மயிர்நீப்பின் உயிர்வாழ்

வ.கீரா

அம்மணி அத்தையை மருத்துவமனையில் சேர்த்திருக்கும் தகவல் வந்தது. சட்டென மாமாவின் நினைப்பு தான் வந்தது. அவரின் நிலையென்ன என மனம் பதட்டமாக இருந்தது. இதற்காகவே அவசரமாக ஊருக்குக் கிளம்பினேன்.

அப்பா அடிக்கடி சொல்லுவார் ”வாழ்ந்தா எங்கக்கா மாதிரி வாழணும்”என..

அப்பாவுக்கு வேலை இருக்கோ இல்லையோ படர்ந்து கிடக்கும் பனியில் உதயமாகும் சூரியனின் மஞ்சள் கதிர்கள் சோம்பல் முறிக்கும் தருணத்திற்குள் நசநசத்திருக்கும் புற்களில் கால்கள் பட்டுவிட வேண்டும் அவருக்கு. அதற்கு முன்னதாக வயலுக்கு செல்லும் வழியில் இருக்கும் அம்மணி அத்தை வீட்டில்  ஒரு டீ. அந்த அதிகாலையிலும் அம்மணி அத்தை மாமாவை  தேர்முட்டி சேகர் கடைக்கு அனுப்பி லோட்டாவுல டீ வாங்கி வரவைத்திருக்கும். இது தினமும் மாறாத விசயம். ஊருக்கு தவில் கோவிந்தனாக இருந்த மாமா எங்களுக்கெல்லாம் பூச்சாண்டியாகத் தெரிவார். எங்கே கண்டாலும் ஆளை பிடித்து, கால் கவட்டையில் எங்களைப் பிணைத்துக் கொண்டு வேட்டியில் சொருவி வைத்திருக்கும் மூக்கு பொடி டப்பாவை எடுத்து மூக்கில் வைத்து விடுவது அவரது வழக்கம். அதனால் எங்களுக்கு அவர் பூச்சாண்டி. அவர் தெருவில் வந்தால் ஓடி ஒளிந்து கொள்வோம்.

அம்மணி அத்தையை 70 வயது வரைக்கும் நோயின்றி வைத்திருந்தது அவர் வாங்கி வரும் அந்த டீ என்றே சொல்லலாம். ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது பத்து டீயாவது வேண்டும்.

அம்மணி அத்தை மோளக்கார மாமாவை மணம் முடித்தது 14 வயதில். அப்பொழுது மாமாவுக்கு 19 வயது. மோளக்கார மாமா பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் குரும்பலூர். செட்டிக்குளத்திலிருந்து வாக்கப்பட்டு மாமா வீட்டில் கால்வைத்த பொழுது அந்த குடும்பமே ஒரு ஆலமரம் போலிருந்தது. அப்பா அம்மா இல்லாத அந்த குடும்பத்திற்கு மாமாதான் மூத்தவர். அவருக்கு கீழ் மூன்று தம்பிகள் இரண்டு தங்கைகள். அந்தப் பகுதியில் மாமா தவில் வித்துவானாக பேமசாக இருந்தார். அந்த வயதில் தோளில் இடவலமாக தவிலை தூக்கி மாட்டினாரென்றால் ஊரே கதி கலங்கும். நாயனக்காரர்கள் தான் நிகழ்ச்சிகளுக்கு முதன்மையானவர்கள் என்றாலும் நாயனக்காரரால் அவரது அடிக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் தடுமாறும் நிகழ்வுண்டு. கல்யாணமோ, கோயில் திருவிழாவோ எதுவென்றாலும் கோவிந்தன் மேளத்த அழைச்சிட்டு வரணும் என வெத்தலை வைத்து கச்சேரிக்கு அழைப்பவர்கள் கட்டளையிடுமளவுக்கு அவரின் கைகள் மேளத்தில் பேசும். அவர் அடிக்கும் பொழுது பொண்ணு வீட்டு பெரிசுகளோ, மாப்பிள்ளை வீட்டு பெரிசுகளோ காசு கட்டி தனியாக அடிக்கச் சொல்வார்கள். அவர் அடிக்கும் பொழுது மேளமே கிழிந்து விடுமோ என்பதாக இருக்கும். அவர் கையை ஒரே பக்கமாக கொண்டு வந்து சிறு வளையப் பக்கத்தில் குச்சியைவைத்து ”ட்ர்ரா..ட்ர்ரா “ என இழுக்கும் பொழுது காது சவ்வுகள் கிர்ரென இருக்கும். கோவிந்தனுக்கு தவில் விட்டால் வீடுதான்.

