும்தான். வேறு யாரும் மதிப்பதில்லை. உச்சிப்படி நிலையில் படித்து ராக்கெட்கூட விடலாம். ஆனால் ராக்கெட் கூடத்தில் ஒரு ஸ்விட்ச், பல்பு பொருத்த வேண்டுமென்றால் ஏதோவொரு ஐடிஐயில்தான் படித்தவர்தான் செய்ய முடியும்.

நான் மாற்றலாகி வந்தபோது, இந்தப் பொறுப்பு முதல்வர் தொலைவில் இருந்து வருவதால், வரும்போதே களைத்துப் போனவராக வருவார். மதியத்திலிருந்து எப்போது கிளம்புவோமென இருக்கை நுனியிலேயே அமர்ந்திருப்பார். அடுத்த கல்வியாண்டில் புது முதல்வர் வருவார் என்று எதிர்பார்த்தோம். மாவட்டத் தலைநகரில் இருக்கும் ஐடிஐயிலிருந்து இதையும் இணைந்து பார்க்கும் முதல்வராகவே அகிலா மேடம் வந்தார்.

பொதுவாக வாரத்தில் ஒரு நாள், அரிதாக இரண்டு நாட்கள் வருவார். அப்படி வருவதும் சில மணி நேரங்கள்தான். அவரும் அறுபது கிமீ வர வேண்டும் என்பதால் அந்தச் சிரமம் புரிந்தது. இங்கு ஆசிரியர்களுக்கெல்லாம் பெரிய மரியாதை கிடையாது. முதல்வர் என்றால் மட்டுமே கொஞ்ச பயம் இருக்கும். தொடர்ந்து இரண்டாவது வருடமாக முதல்வர் பொறுப்பில் நிலையானவர், திடமானவர் இல்லாததால், மாணவர்கள் கட்டுப்பாட்டில்தான் நாங்கள் இருந்தோம். எல்லோரும் சோர்ந்து போயிருந்தோம். இந்த நிலையில்தான் விரிந்து கிடக்கும் வளாகத்தின் சீமைக் கருவேலம் முளைத்த பகுதிகளுக்கு மாணவர்கள் செல்ல ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் செல்லும் போதெல்லாம் சிகரெட் வாசம் வீசத் தொடங்கியது. திரும்பி வரும்போது காலரை தூக்கி நெஞ்சை நிமிர்த்தியபடி வரத்துவங்கினார்கள். ஒருநாள் எல்லோரையும் திரட்டி இனி போகக்கூடாது என்று அகிலா மேடம் சொன்னார்.

கும்பலில் இருந்து ”இங்க கக்கூஸ் இருக்கிற லட்சணத்துக்கு, வேறெங்க போறதாம்” எனும் குரல் வந்தது. அகிலா மேடம் எங்களைப் பார்த்தார். நாங்கள் எதுவும் பேசாமல் நின்றோம். எங்களுக்கான கழிவறைப்பகுதி ஓரளவு பரவாயில்லை. மாணவர்களுக்கானதை கட்டிடமாகவே கருதத் தோன்றாது. எப்போது கட்டப்பட்டது எனத் தெரியவில்லை, அத்தனை சிதிலமடைந்திருந்தது.

அகிலா மேடத்தை அங்கே அழைச்சிட்டுப் போறது சரியாப் படல, நாங்க நாலு பேரு போய் பார்த்தோம். என்னால் சகித்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை. ஏன் இத்தனை நாட்கள் உள்ளே வந்து பார்க்கவில்லை எனும் உறுத்தல் வந்தது.

உடன் வந்த சுகுமார் சார் ”இவனுங்களுக்கு இது போதாதா? வூட்ல எல்லாம் லெட்டின் வச்சுக்கிட்டா கழுவுறாங்க. இதுக்கு நாம என்னங்க பண்ண முடியும்?” என்றார்.

முதல்வர் அறைக்கு வந்ததும், ”அது எப்பவும் இருக்கிற மாதிரிதான் இருக்குங்க. எல்லாத்துக்கும் இவனுங்கதான் காரணம். முன்னப்பின்ன யூஸ் பண்ணியிருந்தாதானே பத்திரமா வச்சுக்கத் தெரியும். ரெடி பண்ணிக் கொடுத்தாலும் இதே மாதிரி ஒடைச்சுத்தான் வைப்பானுங்க” என்றனர் சுகுமாரும், மாரியப்பனும். ஆறுமுகம் மட்டும் அமைதி காத்தார்.

அகிலா மேடம் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தார், “மேடம்… நம்மாளலெல்லாம் அதுக்குள்ளவே போகமுடியாது. பயன்படுத்துற கன்டிஷன்ல இல்ல. காலே வைக்க முடியல. மேல பார்த்தா எப்ப இடிஞ்சு விழுந்துடுமோனு இருக்கு. எதுக்கும் கதவு இல்ல. யூரினல் திண்டும் இடிஞ்சு கெடக்கு” என்றேன்.

”என்ன சார் நீங்க பேசாம இருக்கீங்க?” என ஆறுமுகத்தைப் பார்த்தார்.

“சம்பத் சார் சொல்றது சரிதான். அந்தப் பக்கமே போக முடியல மேடம்!”