வீட்டில் இருந்த சில்வண்டுகளோடு சில்வண்டாக குடியேறி, கோவிந்தனைப் புரிந்து கொண்டு அந்த வயதில் குடும்பத்தை தாங்கியது அம்மணி அத்தைதான்.

பொதுவா மேளக்காரர்களுக்கு கச்சேரி முடிந்ததும் சாராயம் வேண்டும். கோவிந்தனை அந்தப் பக்கம் தலைவைத்து படுக்க விடவில்லை. கொளுந்தன், கொழுந்தி என அனைவரையும் தன் பிள்ளையாக நினைத்து எல்லோருக்கும் திருமணம் முடித்து வைத்தது அம்மணியின் சாமர்த்தியம் தான். தொட்டாலே சிவந்துவிடும் உடல் அம்மணிக்கு. அந்தக்கால பத்மினி. சுருள் கேசம். பெரிய மூக்குத்தியில் முகம் முழுக்க மஞ்சள் பூசி அம்மனாட்டம் இருக்கும் அம்மணி அத்தை.

சிட்டுக்குருவி தலையில் பனங்காயாகத் தாங்கி, கோவிந்தனின் குடும்பத்தை தன் குடும்பமாக பாவித்து பார்த்து பார்த்து செய்து வைத்தும் கொளுந்தன்கள் பாகப்பிரிவினை கேட்பதை காது வழிச்செய்தியாக வந்த கணத்தில் சட்டென முடிவெடுத்தது அம்மணி அத்தைதான்.

தவில் தவிர ஏதுமறியா கோவிந்தனை கல்யாணமாகி ஒன்பது ஆண்டுகளில் ஐந்து பிள்ளைகளோடு பிறந்த ஊருக்கு அழைத்து வந்தது அம்மணி அத்தை. பிறந்த ஊருக்கு கட்டினவனோடு வருவது அவ்வளவு எளிதல்ல. வாழத்தெரியாம வந்ததாகவோ, வீட்டோட மாப்பிள்ளை என்பதாகவோ ஊர் ஏசும் எனத் தெரிந்து தன் பிறந்த வீட்டில் இருக்காமல் உடனடியாக ஒரு வீட்டைப் பார்த்து குடியேறி விட்டாள்.

குரும்பலூர் கோவிந்தனுக்கு தவிலில் இருந்த புகழ், வந்த இடத்திலும் நிலைக்க, ஒரு பிடிப்பான வாழ்க்கை அமைந்தது.

அத்தையின் சாமர்த்தியத்தில் கோவிந்தன் ஒரு குழந்தையாக அவளுக்குள் சுருண்டு கிடந்தார். பதினாறும் பெற்று பெருவாழ்வு என்பது போல பதினாறு பெற்றாள் அத்தை. அதில் ஆறு விட்டுப்போனது போக நோய்க்கு பத்து உருப்படிகள் அத்தையின் மக்கள்.

சளைக்காத உழைப்பு. மாமா தவில்ன்னா, அத்தை காடுகளுக்கு வேலைக்கு போவது. களைவெட்ட, வெங்காயம் வைக்க, தக்காளி பொறுக்க, மிளகாய் பொறுக்க என அனைத்து வேலைகளுக்கும் போவாள் அத்தை. வீட்டில் நீராகாரம் குடித்து விட்டு போனால் திரும்பி வந்து இரவுச் சமையலுக்கு வேலை தொடங்கவே சரியாக இருக்கும். உருப்படிகள் அத்தனை.

அத்தை இடையில் எங்கும் சாப்பிட மாட்டாள். பெரும்பாலான நேரங்களில் வயிற்றைக் கட்டி வைத்திருப்பாள். நாள் முழுதும் உழைத்தாலும் வீட்டில் வந்துதான் சாப்பாடு.

”டீயக் குடிச்சே வயிறு வளர்த்தாயா மகராசி “

ஊர் பேச வாழ்ந்தாள்.