“பாருங்க நான் வெறும் இன்சார்ஜ்தான். என்னோட இன்ஸ்டிட்யூட்டயே பாக்க முடியல. அத்தன வேல அங்கே கெடக்குது. நா எப்ப வேணா போய்டுவேன், எப்பவும் இருக்கப் போறவங்க நீங்கதான். ஒண்ணு பசங்க தப்பு பண்ணாம பாத்துக்குங்க. இல்லனா எதாச்சும் பண்ணி அவனுங்களுக்கு டாய்லெட் சரி பண்ணிக் கொடுக்கப் பாருங்க!”

“நாங்க எப்படி மேடம்!?”

“நானும் உங்கள மாதிரிதான சார். மேல இருந்து எதுவும் பண்ணுவாங்களானு தெரியாது. எங்களுதுக்கே ரெண்டு வருசம் முன்ன எம்எல்ஏ ஃபண்ட் கிடைச்சுது. இங்க எம்எல்ஏ, எம்பி ஃபண்ட் எதும் கிடைக்குமானு பாருங்க அல்லது நானும் மேல கேட்டுச் சொல்றேன். முக்கியமா சொல்றது நீங்க முயற்சி எடுத்துதான் ஆகனும்”

ஆறுமுகம் சார் முகம் மலர்ந்தது “எம்எல்ஏகிட்ட ட்ரை பண்ணிப் பார்க்கலாம் மேடம். நல்ல மனுசன். ஈஸியா அப்பாயின்மெண்ட் வாங்கிக்கலாம். நீங்க சரினு சொன்னா நானும் சம்பத் சாரும் ஒரு விசிட் பார்த்துடுறோம். தேவைப்பட்டா நீங்க ஒருமுறை வந்து பாருங்க”

“சார்… என்னால முடியுமானு தெரியல. ஆனா நீங்க பார்த்துப் பேசுங்க. நல்லது நடந்தா சரி”

அன்று எளிதான காரியம் என்று சொல்லிவிட்டார், ஆனால், ஒரு வாரம் கழித்துத்தான் தேதியே வாங்க முடிந்தது. குறிப்பிட்ட தேதியில் குறித்த நேரத்திற்குச் சென்றபோதும் எம்எல்ஏவை சந்திக்க முடியவில்லை. ”நீங்க வருவீங்கனு அய்யா சொன்னாங்க. ரொம்ப முக்கியமான வேலைல இருக்காங்க.. வர்ற புதன்கிழமை காலைல 11 மணிக்கு வரச் சொல்லியிருக்காங்க வந்து பார்த்துடுங்க” என்று உதவியாளர் சொன்னார்.

அவசரம் என்றாலும் இத்தனை விளக்கமாகச் சொல்லியிருக்கிறார் என்பது நிம்மதியளித்தது. குறித்த புதன்கிழமை காலை சென்றோம். முன்பு இருந்த உதவியாளர் இல்லை. இன்னொருவர் இருந்தார். முகம் கொடுத்தே பேசவில்லை. உள்ளே கேட்டுட்டு சொல்றேன் என்றவர் நீண்ட காத்திருப்பிற்குப் பிறகு, ”அப்படி அப்பாயின்மெண்ட் எதுமே இல்லீங்ளே. அய்யாவும் வெளியில ஒரு வேலையாப் போயிருக்கார். ரெண்டு நாள் கழிச்சு ஃபோன் பண்ணுங்க” என எங்களை அனுப்புவதிலேயே குறியாக இருந்தார். பலரும் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர். எனக்கென்னவோ எம்எல்ஏ வீட்டில் இருக்கிறார் எனத்தோன்றியது. தமக்கும் அந்த சந்தேகம் இருந்ததுபோலவே காட்டிக் கொள்ளாமல், எங்களை திருப்பி அனுப்பிய உதவியாளரை ஆறுமுகம் சார் திட்டிக் கொண்டேயிருந்தார். இப்படியெல்லாம் ஆள் வச்சிருந்தா எம்எல்ஏ பேருதான் கெட்டுப்போகும் என்பதை ஏழாவது முறையாக என்னிடம் சொன்னார். நாங்கள் ஒருமாதிரியாக விரட்டப்பட்டது குறித்து அவர் எதுவுமே பேசவில்லை என்பது ஆச்சரியமாகவே இருந்தது. இடையில் இரண்டுமுறை வந்த அகிலா மேடம் எதுவுமே கேட்கவில்லை. ஆறுமுகம் சார்தான் ”எம்எல்ஏவை ட்ரை பண்ணிட்டிருக்கோம்னு சொல்லிடலாமா?” எனக் கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தார். நான் பிடி கொடுக்கவில்லை. பசங்க நிலை தொடர்ந்து கொண்டேயிருந்தது

அங்கும் இங்கும் பேசி இன்றைய தினத்திற்கு அப்பாயின்மெண்ட் வாங்கி வைத்திருந்தார். காலை பதினொரு மணிக்கு வரச் சொன்னாதாகக் கூறினார். பத்தே முக்கால் மணிக்கெல்லாம் வந்துவிட்டோம். சிலர் காத்திருந்தனர். முதன்முறை பார்த்த உதவியாளர் இருந்தார். இணக்கமாகவெல்லாம் பேசவில்லை. முன்பு வந்ததையே நினைவில் இல்லாததுபோல் நடந்துகொண்டார். பலர் வந்து போனார்கள். நாங்கள் உள்ளே அழைக்கப்படவேயில்லை. இரண்டு மணியாகியும் சந்திக்க முடியவில்லை. சட்டென பரபரப்பானது, எம்எல்ஏ வெளியில் வந்தார், ஆறுமுகம் சடாரென நெருங்கி எங்கிருந்து வருகிறோம் என்று சொன்னார்.

“அய்யா வாங்க… முன்னமே வந்தீங்கனு சொன்னாங்க. விரதம் இன்னிக்கு. காலைல இருந்து பச்சத் தண்ணி பல்லுல படல. ஒரு பத்து நிமிசம் இருங்க… இந்தா சாப்பிட்டு வந்துடுறேன். நீங்களும் சாப்பிட்டு வந்துருங்க!” என்றபடி காரை நோக்கிச் சென்றார். ஆறுமுகம் சார் உற்சாகமாகப் பேசுவதுபோல் பாவனை செய்தாலும் உள்ளுக்குள் கடும் ஏமாற்றம். அருகில் சென்று கிடைத்ததை சாப்பிட்டுவிட்டு வந்து தொடர்ந்து காத்திருக்க ஆரம்பித்தோம். அவருடைய விரதம் குறித்து மனம் அசை போட்டது. அங்கிருந்தவரிடம் அவர் விரம் குறித்து பேச்சு வாக்கில் தெரிந்து கொண்டேன்.

பத்து நிமிடத்தில் வருகிறேன் என்பதை நான் நம்பவில்லை என்றாலும் பத்து மடங்கு நேரம் கழித்தும் வராதது அயர்ச்சியாக இருந்தது. அந்த உதவியாளர் ”இருங்க, இன்னிக்கு உங்களைப் பார்த்துடுவார். இன்னிக்கு பார்க்காம போயிட்டா திரும்ப எப்பனு நான் எதும் சொல்ல முடியாது” என்றார்.

பொறுமை இழந்து இறுக்கம் கூடியிருக்க, நாலரை மணிக்கு பவுடர் பூசிய முகத்துடன் வந்தார். ஆறுமுகம் சார் பவ்யமாகக் குனிந்து வணக்கம் வைத்தார். அன்றைக்கு ஏன் அகிலா மேடத்திடம் எம்எல்ஏவை பார்க்கும் பொறுப்பை எடுத்துக் கொண்டோம் எனும் அயர்ச்சியே அவரை அப்படிப் பவ்யம் காட்டவைத்திருக்கும். நானும் எழுந்து வணக்கம் வைத்தேன்.

எங்களைப் பொருட்படுத்தாதவர்போல் வந்தவர், எங்களைக் கடக்கும்போது உதவியாளரிடம் “சார்களுக்கெல்லாம் இப்பத்தான் வழி தெரிஞ்சதுபோல!” எனச் சொல்ல உதவியாளர் எங்களை மேலும் கீழும் பார்த்தார். மேலும் பத்து நிமிட காத்திருப்புக்கு பின் உள்ளே அழைக்கப்பட்டோம். ஆறுமுகம் சார் முற்றிலும் களைத்துப் போயிருந்தார்.

“யாரு சார் நீங்க!?” என்றார் எங்களைப் பார்த்ததும். ஆறுமுகம் சார் எதோ தடுமாற்றத்தோடு சொல்ல முற்பட, நான் உரத்த குரலில் எங்கிருந்து வருகிறோம் எனச் சொன்னேன்.

“அது தெரியுது. ஒரு மக்கள் பிரதிநிதியை வந்து பார்க்க உங்களுக்கு இத்தனை நாள் ஆச்சா!?” என்றார் சப்தமாக.

”அய்யா… ஏற்கனவே ரெண்டு தடவை நாங்க வந்துட்டுப் போனோம்ங்க”

”நான் எம்எல்ஏ ஆகி எவ்ளோ நாளாச்சுனு தெரியுமா!?” இப்பவும் அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பது புரியவில்லை

“அய்யா… ஒரு வருசத்துக்கும் மேல….”

“அதான் கேக்குறேன். உங்களுக்காக உழைக்கும் மக்கள் பிரதிநிதியை வந்து பார்க்க ஏன் இத்தன மாசம் ஆச்சு?”

லேசாக நடுங்கும் குரலில் ஆறுமுகம் சார் “அய்யா… இப்பத்தான் இந்தப் பசங்க இப்படிப் பண்றாங்கனு ப்ரின்சிபல்கிட்ட சொன்னோம். மேடம்தான் உங்களைப் பார்த்து எம்எல்ஏ நிதியில்…”

“காரியம் ஆகனும்னாதான் எங்களைத் தெரியுமா? மக்களுக்காக பாடுபட வந்த எங்களுக்கு மரியாதை குடுக்கனும்னு தெரியாது உங்களுக்கு. அதும் நீங்க ரெண்டு பேரும்தான் நடையா நடக்குறீங்க. எல்லாம் பார்த்துட்டுத்தானே இருந்தேன். இப்பவும்கூட அந்தப் பொம்பள வரலைல்ல!”

ஆறுமுகம் சார் பவ்யமாய் தணிந்த குரல் “அய்யா யாரைச் சொல்றீங்கனு…” என இழுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

நாங்கள் அமர வைக்கப்படாமல் நிற்க வைக்கப்பட்டபடியே இருந்தோம்.