கோயிலில் காலை பதினோரு மணி பூசைக்கு ”த தி தொம் நம் ஜம்”என ஏகாம்பரேசுவருக்கு இசையைத் தெளித்து விட்டு, தூக்குவாளியில் டீயை பிடித்துக் கொண்டு ஊரைத்தாண்டி இரண்டு கல், மூன்று கல் தொலைவுகளுக்கு அப்பால் இருக்கும் காடுகளுக்கு மாமா வேகமாக வெயிலைக் கிழித்துக் கொண்டு நடந்து வருவார். இந்த நடை என்பது அம்மணி சாகும் வரையிலும் தொடர்ந்தது.

”அம்மணி”..

இந்த ஒற்றை குரலுக்காக காத்திருக்கும் அத்தை கோவிந்தன் கொண்டு வரும் பச்சைத் தண்ணியான டீயை  தேனாமிர்தம் போலப் பருகுவாள். அவளும் குடித்து, அவரும் குடிப்பதைப் பார்ப்பதே அவ்வளவு அழகு.

”அப்படி என்னதான் இந்த ஆறுன கழனித்தண்ணியில  இருக்குதோ”

புல் பிடுங்கும் பெண்கள் கேட்கும் பொழுது சிரித்துக் கொண்டே,

”அத்தான்…அவ கேக்குறாளே..சொல்லுங்க..”

எதுவும் சொல்லமாட்டார்கள். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொள்வதைத் தவிர. அத்தை எப்பவும் மாமாவ அத்தான்னுதான் கூப்பிடும். இது எங்க பக்கம் இல்லாத வழக்கம்.

இளங்குட்டிகள் பலருக்கும் இந்த கிழவன் கிழவி மாதிரிதான் நமக்கும் வாழ்க்கை அமையணும்னு நினைக்கிற அளவுக்கு அவங்க அப்படி இருந்தாங்க.

மாமா கச்சேரி போகும் நாட்களில் அந்த டீயும் கிடையாது. மாமா எந்த ஊருக்குப் போனாலும் வேலை முடிந்ததும் பஸ் ஏறி விடுவார். எத்தனை மணியானாலும் கிளம்பி வந்து அவர் கொடுக்கும் அந்த ஒரு தம்ளர் டீ தான் அம்மணியத்தையின் பகல் உணவே.. தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டே இருப்பார்கள். குசுகுசுவென அவர்கள் அப்படி என்னதான் பேசிக்கொள்கிறார்கள், அப்படியென்ன பேசுவதற்கு பதினாறு பெற்றும் இருக்கிறது என்றெல்லாம் தெரியாது. அப்படி பேச்சு..பேச்சு.

வேலை தெரியாமல் இருக்க பேச்சுக் கொடுக்க முனையும் இளந்தாரிகளுக்கு ஒரே கெட்ட கதைகளாக சொல்வாள் அத்தை. ஆண்கள் இருக்கிறதை பற்றி கவலையே படமாட்டார். இளவயது பெண்கள் காதில் விழாதது போல அவர்கள் பேசும் ”அந்தக்” கதைகளைக் கேட்டு தலை கவிழ்ந்து சிரிப்பார்கள்.

அத்தை போகாத காடில்லை. தடம் பதிக்காத மண்ணில்லை.

வேலை முடிந்த பிறகு மாமனும் அத்தையும் விவசாயத்திற்கு பயன்படாத கீரைகளைப் பிடுங்குவார்கள். சமைக்க, அடுப்பெரிக்க காய்ந்த விறகுகளைப் பொறுக்கி தலையில் கட்டிக்கொண்டு பொடி நடையாக வெயில் வீசும் குளிரில் வீடு வந்து சேர்வார்கள்.

குழந்தைகள் வளர வளர அவர்களுக்கானதையும் பார்த்துச் செய்ய வேண்டும் என்கிற தேடல் என ஓடிக்கொண்டிருந்த வாழ்க்கையில் அத்தைக்கும் மாமாவுக்கும் ஒருமுறை கூட மனத்தாங்கலோ, சண்டையோ கூட வந்ததில்லை என்பது ஊருக்கே அதிசயமான ஒன்று.

ஒருமுறை கோவிந்தன் திருப்பட்டூர் கச்சேரி முடிந்ததும் உடனிருந்தவர்கள் ஊத்தி விட்டு அழைத்துவர, அம்மணி அத்தை எதுவுமே சொல்லவில்லை.