”இந்தப் பொம்பளைங்க மட்டும் பதவிக்கு வந்துட்டா ஒருத்தரையும் மதிக்கத் மாட்டாளுவ. ஊருக்கு மத்தியில எவ்ளோ பெரிய எடம் இது. அதில் ஏனோதானோனு நீங்க நடத்திட்டு இருக்கீங்க. நான் வந்தப்பவே கரட்டுக்கு அந்தப்பக்கம் உங்க எல்லாத்தையும் ஓட்டியுட்டுட்டு, பஸ் ஸ்டேண்டை இங்க மாத்திக்க ஒரு ப்ளான் இருந்துச்சு. நான்தான் நிறுத்தி வச்சிருக்கேன். என்னடான்ன அந்தப் பொம்பள என்னவோ சினிமா நடிகை மாதிரி வர்றதும் போறதுமா இருக்கா, ஒரு மரியாதைக்கு இந்தப் பக்கம் எட்டிக்கூட பார்க்கல. மத்த ஆபீஸரு எப்ப எங்க எதுக்குனு கூப்பிட்டாலும் மினுக்கிட்டுப் போய் நிக்கத் தெரியுது. மக்களுக்காக உழைக்க வந்த மக்கள் பிரதிநிதிகிட்ட மினுக்கிட்டா நிக்கச் சொல்றோம். ஒரு மரியாதைக்கு வந்து பார்க்காம, என்னத்த நிர்வாகம் பண்ணி பாடம் சொல்லிக் கொடுத்து பாழாப்போறதுனு கேக்குறேன்”

எனக்குள் மின்னல் வெட்டியது. இத்தனை நாள் காத்திருப்பு மற்றும் அலைச்சலுக்கான காரணம் புரிந்தது. உண்மையில் நிலைகுலைய வைக்கும் இந்த உளவியல் தாக்குதலை எதிர்பார்க்கவில்லை. எங்கோ ஏதோ பிசகியிருக்கின்றது. அவர் அகிலா மேடத்தைத்தான் எதற்கோ குறி வைக்கிறார் என்று புரிந்தது.

“அய்யா… நீங்க எலெக்ட் ஆனதிலிருந்து மேடம் அய்யாவ பார்த்து மரியாதை செய்துடனும்னு சொல்லிட்டே இருந்தாங்க!”

”சொல்லிட்டே இருந்தாப் போதுமா!?”

“அய்யா… மேடம்தான் இந்த முறை அய்யாவைப் பார்க்க வர்றதா இருந்துச்சு. வரவேண்டியது இன்னிக்கு மேடமும் அய்யா மாதிரியே நாள் முழுக்க சாப்பிடாம விரதம் இருக்கிறதால அவங்க இன்ஸ்டியூட்லயே இருந்துட்டாங்க.”

“ஓ… அந்தப்…… அந்தம்மாவுக்கு விரதமெல்லாம் உண்டா!?”. ’அந்தப் பொம்பள’ என்று சொல்லியிருக்க வேண்டியது, அந்தம்மா என மாறி வந்தது. எனக்குப் பிடி கிடைத்துவிட்டதாகச் சற்று நம்பிக்கை வந்தது

”ஆமாங்யா… அவங்களும் இருப்பாங்கதான். ஆனா அய்யா அளவுக்கு தீவிரமா யாரும் இருக்க முடியாதுனு கேள்விப்பட்டிருக்கேன். பொதுவா இப்படி விரதம் இருக்கிறவங்க முகத்துல ஒரு தேஜஸ் வந்துடும்னு சொல்வாங்க. உங்களைப் பார்த்ததும்தான் அது எவ்ளோ பெரிய உண்மைனு புரியுதுங்ய்யா. நானும்கூட இனிமே விரதம் இருக்கனும்னு நினைக்கிறேன்” இது அவரைச் சரிக்கும் எனத் தெரியும்.

”முன்ன மாதிரியெல்லாம் இப்ப விரதம் இருக்க முடியறதில்ல!” எனக்கூறிக்கொண்டே எங்களை அமரச் சொன்னார். ஆறுமுகம் சார் தடுமாறியபடி அமர்ந்தார். உள்ளிருந்து யாரோ தண்ணீர் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். ஆறுமுகம் சார் பதட்டமாக எடுத்து பருக ஆரம்பித்தார். தம் விரதம் பற்றி தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டேயிருந்தார். நான் அத்தனைக்கும் தலையசைத்து ஈடு கொடுத்தேன். இடையிடையே அவரை குதூகலப்படுத்த தவறவில்லை. அவருக்கே அவர் பேசியது சலித்திருக்க வேண்டும்.

“நானே பேசிட்டிருக்கேன். வந்த விசயத்த சொல்லுங்க சார்” இந்த ’சார்’ ஆறுமுகம் சாரை சற்று ஆசுவாசப்படுத்தியிருக்கும்.

“அய்யா நம்ம ஐடிஐ-ல ஒரு முப்பெரும் விழா நடத்துற திட்டம் இருக்குங்க. அய்யா கலந்துக்கணும்னு மேடம் விரும்பினாங்க. உங்க தேதி வசதி எல்லாம் கேட்டுட்டு அதுக்கேற்ப மேடம் உங்களை சந்திக்கிறதா இருந்தாங்க. அதுக்காகத்தான் நாங்க திரும்பத் திரும்ப வந்தும் இன்னிக்குத்தான் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு. அதும் விரத நாள்ல சந்திச்சதே கடவுள் கிருபைதான். அய்யா வரணும். என்ன தேதி அய்யாக்கு இருக்குனு தெரிஞ்சா, மேடமே நேர்ல வந்து அழைக்கிறதா இருக்காங்க” சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டு, விடைபெற்று வெளியே வந்தோம்.

படியிறங்கும்போது ஆறுமுகம் சார் என் கையைப் பற்றிக்கொண்டார். நான் தடுமாறுவேன் எனத் தாங்கிப்பிடிக்கிறாரோ என நினைத்தேன். வெளியில் வந்து டீ சாப்பிடும்போது “ஒரு நிமிசம் ஆடிப்போய்ட்டேன். வந்த கோபத்துக்கு அளவே இல்ல. என்ன இருந்தாலும் பொம்பளைனா இப்படியா பேசுறது? அந்தம்மாவும் சும்மா இந்த இடத்துக்கு வரல, கொஞ்சநஞ்சப் படிப்பா கொஞ்சநஞ்ச அறிவா? எப்படி சார் இத்தனை நிதானமாவும் பொறுமையாவும் சமாளிச்சீங்க?” என்றாலும் ஆறுமுகம் சாருக்கு பதட்டம் குறையவில்லை.

”எல்லார் மாதிரியும் கண்டபடி மனசாலயும் ஓடக்கூடாதுனுதான் சார், கடவுள் என்னோட காலை இப்படி மாத்திட்டான் போல!” என்றபடி இடது காலைத் தட்டினேன்.

*

சோமு சார் இடத்தில் வேறு யார் இருந்திருந்தாலும் எங்களுக்கு அன்றே டிசி கொடுத்திருப்பார்கள். எனக்கு இடது கால் சூம்பிப் இருந்தது என்றால், அத்தை பையன் கணேசனுக்கு வலது கால். என்னைவிட ஒரு வயது சின்னவன். என்னோட அக்கா, தம்பி, அவனோட ரெண்டு அண்ணன் எல்லாம் ஒரு குடும்பமாக வாழ்ந்தோம். நான் ஒரு வருடம் ஃபெயில் அவனோடு இணைந்து மூணு வருசம் ஆகியிருந்தது.

அன்று மழை பெய்திருந்தது. பள்ளிக்கூடம் போகும் குண்டும் குழியுமான மண் தடத்தில் பெரும்பாலும் தண்ணீர் தேங்கியிருந்தது. நானும் கணேசனும் பள்ளிக்கூடத்தை அடையும்போது, ப்ரேயர் முடியும் தருணத்தில் இருந்தது. சீக்கிரம் கிளம்பியிருக்க வேண்டும். நல்ல நாளிலேயே தூக்கம் தெளியாது. மழை பெய்த விடியல் நேரத்தைச் சொல்ல வேண்டுமா என்ன. வழக்கமாகவே மற்றவர்களைவிட எங்க வேகம் குறைவுதான். குண்டும் குழியுமான தடத்தில் மழைத் தண்ணியில் நனையாமல் வளைந்து வளைந்து வந்து சேர இவ்வளவு நேரம் ஆகிவிட்டது. எது தவறுகிறதோ இல்லையோ, ப்ரேயர் தொடங்கியதும் கேட் மூடுவது மட்டும் தவறுவதே இல்லை. காம்பவுண்ட் பிளவில் நுழைந்து ஓவிய அறை சந்து வழியே நகர்ந்து, க்ளாஸ்க்கு ஓடலாமா இல்லை ப்ரேயர் கூட்டத்தோடு சேரலாமா என இருவரும் குழம்பியிருந்த நேரம் தங்கவேல் ஆசிரியர் பார்த்துவிட்டார்.

”வாங்கடா…. லெஃப்ட் ரைட்டு… மாப்ளைக உங்களுக்கு மட்டும் பொழுதே விடியாதா. வர்றப்ப லெஃப்ட் ரைட்னு ஜோடி போடத் தெரியுது, ப்ரேயருக்கு வர்றதுக்கு நோகுதோ!?” என்றபடி பிரம்பை உருட்டியபடி நெருங்க, சட்டெனக் குனிந்த கணேசன் கீழே கிடந்த கல்லை எடுத்து தங்கவேல் சாரைப் பார்த்து ஓங்கி அடிக்க, அவரின் வகிடு துவங்கும் இடத்தில் இரத்தம் கொப்பளிக்கத் தொடங்கியது, அவர் பிரம்பைப் போட்டுவிட்டு கைகளால் தலையைப் பிடித்தபடி மண்டியிட்டு அமர்ந்தார்.

”டேய் கணேசா…!” என நான் திரும்பியபோது, வெறி நாயொன்று மூச்சிரைப்பதுபோல் சீற்றத்தோடு கணேசன் அவரையே கோபத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்

தங்கவேல் சார் முகம், கைகளில் வழிந்த ரத்தத்தில் சட்டை நனைந்து கொண்டிருந்தது. அதிர்ச்சியும் குழப்பமுமாக “சார்” என்றபடியே பயத்தோடு அவரை நெருங்க… “மொண்டி நாய்களா லேட்டானு கேட்டதுக்கு கல்லெடுத்தா அடிக்கிறீங்க, உங்கள என்ன பண்றன் பாருங்கடா!” என்றபடி ”சார் யாராச்சும் இங்க வாங்க” என்று ப்ரேயரை நோக்கி சப்தமிட்டார். யார்யாரோ ஓடி வந்தார்கள். கூடவே ட்ரில் மாஸ்டரும் ஓடிவந்தார். என்னாச்சு என யாரோ கேட்க “ஏன் டா லேட்டா வர்றீங்கனு கேட்டதுக்கு கல்லெடுத்து அடிச்சிட்டானுங்க” என தங்கவேல் சார் சொல்ல, எதுவுமே கேட்காமல் ட்ரில் மாஸ்டர் கழுத்தில் இருந்த விசில் கயிற்றைக் கழற்றி விளாசத் தொடங்கினார். கணேசன் அசையாமல் நின்றான், நான் மட்டும்தான் கதறினேன். அந்தக் கதறலுக்குப் பின்னே “நான் எதுவுமே செய்யலையே!” எனும் ஆதங்கம் நிரம்பியிருந்தது.