அடுத்தநாள் அப்பாவிடம் சொல்லி சாராயம் வாங்கி வீட்டில் வைத்து விட்டது. ”ருசி பாத்த மூள விடாது. வேலைய முடிச்சிட்டு வீட்டுக்கே வந்துரு.” என தானே ஊற்றிக் கொடுத்து பேசிக்கொண்டிருந்த அத்தை நாளடைவில் தானும் குடிக்கத் தொடங்கி விட்டது.

புருசனும் பொண்டாட்டியும் அனைத்து வேலையையும் முடித்து விட்டு எல்லோரையும் தூங்க வைத்த பிறகு ரசித்து குடிப்பார்கள்.

பிள்ளைகளும் தெளிவானவர்களாக இல்லை. கட்டிக் கொடுத்த பெண்களும் பாதிநாள் இந்த வீட்டில் கிடப்பதும், கல்யாணம் பண்ணின தனது மகன்களும் உருப்படியில்லாமல் இருப்பதும் புரிந்தாலும் எங்க காலம் முடியற வரைக்கும் உங்கள பாத்துக்குவோம் என அத்தையும் மாமனும் ஓயாமல் உழைத்தார்கள். கோவிந்தனிலிருந்து அம்மணி புருசனாக அவரது பெயர் தடம் பதிக்கப்பட்டிருந்தது.

யாராலும் பிரிக்க முடியாத அவர்களின் பேரன்பை யாராலும் விளங்கிக்கொள்ள முடியாத அந்தக் காதலை ஊரே கொண்டாடியது. இரண்டு பேரில் யார் முன்ன செத்தாலும் உடனே அடுத்த உசிரும் போயிடும் என ஊரே நம்பிக் கொண்டிருந்தது.

இந்த தள்ளாத வயதிலும் காடுகாடாகத் தேடி டீ கொண்டு கொடுத்தபடி தான் இருந்தார் மாமா. இப்பொழுதும் கச்சேரிக்கு கூடத் தொணைக்கானவராக ஓடிக் கொண்டுதானிருந்தார். கோயிலுக்கு ஒத்தைக் கொட்டுக்கு போய் கொண்டுதானிருந்தார். மருமகள்கள் மகள்களாக வாய்த்திருந்தார்கள்.

மருத்துவமனையில் ஊரே திரண்டிருந்தது. என் கண்கள் மாமாவைத் தேடியது. ஓர் ஓரமாக அமர்ந்து மூக்குப்பொடி போட்டுக்கொண்டிருந்தார். அவரது முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. அத்தை இறந்து விட்டதாக மருத்துவர் சொன்னதும் எல்லோருக்கும் பதட்டம் அதிகமிருந்தது. அவரிடம் சொல்வதற்கு தயங்கி அப்பா ஒதுங்கிப் போனார். எல்லோரின் மனதையும் அறிந்திருந்தவரைப் போல எழுந்து வந்தார். கட்டிலில் கிடத்தப்பட்டிருந்த அம்மணி அத்தையைப் பார்த்தார். நரை பூத்த அந்த மஞ்சள் முகம் சுருக்கங்களால் ஓவியமாக உறைந்திருந்தது.

அவரின் கண்கள் நிலைகுத்தியிருந்தது. எல்லோரும் இருப்பதை ஒரு பொருட்டாகவே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அந்தக் கட்டிலில் ஏறி அத்தையின் அருகே படுத்தார். அனைவரின் மனமும் ”திக் திக்” கெனக் கிடந்தது. அத்தையின் உடலில் தனது கையை வளைத்துப் பிடித்தார். ஒரு இறுக்கமான பிடி.

”சரிப்பா.. ஆக வேண்டிய வேலைகளப் பாருங்க” என சொல்லிவிட்டு சட்டென மாமா வெளியே வந்ததைக் கண்டு அனைவரும் அதிர்ந்து பார்த்தார்கள். சிலருக்கு திருப்தியாகக் கூட இருந்தது.

சிலருக்கு அப்பாடாவெனவிருந்தது.

அவர் யாரிடமும் எதுவும் பேசவில்லை. அத்தையின் உடல் புதைக்கப்படும் பொழுதுகூட எந்த சடங்கிலும் கலந்து கொள்ளவில்லை. தூரத்திலிருந்த புளியமரத்தடியில் அமர்ந்து பல் குத்திக் கொண்டிருந்தார். பொட்டுக் கண்ணீரில்லை.