அடித்து துவைக்கப்பட்டு எச்எம் ரூமில் நிறுத்தப்பட்டிருந்தோம். அடுத்தடுத்த ப்ரீயட்கள் முடிந்து கொண்டிருந்தன. கேட் திறக்கப்படுவது தெரிந்தது. தங்கவேல் சாரும் ப்யூன் அண்ணனும் வந்தார்கள். தலையைச் சுற்றி கட்டுப் போட்டிருந்தார் தங்கவேல் சார். பூபதி சாருடன் படியேறிக் கொண்டிருந்த எச்எம் சோமு சார், “ஏப்பா மாது. தங்கவேல் சார டீச்சர்ஸ் ரூம்ல படுக்க வை, நான் இப்ப வர்றேன்” என்றபடி உள்ளே நுழைந்தார்.

பூபதி சாரை அமரச் சொல்லிவிட்டு எங்களிடம் வந்தவர், எங்கள் கண்களை மாற்றி மாற்றிப் பார்த்தார். கணேசன் அதே சீற்றத்தோடுதான் உறுதியாக நின்றிருந்தான். நான் நம்பிக்கையற்று நின்று கொண்டிருந்தேன். இருவரையும் பெயர் கேட்டார், நான் சம்பத், இவன் கணேசன் என நான் பதிலளித்தேன்.

“சொல்லு கணேசா… என்ன நடந்துச்சு!?”

அவன் பதிலளிக்காமல் இறுக்கமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“டேய்… எட்மாஸ்டர் சார் கேக்குறார்ல…. சொல்றா” என எழுந்தார் பூபதி சார்.

“சார்… நீங்க இருங்க… நா பார்த்துக்குறேன்” என்றபடியே என்னைப் பார்த்து சொல் என்பதுபோல், தலையை ஆட்டினார்.

“சார்… நாங்கதான் சார் அடிச்சோம்… தப்புதான் சார்!”

“நாங்க இல்ல… நான்தான் அடிச்சேன்” என்றான் கணேசன் உறுதியான குரலில்

“அவன் நாங்கனு சொல்றான்… நீ நான்னு சொல்றே!?”

“நான் மட்டும் மாட்டிக்கக்கூடாதுனு, அவனையும் சேர்த்து சொல்றான் சார். ஆனா நான்தான் அடிச்சேன்”

“எதுக்கு அடிச்சே!?”

“லேட்டா வந்தா திட்டட்டும், அடிக்கட்டும், ஸ்கூல விட்டுக்கூட தொறத்தட்டும் சார். எதுக்கு சார்… எங்க ரெண்டு பேரையும் லெஃப்ட் ரைட்னு எங்க காலை வச்சு அவமானப்படுத்துறது. நாங்களா வேண்டிக்கிட்டோம் எங்களுக்கு காலு இப்படி வேணும்னு…” முடிக்காமல் அழத் தொடங்கினான் கணேசன்.

“ஏன்டா லெஃப்ட் ரைட்னு சொன்னதுக்கு மண்டைய ஒடைப்பியா நீ” என எழுந்தார் பூபதி சார்.

“சார்… நீங்க அமைதியா இருங்க…!” என்ற எச்எம் என்னைப் பார்த்து, “அவன் சொல்றது உண்மைதானா!?” என்றார்.

கணேசனின் அழுகை எனக்கும் தொற்றியது. ஆமாம் என தலையசைத்தேன்.

உள்ளே நுழைந்த மாதுவிடம் “மாது, தங்கவேல் சார் எப்படி இருக்கார். பேசுற நிலையில இருக்காரா!?”

“அதெல்லாம் நல்லாப் பேசுவார் சார். சும்மா படுத்திருக்காரு!?”

எங்களை நோக்கி “உங்க ரெண்டு பேருக்கும் இன்னிக்கு லீவு தர்றேன். நாளைக்கு வரும்போது உங்க அப்பா இல்லனா அம்மாவ கூட்டிட்டு வரனும். வந்ததும் போய்டலாம்னு சொல்லி கூட்டிட்டு வா. நாளைக்கு நீங்க க்ளாஸ்க்கு போலாம். இப்ப என்கூட வாங்க… தங்கவேல் சார்கிட்ட… அடிச்சதுக்கு ஒரு மன்னிப்பு கேட்டுட்டு வீட்டுக்குப் போய்ட்டு நாளைக்கு பெல் அடிக்கிறதுக்கு முன்ன வந்துடனும். இன்னொன்னு இனிமே இப்படி எப்பவும் கோவப்படக்கூடாது. இனிமே உங்களை யாரும் இந்த ஸ்கூல்ல இப்படிக் கூப்பிட மாட்டாங்க.!”

டீச்சர்ஸ் ரூமுக்கு சென்றோம். தங்கவேல் சார் எழுந்து உட்கார்ந்தார் “சார்… இவனுங்க…”

“சார்கிட்ட ரெண்டு பேரும் மன்னிப்பு கேளுங்க!”

“சாரி சார்” என்றான் கணேசன். நான்தான் ”இனிமே லேட்டா வரமாட்டோம். எங்களை மன்னிச்சிடுங்க சார்” என்றேன். எச்எம் எங்களைப் பார்த்து “போயிட்டு நாளைக்கு வாங்க!” என்றார்.

அதிர்ச்சியில் தங்கவேல் சார் “சார்… என்ன இப்படியே அனுப்புறீங்க. இவனுங்களையெல்லாம்….” என்றபோது, நாங்கள் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தோம். கதவைத் தாண்டும்போது கணேசன் என் கையைப் பிடித்து இழுத்து சுவரோரமாக நிறுத்தினான்.

“தங்கவேல் சார்… நாம டீச்சர் சார்… மாதா பிதா குரு…னு நமக்கு தெய்வத்துக்கு முன்னால இடம் கொடுத்திருக்காங்க. அப்பா அம்மாக்கு அடுத்த இடத்தில் இருக்கிற நாம, நம்ம பசங்களோட ஊனத்த லெஃப்ட் ரைட்னு சொல்லலாமா? அந்த கால் அப்படி ஆனதுக்கு அவனுங்க என்ன தப்பு செஞ்சாங்க.. லேட்டா வந்ததுக்கு என்ன வேணா திட்டுங்க, அடிங்க. ஆனா ஊனத்தைச் சொல்லக்கூடாதுல்ல. இனி நம்ம ஸ்கூல்ல யாரும் எங்கும் எப்பவும் எதுக்கும் உடல் குறையைச் சொல்லி காயப்படுத்தக்கூடாது. இத இத்தோட விட்டுடுவோம், இல்ல அந்தப் பையன் செஞ்சதுக்கு தண்டனை கொடுத்தே ஆகனும்னு நீங்க உறுதியா இருந்தா, நீங்க சொன்னதுக்கான நடவடிக்கையும் ஒரு ஹெட்மாஸ்டரா நா எடுக்கிறதுதான் நியாயம். ஈவினிங் டீச்சர்ஸ் மீட்டிங் இருக்குனு சர்க்குலர் போட்டு நா எல்லா டீச்சர்ஸ்கிட்டயும் பேசிடுறேன். நியாயப்படி பார்த்தா அந்தப் பசங்க மன்னிப்பு கேட்ட மாதிரியே, நீங்களும் மன்னிப்பு கேட்டிருக்கனும். அது உங்களுக்கு சங்கடம் தரும்னுதான் விட்டுட்டேன். உங்கள எந்தவிதத்திலும் தாழ்த்துறதாவோ விட்டுக்கொடுக்கிறதாவோ நினைச்சுக்காதீங்க. நம்ம குழந்தை எதையோ எடுத்து அடிச்சிட்ட மாதிரி அந்தப் பசங்கள மன்னிச்சு மறந்துடுங்க”

எனக்கு கண்களில் நீர் முட்டியது. வாடா என கணேசனை இழுத்துக் கொண்டு வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டேன். ஆயா மட்டும்தான் வீட்டில். பதறியடித்துக்கொண்டு ”ஏம்பசங்களா வந்துட்டீங்க?” என்றது. “இனிமே பள்ளிக்கூடம் போகல” என்றான் கணேசன். நடந்ததைச் சொன்னேன். ”ஆத்தா கொண்டத்து பத்ரகாளி… இந்தப் பசங்கள இன்னும் எத்தனதான் சோதிப்பே!” என அழத்தொடங்கியது. எங்கள் இருவர் மீதும் தனித்த இரக்கம் உண்டு ஆயாவுக்கு. எங்கள் கால்களுக்காகவே நாங்கள்தான் செல்லம். ”வூட்ல யாருகிட்டேயும் சொல்லவேண்டாம், நானே ரெண்டு பேருக்கும் நாளைக்கு பள்ளிக்கோடத்துக்கு வந்து பேசிக்கிறேன்!” என்றது. ராத்திரி ஆயா தூங்காது. காலையில் எங்களைப் பார்த்ததும் “சாமிகளா ராத்திரி முச்சூடும் தூக்கமே வரல… சீக்கிரம் கெளம்புங்க. ஓரெட்டு வந்துட்டு வந்துறேன்” என்றது.

ப்ரேயர் முடிந்ததும் எங்களை அழைத்த எச்எம் ”அப்பா அம்மா வரலையா? என்றார்.

”அய்யா… சாமி… எம்பட மவனோட புள்ள இவன், மவளோட புள்ள இவன். அவிங்க எல்லாம் கூட்டு வேலைக்கு போயிட்டாங்க. நான்தான் இவியளுக்கு எல்லாமே. அந்த ஆண்டவனே கொறை வச்சுட்டான். நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ கேட்டுக்கிறேன். இவனுக நல்லாப்படிச்சு மேல வந்துட்டாப் போதும்”

“பசங்கள பார்த்துக்குங்க. நல்லாப் படிக்கச் சொல்லுங்க. என்ன பிரச்சனைனாலும் என்கிட்ட சொல்லச் சொல்லுங்க. அவன் கோவப்பட்டதில் தப்பு இல்ல. ஆனா எல்லா இடத்திலும் கோவப்பட்டுடக்கூடாதுன்னு மட்டும் நல்ல புத்தி சொல்லுங்க போதும். போய்ட்டு வாங்க. நான் பாத்துக்குறேன் இவனுங்கள”

ஆயா பயந்திருந்த எதுவும் நடக்கவில்லை. தலைக்கு மேல் கை எடுத்துக் கும்பிட்டது. நாங்கள் வகுப்புக்கு சென்றோம். அன்றே மூன்று கி.மீ தொலைவில் இருக்கும் தங்கவேல் சார் வீட்டுக்கும் ஆயா சென்று அழுது மன்னிப்பு கேட்டிருக்கிறது. ஆயா அழுததைப் பார்த்து தங்கவேல் சார் மனைவியும் அழுததாக ஆயா சொன்னது.