அம்மணி அத்தையை எல்லோரும் மறந்திருந்த ஒருநாள் ஊருக்கு வந்திருந்தேன். எனக்குப் பெண் பார்க்கப் போவதாக இருந்தது. எனது கற்பனை முழுக்க அம்மணி அத்தையைப் போலவே முகம் முழுக்க மஞ்சள் பூசிய முகமாகவே இருந்தது. அத்தையைப் போலொரு பெண். பதினோரு மணிக்குத்தான் கிளம்பணும் என்றார் அப்பா.

மாமாவைப் பார்த்து வரலாம்னு கிளம்பினேன். அவர் கோயிலில் ஒத்த கொட்டு வாசிக்கப் போயிருப்பதாக சொன்னார்கள். ஊரில் ஆயிரம் ஆண்டு காலமாக முளைத்து வளர்ந்து வானை கிச்சு கிச்சு மூட்டும் கோபுரத்தைக் கடந்து கல் தூண்கள் படர்ந்த ஓரிடத்திலிருந்து வந்த ”டங்..டங்..டங்.டங்..டங்” தொடரடி இடத்தை நோக்கிப் போனேன். பூசை முடிந்திருந்தது. மேளத்தை துணியில் வைத்துக் கட்டிக் கொண்டிருந்தவர் நான் அருகே போனதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. மெலிந்தவர்தான். மேலும் மெலிந்திருந்தார். கண்களின் சிரிப்பில் வறட்சி அழுந்திக் கிடந்தது.

நான் மாமா பக்கத்தில போயி அவரது கையப் புடிச்சேன்.

”வாய்யா..எப்ப வந்த” என்றார்.

”இராத்திரி வந்தேன் மாமா”

அவரிடம் நான் வாங்கி வந்த மூக்கு பொடி டப்பாவை கொடுத்தேன். வாங்கி டப்பாவ திறந்து நக இணுக்கில் சிறிதள்ளி மூக்கில் தள்ளினார்.

”மாமா..உங்கிட்ட ஒன்னு கேக்கணும்”

கேளு என்பது போல தலையாட்டினார்.

”ஏன் மாமா..அத்தைய பார்த்து அழுவக் கூட இல்ல.. அத்தை மேல உனக்கு எப்படி வெறுப்பு வரும்.. ..”

ஒரு கணம் என்னை யாரோ பார்ப்பது போல பார்த்தார். கண்ணை ஒரு கணம் மூடினார். அம்மணியத்தையின் முகம் என் நினைவிலும் படர்ந்தது.

“அந்த நாயி கிடக்கா.. சாவ முத நாளு இராத்திரி என்கிட்ட அவ்ளோ பிரியமா பேசிட்டிருந்தா.. அவள தவிர எனக்கு எதுவுமே தெரியாதுடா.. சிறுக்கி முண்ட.. என் அம்மாடா அவ.. நான் செத்தா அழக்கூடாதுய்யா.. நம்ம புள்ளங்க உலகம் தெரியாம கிடக்குது.. கடைசி பையன் தெள்ளவாரியா கிடக்குறான். அவன் ஆளாகுற வரைக்கும்.. உன் பிடியை இறுக்கிக்க.. தளரக் கூடாதுன்னா.. நீ இருக்கும் போது எனக்கென்னடின்னு சொன்னேன்.. பாத்துக்குவியான்னு திரும்பவும் கேட்டா.. சரி பாத்துக்கிறேன்னு சொன்னேன்.. சத்தியம் பண்ணுன்னா.. சரின்னு பண்ணிட்டேன்.. அவ்ளதான் அடுத்த பத்தாவது நிமிசம் ஆசுபத்திரில கிடக்கா.. நான் என்ன செய்ய..”

மீண்டும் பொடியை எடுத்து மூக்கில் ஒரு உறிஞ்சி உறிஞ்சி விட்டு துண்டால் மூக்கைத் துடைத்துக் கொண்டு மேளத்தை எடுத்து தோளில் மாட்டிக் கொண்டு  திரும்பிப் பார்க்காமல் நடந்தார்.

வ கீரா – ‘பச்சை என்கிற காத்து’, ‘மெர்லின்’ மற்றும் சமீபத்தில் அதிகம் பேசப்பட்ட படமான ‘எட்டுத்திக்கும் பற’ ஆகிய படங்களின் இயக்குனரும் ‘மோகினி’ எனும் நூலின் ஆசிரியருமான இவர், செயற்பாட்டாளரும் கூட. தொடர்புக்கு – keeraaiyakkunar@gmail.com