இரண்டு வாரங்கள் கழித்து ஒருநாள் தங்கவேல் சாரை எதிரில் பார்த்தோம். ”அடேய் வாங்கடா!” என அழைத்தார். பயத்தோடு சென்றவர்களிடம் “அதெல்லாம் ஒண்ணும் பயப்படாதீங்க. நான் சொன்னதும் தப்புத்தான் இவன் அடிச்சதும் தப்புத்தான். எல்லா இடத்திலும் இப்படி இருக்காதீங்க. கோவத்தக் குறைச்சுக்க, பொறுமையா இரு. நல்லாப் படிங்க… செரியா!” என்றார்.

அதை எல்லோருமே சீக்கிரம் மறந்திருந்தார்கள். இனிமே யாரும் கால் குறைபாட்டைக் கிண்டல் செய்யமாட்டார்கள் என்பதே பெரிய ஆறுதலாக இருந்தது. அங்கு மட்டும்தான் அந்த ஆறுதல் கிட்டியது. காரணம் சோமு சார். இப்போது நினைத்தாலும் அவருடைய பக்குவம் சிலிர்க்க வைக்கும்.

கணேசனுக்கு எப்படியோ சோமு சார் புகட்டியது தவறுதலாகப் பதிந்தது. கோபம் வளர்ந்து கொண்டே இருந்தது. ஆனால் எல்லா இடங்களிலும் சோமு சார் எப்படி இருக்க முடியும். சோமு சாரால் தொடர்ந்து இருக்க முடியாததுபோலவே, கணேசனால் தொடர்ந்து எதிலும் பயணிக்க முடியவில்லை. நாங்கள் இருவரும் இரு துருவங்களுக்கு நகர்ந்தோம். அவ்விதமே வாழ்வு அமைந்தது. அதன்பிறகு பல இடங்களில் பல்வேறு விதமான சீண்டல்கள். கல்லூரி காலத்தில் காலிபர் ஷூ கிடைத்தது. அதே கால்தான் இந்த வேலை கிடைக்கவும் ஒரு காரணமாக இருந்தது. அப்படிக் கிடைத்ததாலோ என்னவோ ஆரம்ப காலங்களில் நேரடியாகவும் மறைமுகமாவும் சீண்டல்கள் இருந்துகொண்டேதான் இருந்தன. ஒருகட்டத்திற்கு மேல் என் கால் எங்கும் தெரியக்கூடாது, என் செயல்கள் மட்டுமே தெரிய வேண்டும் என்பதில் உறுதி பூண்டேன். அவ்வண்ணமே செயல், நிதானம், தெளிவு, திடம் என்பதே என் அடையாளம் என்றானது.

*

அடுத்த நாள் அகிலா மேடம் வந்தார். எம்எல்ஏ சந்திப்பு என்னவானது எனக் கேட்டார். நான் சுருக்கமாக அவரோட நிதி கிடைக்க வாய்ப்பு குறைவு, வேற எதாச்சும் யோசிக்கலாம் என்றேன். ஆறுமுகம் சார் அவரைச் சந்திக்க அலைந்து திரிந்த நிகழ்வுகளை எல்லாம் கொட்டித் தீர்த்தார்.

படபடவென அவர் கொட்டித் தீர்த்ததைப் பொருட்படுத்தாதவராக அகிலா மேடம் “எங்க ஆளுக அப்படித்தான் இருப்பாங்க!?” என்றார்

எனக்குப் புரிந்தது. ஆறுமுகம் சார் ”புரியல மேடம்!” என்றார்

”எம்எல்ஏ எங்க கேஸ்ட் சார். எங்காளுங்கனா அப்புறம் இப்படித்தானே இருப்பாங்க!” அகிலா மேடத்தின் இல்லை அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் பெருமை ஏறிக்கொண்டிருந்தது. மேற்கொண்டு முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. அறை முழுக்க புழு நெளிவதுபோல் அசூசையாக இருந்தது.

“நான் போறேன், எனக்கு வேலை இருக்கு” என்றபடி இருவர் முகத்தையும் பார்க்காமல் வெளியேறினேன். கதவைத் தாண்டும்போது அந்தப் பெண் சிரிக்கும் ஓசை கேட்டது. மண்டைக்குள் யாரோ ‘லெஃப்ட் ரைட்டு’ எனக் கூச்சலிடுவதுபோல் இருந்தது.

படியில் கால் வைக்கும்போது, யாராவது என் கை பிடித்துக்கொள்ள மாட்டார்களா என முதன்முறையாக மனம் ஏங்கியது.

***

ஈரோடு கதிர் – எழுத்தாளர், பேச்சாளர், மனிதவளப் பயிற்சியாளர். ஈரோட்டைச் சேர்ந்தவர். ஈரோடு மாவட்டத்தில் எழுத்தாளர்களை உருவாக்குவதற்கான அமைப்பையும் பதிப்பகத்தையும் நடத்திவருகிறார். சூழலியல், உடல்நலம் பேணுதல் குறித்த விழிப்புணர்வு, திரைப்படங்கள் குறித்த கட்டுரைகள், நடப்பியல் பேசும் சமூகக் கட்டுரைகள் எனத் தொடர்ச்சியாக இயங்கி வருபவர். இவரது படைப்புகளை வாசிக்க இங்கே சொடுக்கவும்.